Zooitje

‘Wij mannen hebben de afgelopen eeuwen er een zooitje van gemaakt’. Zo’n uitspraak zou je kunnen verwachten van heel feministische vrouwen én die zijn er steeds meer. En daar is niks mis mee, vind ik. Misschien zou de wereld er beter uitzien als vrouwen de scepter gaan zwaaien. Je weet maar nooit. In ons land heb ik nog geen wereldvrouw ontdekt. Even geloofde ik in Sigrid Kaag, maar die kreeg de handen ook niet op elkaar. Sterker én heel vervelend: haar wordt alle narigheid van de wereld toegewenst. Nu timmert Caroline van der Plas van de BBB aan de weg. Ze wil best minister-president worden. Ze weet niet wat ze zegt, maar dat vind ik wel vaker bij haar. Hoe vaker ik haar zie in talkshows, hoe vaker ik vind dat ze steeds meer betweterige mannelijk zooitjes gedrag vertoont.

En daar gaat nou precies de uitspraak ‘wij mannen hebben de afgelopen eeuwen er een zooitje van gemaakt’ over. En nou komt het. Wie zou gezegd kunnen hebben dat mannen er zooitje van maken? Renske Leijten van de SP? Zou kunnen. Nee, het is heel verrassend. Ik vermoed dat je vast niet aan onze koning hebt gedacht. Ik ook niet, maar hij heeft het wel gezegd en nog wel tijdens een staatsbezoek in Slowakije. Willem-Alexander heeft vrouwen op Internationale Vrouwendag opgeroepen vooral hun eigen talenten te gebruiken en mannen niet als voorbeeld te nemen. Ook koningin Máxima kwam met een hartenkreet naar Slowaakse vrouwen, om vooral heel assertief te zijn in het opkomen voor gelijke rechten tussen mannen en vrouwen. Daarna nam de koning het woord, eerst door te stellen dat hij het natuurlijk 100 procent eens is met zijn vrouw. Niet alleen hier en nu, maar 365 dagen per jaar, vertelde hij lachend. 

Meteen dacht ik: dat komt niet uit de koker van onze koning. Dat heeft Máxima hem vast ingefluisterd. En dat snap ik. Ik zou ook alles aannemen van haar. En nu ben ik heel benieuwd wat Mark Rutte hiervan vindt of van gaat vinden. Hij is tenslotte onze minister-president. Iedereen weet zo langzaam dat Mark Rutte grossiert in het maken van zooitjes. Hij heeft, terwijl hij gas liet opboren, veel Groningers de grond ingeboord en ook nog eens veel toeslagouders nare uitslag bezorgd. Maar hij is een man en komt er altijd mee weg. Binnenkort zal onze koning wel op het matje worden geroepen bij Mark Rutte omdat hij in zijn toespraak niet had mogen zeggen dat mannen er een zooitje van maken. Vervolgens zal op aandringen van Mark Rutte Máxima een statement maken: ‘hij is een beetje dom geweest, Willem heeft er een zooitje van gemaakt!

IJsberen

IJsberen, wie doet dat niet op z’n tijd? Je zit ergens mee en je weet niet goed hoe dit aan te pakken. Dan ga je een poosje door de kamer lopen ijsberen totdat je eureka roept. Heel herkenbaar toch? Ook ijsberen doen nogal eens aan ijsberen. Dat doen ze omdat het natuurlijk ijsberen zijn. Vooral ijsberen in de dierentuin hebben hier hun hobby van gemaakt. Tsja, wat moeten ze anders op die paar vierkante meter. Woon zelf maar eens op een paar vierkante meter. Maar waar komt mijn belangstelling voor ijsberen zo ineens vandaan? Heel toevallig. Buiten het zelf regelmatig ijsberen denk ik amper aan ijsberen.


Maar op de dag van de ijsberen op 27 februari veranderde dat. Dat was het niet alleen, ik was naar een Turkse film geweest waarin een beer een belangrijke rol vervulde. Hij liep vrij rond in een bos vlakbij een Turks dorpje gelegen in de middle of nowhere. De beer hield het hele dorp in zijn wurggreep. Niemand durfde uit angst het bos in te gaan, zo beangstigend was het. Nu was het wel een bruine beer. Ik weet ik niet of een bruine beer gevaarlijker is dan een ijsbeer. Maar een beer is een beer, wit of bruin. En ik vermoed ook dat ze niet mensvriendelijk zijn.


