Het gele virus

En? Hebben jullie in je omgeving al het ‘gele’ virus ontdekt? Nu doel ik niet op wat wij noemen: het gele gevaar uit China, ofschoon de Chinese invloed op ganse aardbol – misschien wel onbedoeld - er bepaald niet geringer op is geworden. Het zal nog een hele poos duren voordat het door hun verspreide nare virus is uitgebloeid. Nee, het gele virus waar ik op doel is heel liefelijk en onschuldig. Ik word daar heel blij van. Dagelijk kom ik op mijn dagelijks grote wandelingen heel veel gele wilde bloemen tegen. We noemen het onkruid, maar dan wel mooi onkruid. Ze groeien in grote getale in de berm en langs de waterkant. Volgens mij zijn het raapzaadplanten. Of heten ze anders? Ik hoor het graag. Wat me is opgevallen dat de gele plant nogal welig tiert en zich ook gemakkelijk vermeerdert in de berm en langs de waterkant.

Alleen is het jammer dat het gele virus een beetje over zijn hoogtepunt heen is, want ik zie het langzaamaan verschralen. Hopelijk gaat dat ook snel gebeuren met het ons haast lamleggende coronavirus. Ook in mijn hoofd ben ik zo goed als lamgeslagen door het woord corona. Ik wil er eigenlijk niet meer over praten, maar dat lukt gewoon niet. Dus ben ik maar dagelijks gaan wandelingen om mijn hoofd leeg te maken. Ik kien mijn rondje slim uit, zodat ik niet veel mensen tegenkom. 

Ik begin mijn tocht op het Wilhelminaplein, loop langs café Buurt en dan verlang ik meteen naar een biertje op het terras, samen met buurtkrantmaatje. Maar gaat mij dat straks nog lukken? Ik behoor immers tot de groep senioren. Nu zijn er kwieke, minder kwieke of helemaal geen kwieke ouderen. Ik prijs me gelukkig dat ik tot de kwieke groep behoor. Maar het tromgeroffel wordt luider om ouderen een soort van eilandgevoel te geven in de samenleving. Allerlei wijsneuzen vinden dat wel een optie. Nog maar even niet aan denken!

Halverwege de Maijweg is een man zijn ramen aan het lappen. Ik zeg hem vriendelijk goedemorgen.  Dat is voor hem het signaal om mij aan te spreken. ‘Wat hebben we tegenwoordig mooie heldere blauwe luchten. De lucht is nog nooit zo mooi blauw geweest, en de natuur lijkt steeds meer in balans te komen met de mens. Dat hebben we toch maar mooi aan corona te danken’. Dat was me ook al opgevallen, de luchten zijn nu vaak hemelsblauw, haast schilderachtig en de natuur oogt vitaler. Dat biedt wellicht perspectief. 

Ik loop verder, want ik moet nog 9200 stappen zetten. Op de Oude Vlijmenseweg komen twee mensen me tegemoet gelopen. Zo te zien lijken ze niet van plan om achter elkaar te gaan lopen, ze zijn te druk in gesprek. Dus ga ik alvast op de weg lopen zonder rekening te houden met een fietser die met een boze blik moet uitwijken om mij te kunnen passeren. Ja, dat nieuwe normaal is wel een dingetje, een heel gepuzzel. Verderop in het parkje tegenover het JBZ snuffelen in het uitlaatveld een paar honden aan elkaar. Bij hen speelt de anderhalve meter norm niet. Was ik maar voor even een hond, dacht ik.  Ha gelukkig, bij de Dommel doemt het blij makende gele virus weer op!