Nog balorig

Ja, ik ben nog steeds een beetje balorig. Dat zou niet moeten, want ik geniet van de Portugese zon. Terwijl ik dit schrijf zit ik op het terras van een onmetelijk grote tuin in Palmela. De vogels fluiten, de wind waait als een kabbelend beekje. Naast me ligt hondje Lita geduldig te wachten op de volgende aai over haar bol. Dus zal niemand het snappen dat ik toch balorig ben. Maar ik voel me beperkt of liever gezegd: ingesnoerd. China heeft het voor elkaar gekregen om de ganse wereld bijna ten onder te laten gaan aan een virus dat zomaar in je lichaam kan kruipen en je ziek maakt. Je hoeft er bijna niets voor te doen om het te vermeerderen. De angst en paniek is bizar groot in veel landen. Nu is angst een slechte raadgever, maar het zit al in onze vezels. We hamsteren ons suf.

Ik ben absoluut geen complotdenker, maar wat er nu gebeurt is zo surrealistisch. Het lijkt wel of ergens een regisseur zit die dit heeft bedacht. Dit om de wereld in opperste verwarring te brengen en economisch gezien een beetje veel naar de kloten te helpen. Je kent vast de tv-reclame wel van: ‘Ramen dicht, deur op slot. Geef inbrekers geen kans!’ Intussen zijn alle ramen dicht en de deuren op slot. Wie zich naar buiten begeeft wordt onmiddellijk door een soort van corona-politie in zijn kraag gegrepen. Je gelooft het niet, maar ik zag gisteren op tv dat in Madrid dit gebeurde. Deed mij even denken aan de shariapolitie!

Zittend in het aangename Portugese zonnetje in Palmela, waar het normaal al stil is, is het nu heel stil. Het terras met het fantastische panoramische uitzicht op Lissabon is en voelt leeg. Normaal gesproken zou ik, als in Palmela ben, op dit terras een koud Sagres biertje drinken en wat nostalgisch mijmeren over de dingen die voorbij zijn. Maar nu heb ik het gevoel dat ineens de onbekommerdheid van het leven, van de dingen die nog moeten komen voor een poos voorbij zijn, dat maakt mij balorig.