Dat zal hij nog wel minder zijn geworden nu de ijsbeer veel te lijden heeft onder de opwarming van de aarde. Het poolachtige leefgebied van dit majestueuze dier wordt steeds kleiner en er is steeds minder voedsel te vinden. Veel ijsberen verdrinken, omdat zij te ver moeten zwemmen van de ene ijsschots naar de andere als zij op zoek zijn naar voedsel. Je snapt het al. Aan verdrinkende ijsberen heeft niemand iets. Dan kunnen we ze nog beter laten ijsberen. Als er straks geen ijsberen meer zijn dan kunnen we ook niet meer ijsberen. Dat snapt dan niemand meer. Je gaat niet zeggen: wat loop je nou te bruine beren. Dat klinkt niet.


De moraal van mijn column is dus dat we zuinig moeten zijn op onze ijsberen. Laten we de ijsberen als symbool nemen voor het verminderen van uitstoot van allerlei nare gassen om zo onze aardbol aangenaam te kunnen houden. Maar hoe doen we dat? Ik weet het niet. Inmiddels heb ik mijn stempas thuis voor de komende Provinciale Staten verkiezingen. Op de bijgevoegde lijst staan maar liefst 20 partijen met in totaal 1001 namen. Wat moet ik daarmee? Ik ken niemand die mij aanspreekt. Bovendien weet ik ook niet waar hij of zij voor staat. Meer of minder boeren, meer of minder vluchtelingen, meer of minder uitstoot, de kiezer wel of niet serieus nemen? En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Ik kan de verkiezingslijst met alle namen natuurlijk ook op de muur plakken en er een soort dartbord van maken. Dan een pijltje gooien en maar zien waar het pijltje terecht komt. Om vervolgens te gaan ijsberen!

Blikjescarnaval!

Zo de vrolijke, kleurrijke en dolle dagen van carnaval zitten er op. Het gekwek is en de muziekskes zijn verstomd. Den Bosch is geen Oeteldonk meer. Nou ja, er zijn altijd onverwoestbare eeuwige Oeteldonkers die ook na carnaval hun roodwitgele sjaal omhouden. Het nu stil in de stad. Ik heb geen carnaval gevierd, maar wel rondgekuierd en een klein biertje gedronken. Ook heb ik prins Carnaval ingehaald en naar de optocht gekeken. Het was druk in de stad, heel druk. Het leek wel een roodwitgele tsunami. Carnavalszondag zag ik alleen maar roodwitgeel voor mijn ogen dansen. Mijn god, waar blijven al die mensen. Als ze maar niet met z’n allen naar onze ouwe Sint Jan gaan bevlekken, het mooiste heiligdom van ons land volgens Tony van der Meulen.

Tony van der Meulen is columnist bij het BD. Zaterdag voor carnaval ging hij volledig los op het Bossche carnaval. Zijn weerzin tegen carnaval droop uit zijn woorden. Het sloeg nergens op. Van der Meulen had ergens de klok horen luiden, maar wist niet waar de klepel hing. De leut van het geweldige carnavalsliedje over onze ouwe St Jan van Pupke Blauw was bij hem in het verkeerde keelgat geschoten. Logisch, want carnaval is bij hem als vloeken in de kerk. Zo schreef hij onder meer: ‘om zo onze ouwe St Jan te behandelen. Wat een banaliteit, ik zou het niet in mijn hoofd halen de indrukwekkende kathedraal te tutoyeren’. Gelukkig had hij zelf door dat hij een deerniswekkende zuurpruim is.

Nu het woord banaliteit is gebezigd wil ik het hebben over bierbrouwerij Heineken. Hun aangepaste nettowinst steeg het afgelopen jaar met bijna 31 procent tot 2,8 miljard euro Daarbij hielp het ook dat Heineken wereldwijd minder belastingen hoefde te betalen. Waarom zouden ze ook? Belasting betalen is voor de dommen. Dolf van den Brink is nu de grote baas bij Heineken Nederland. Wat hij toucheert weet ik niet, maar ik heb gelezen dat het meer dan een miljoen euro per jaar is. Bij zijn aantreden zei hij onder meer: ‘HEINEKEN kan het alleen goed doen als het ook goed gaat met de samenleving en het milieu om ons heen’. 

Mooi gezegd, maar de realiteit is anders ofwel de maatschappelijke verantwoordelijkheid is bij Heineken ver te zoeken. Immers, Heineken trekt zich helemaal niets aan van de samenleving. Ze verhogen, ondanks de grote winst, gewoon de prijs van het goudgele bier en verzinnen allerlei drogredenen voor de prijsverhoging. Inmiddels kost een biertje als je uitgaat ongeveer 3,50. Ook met carnaval. Niet misselijk die prijs met carnaval voor een biertje uit een plastic beker met 0.18 ltr inhoud. Daar wordt niemand vrolijk van en dat is gebleken. Heel veel carnavalsvierders dronken, om het betaalbaar te houden, bier uit blik. En zo is het 'blikjescarnaval' geboren. De supermarkten Jumbo en AH - die ook exorbitante winsten maken - waren er vast blij mee. Om met Tony van der Meulen te eindigen: het is te banaal voor woorden!

Valentijnsdag

Valentijnsdag is alweer vervlogen. Nu ademen we carnaval in de stad. Maar wie weet. Misschien worden er komende dagen weer nieuwe Valentijnsdagen geboren. Het is tenslotte een dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven met bloemen of kaarten. In het BD was op Valentijnsdag een hele pagina gewijd aan mensen die elkaar liefdevol kietelden. Nou kan je geliefde je vrouw of man zijn of misschien een minnaar of minnares. Je weet maar nooit wat er zo her en der stiekem wordt geflikflooid. Het hebben van een minnaar of minnares zal het leven vast spannend maken. Ik noem dat twee dansers die een kür maken op glad ijs en het uiteindelijk voltooien met een mislukte pirouette. Ik heb geen minnares. Dus dié Valentijnsromantiek gaat aan mijn deur voorbij.

Toch keek ik op 14 februari, tegen beter weten in, nog in de brievenbus of er iemand mij een kaartje had gestuurd. Niet dus. Valentijnsdag? Hoe is het ontstaan? Heel lang geleden was er een heilige Valentijn. Het was een martelaar. Naar hem is Valentijnsdag genoemd. Niet dat ik de logica daarvan snap, maar ik snap wel dat je je een martelaar voelt wanneer je geen enkele vorm van aandacht krijgt op de 14e februari. Het enige wat Valentijnsdag gratis schonk was de blauwe lucht en de goudgele zon. Ook een cadeautje!

Stiekem had ik toch op een cadeautje gehoopt. De godganse dag heb ik mijn mobiel dicht op de huid gedragen om geen ringtone te missen. Waar heb ik het over? Koning Willem-Alexander geeft op 26 april een feestmaal ter gelegenheid van zijn tienjarig jubileum op de troon. Daarvoor gaat hij honderd mensen uitnodigen voor een feestelijke lunch in de Oranjezaal op Paleis Huis ten Bosch. Wie wil daar nou niet bij zijn? Misschien zit je dan aan tafel met Maxima. Want dat zou ik wel willen. Kijk, Willem-Alexander vind ik een aardige vent, maar meer ook niet.

Onze koning heeft in een videoboodschap aan inwoners van Nederland en de Caribische delen van het Koninkrijk gevraagd om gasten voor deze lunch voor te dragen. Het moeten wel mensen zijn die in de ogen van anderen een tien verdienen vanwege hun bijzondere betekenis voor hun omgeving. Hij zei ook dat hij afgelopen tien jaar heel veel mensen heeft ontmoet die zich fantastisch inzetten voor anderen, voor de buurt of het algemeen belang. ‘Kent u zo iemand? Dan wil ik diegene graag ontmoeten’.

Nou, ik ken wel zo iemand. Ontmoet mij, beste Willem-Alexander! Als er iemand is die zich inzet voor de samenleving ben ik het wel. Dit klinkt uitsloverig én dat is het ook. Iedere week maak ik in een kleine studio met Herman en Dini een vrolijk radioprogramma. Iedere week fiets ik op vrijdagmorgen naar het wijkplein om mensen met raad en daad bij te staan. En of dat niet genoeg is interview ik regelmatig mensen voor de Boschveld Buurtkrant. Dus Willem-Alexander, ik zou zeggen: bel me voor de koninklijke lunch al hoeft die voor mij niet koninklijk van smaak te zijn. Ik ben al tevreden met een broodje kroket. Als ik maar aan tafel zit bij Maxima, dan voel ik tenminste ook wat Valentijnsdag betekent!

Gelallebal, gesnaai en geotter!

.

Je hebt van die avonden dat je eigenlijk alleen maar wilt lalleballen. Op tv is er niets wat je aanspreekt. Ook heb je geen zin om een boek te gaan lezen of een spelletje te gaan doen of met je partner een gesprek aan te gaan over wat je dwars zit of de rampspoed te bespreken die zo langzaamaan de hele wereld in de greep heeft. Herken je dat? Maar wat dan te doen? Dan ga ik meestal een beetje lopen otteren. Af en toe wat snaaien en uiteindelijk toch maar de tv aanzetten en een beetje van NPO 1 naar RTL4 zappen en soms naar Dtv, de Bossche broaierd. Dtv brengt dagelijks het Bossche wereldnieuws. Maar in het Bossche gebeurt nu weinig. Nou ja, het is aftellen geblazen naar carnaval.

Vanmorgen hoorde ik op de radio al een onvervalste carnavalskraker: ‘Wa'n lekker ding bende gij een ge hebt zo'n lekker kuntje’’. Het blijft een van de leukste carnavalsliedjes. Ik word er heel vrolijk van, maar of dat 'lekker kuntje' nog kan? Met dat liedje in mijn hoofd was ik net op tijd voor de Avondshow van Arjen Lubach. Dat vind ik nou top tv. Dus het schakelen van Arjen Lubach naar de talkshow die erop volgt is meestal geen feest. Op1 had zware onderwerpen, niet onlogisch gezien de stand van de wereld. Toch maar even naar RTL4, naar de talkshow van Eva Jinek. Daar keek ik meteen recht in het bakkes van de pronte Angela de Jong en dat vult meteen het beeld op tv. Het liedje ‘Wa'n lekker ding bende gij, laat staan ge hebt zo’n lekker kuntje’ was terstond verpulverd in mijn hoofd.  

Ik vermoed dat ik Angela de Jong niet meer hoef voor te stellen. Maar toch effe: zij is tv-recensente bij het AD. Iedere dag schrijft een recensie in die krant over wat ze op tv heeft gezien of meent gezien te hebben. Zij krijgt regelmatig het podium bij talkshows. Het is een felle tante die zich helemaal kan verliezen in het ongenuanceerd op de man/vrouw spelen in plaats van op de inhoud. Vooral sommige mediasterren moeten het bij haar ontgelden. Zo heeft ze een bloedhekel aan de familie de Mol. Nou Angela, dat treft. Ik heb een bloedhekel aan jou.

Iedereen die mij kent weet dat ik een verdraagzaam en tolerant mens ben, maar bij Angela de Jong gaat bij mij het licht uit. Angela de Jong zou een prima toiletjuffrouw zijn, want ze kan als de beste iemand afzeiken. Ze zou ook wel bij de partij BoerBurgerBeweging van Caroline van der Plas passen, ook zo’n ongeleid projectiel. Of nog liever: ga gewoon meedoen aan het tv-programma 'Ik vertrek'. Zo, dat ben ik kwijt. En ben ik er iets mee opgeschoten? Dat niet. Ja, dat krijg je met dat gelallebal, gesnaai en geotter. Dan ga ik mezelf, net als Angela de Jong, in de weg zitten!

We hadden liever anders bericht

 

Onze cultuurstad van het Zuiden is nog net geen wereldnieuws, maar wat scheelt het. Wethouder Mike van der Geld heeft koortsachtige pogingen gedaan om het NOS-journaal te halen. Eerst met zijn bizarre plan om het Design Museum neer te laten ploffen op het Citadelhofje. En of dat al niet genoeg cultuurarmoede was kwam hij ook nog met de mededeling dat het XXL Theater aan de Parade minimaal zo'n slordige 12 miljoen duurder gaat uitpakken. Maar hij is niet verder gekomen dan Dtv-nieuws en Omroep Brabant. Ook niet de allerminste, toch? Wat had hij te melden over het theater? ‘Ik kan niet anders zeggen dan dat dit een flinke financiële tegenvaller is. Zeker in een tijd waarin veel mensen moeilijk kunnen rondkomen is dit wrang en hadden we liever anders bericht’, aldus de wethouder. Intussen hebben de bewoners hun honderdjarige Citadelhofje tot een soort van openluchtmuseum uitgeroepen. Een ludieke poging.

Ik zou zeggen probeer zo snel mogelijk om er een beschermd stadsgezicht van te maken, linksom of rechtsom. In het huidig tijdsgewricht zijn er vast wel ambtenaren te vinden die hieraan willen meewerken, dit alleen al om hun baas te pesten. Maar bestook daarnaast ook de raadsleden van de coalitie met vragen over de stand van hun morele kompas. Vraag hen waarom het grote geld het opnieuw moet winnen van het klein bier én waarom mensen met weinig te makken uit hun ‘heilige’ huisjes worden gejaagd. Want aan de wethouder hebben ze niets. Die zegt namelijk: ‘soms moeten er pijnlijke keuzes worden gemaakt. Edoch de keuze is nog niet gemaakt. Daarom was er ook nog niet met de bewoners gecommuniceerd’. De keuze is al gemaakt, anders was hij niet met dit onzalige plan gekomen. Wat een lulsmoes! Want zoals altijd gaat het om de macht van het grote geld. Weldoener Jos Koster, die zijn privécollectie wil schenken aan het Noordbrabants Museum, is niet van het klein bier. 

Hij staat in Quote 500 met een geschat vermogen van 185 miljoen. Hij verdiende een fortuin met de verkoop van koffiebranderij De Drie Mollen. Waar koffieboontjes al niet goed voor zijn. Jos heeft nu tijd over. Ik heb horen fluisteren dat hij zo af en toe door zijn woonplaats Vught scheurt met een van zijn benzineslurpende bolides. Ja, hij moet wat om nog  gezien te worden. Ik denk dat Jos Koster voor de eeuwige roem gaat en dan is het Noordbrabants Museum een prima plek. Maar hij stelt wel één voorwaarde: zijn collectie moet grotendeel permanent worden tentoongesteld. want anders! Ja, want anders wat? Gaat het feest dan niet door? Het gaat hem vast lukken. Dus moet het Design Museum ophoepelen. Destijds was er veel oppositie tegen de bouw van het nieuwe theater. Het zou te duur worden. Het zou niet, maar het wordt te duur. Straks staat er een nieuw Design Museum op het Citadelhofje met een te duur prijskaartje. Ik weet niet wie er dan wethouder is, maar die gaat vast zeggen: ‘Ik kan niet anders zeggen dan dat dit een flinke financiële tegenvaller is. Zeker in een tijd waarin veel mensen moeilijk kunnen rondkomen is dit wrang en hadden we liever anders bericht’!

Het houten bankje

Het was even geleden dat ik op de Parade was. De laatste keer was het de elfde van de elfde. Toen verdronk het plein bijna in een grote meute rond kwakende Oeteldonkers. Het roodwitgeel heerste op de Parade en het in een aanbouw zijnde theater deed er voor even niet toe. Afgelopen vrijdag ben ik toch maar eens gaan kijken naar de bouw van het nieuwe theater. Het architectonisch hoogstandje krijgt steeds meer blos op de wangen. Die blos zorgt er wel voor dat de monumentale panden aan de Parade steeds witter om hun neus worden, want het nieuwe theater wordt wel heel dominant oftewel Wè’nne joekel!

Iedereen weet genoegzaam dat het bouwen van een nieuw theater jarenlang veel politieke kruim heeft gekost. Niet alle politieke partijen in het Bossche waren te porren voor een nieuw theater. Ook nestor Paul van der Krabben van Bosch Belang niet. Om zo met geld te smijten was niet in het Bosch belang. En ongelijk had Paul niet. Intussen blaast zijn partij al honderd jaar een deuntje mee in de Bossche politiek, maar dan wel op een piccolo ergens achter in de orkestbak. Bosch Belang, niet te verwarren met Bosch behang, is geen partij die er echt toe doet. Al zal Paul vast een andere mening hebben.

Inmiddels is Paul van der Krabben al 44 jaar het gezicht van de partij. Hij is niet weg te branden van zijn zetel in de raadszaal. Hij roert nog altijd stevig zijn mondje. Niet dat het veel helpt, maar ach Paul is van de straat. Hij lijkt me zo’n man die als nestor na afloop van een raadsvergadering het licht uitdoet. Zijn Bosch Belang komt op voor de gewone man ofwel voor Jan Boezeroen. Dat laatste heb ik niet zelf bedacht, maar de partij. Jan Boezeroen is een volkszanger, maar het is ook een pseudoniem voor Jan de arbeider. Alsof de tijd heeft stil gestaan. Jan Boezeroen is vooral bekend van het liedje ‘De fles’. Een dronkemanslied. Nou dan weet je het wel. De fles promoten zal vast niet de bedoeling zijn van Bosch Belang.

Ondanks dat de partij weinig in de pap te brokkelen heeft bestaat ze toch maar mooi honderd jaar. En dat hebben ze gevierd in het bestuurscentrum. Dat kon gemakkelijk, want de partij heeft slechts een raadszetel én daar zit Paul van der Krabben op. Bosch Belang is eigenlijk Paul’s Belang! Dus heel druk zal bij het jubileum in het bestuurscentrum niet zijn geweest. Maar dat zal de feestvreugde bij Paul niet hebben getemperd. Bovendien is hij zo aardig geweest om de Bossche gemeenschap een houten bankje te schenken. “We willen hiermee alle Bosschenaren een zetel geven”, zei Paul. Maar daarvoor moet je wel naar de Van Grobbendoncklaan, want daar staat ergens het bankje. Wè’nne klets. Als in het najaar het nieuwe theater zijn deuren opent gun ik hem als cadeautje een openingsact met als titel: 'W’hange wir an de leste mèm’ van het Bosch Tejater.