Mag het licht uit?

Wakker worden met ‘Mag het licht uit’ gezongen door Huub van der Lubbe, zanger van De Dijk, is wel heel apart en tegelijkertijd exemplarisch voor dit tijdsgewricht. Zo langzamerhand is namelijk bij veel mensen het licht aan het uitgaan. En ook het lichtknopje voor een verlichte kerst lijkt verder weg dan ooit, alle goede bedoelingen ten spijt. Onze coronawijsneuzen doen hun best en herhalen keer op keer het mantra om het virus uit te bannen. Maar ook zij kunnen nog amper het lichtknopje vinden om ons te bewegen tot het bewaren van onderlinge afstand. Inderdaad: het mantra: ‘houd anderhalve meter afstand’ is een waxinelichtje geworden en dooft langzaam uit. 

Ik merk dat zelf ook en zie dat om me heen. Laten we daarom eerlijk tegen elkaar zijn. Wij mensen zijn niet geboren om afstand van elkaar te houden, dat zit niet in ons DNA. Onze aaibaarheid begint al op onze geboortedag, het zit dus diepgeworteld. Er wordt iets van mensen gevraagd wat eigenlijk niet kan, wat tot mislukken is gedoemd. Daar is iedereen na bijna negen maanden intussen wel achter gekomen. Het is alsof ik tegen een blinde zeg: kun je niet uitkijken? Of tegen een dove zeg: kun je niet beter luisteren? Kortom, afstand houden van elkaar is een illusie gebleken, dat weten ze ook in Den Haag. 

Maar wat dan? Niemand weet meer wat te doen. Ik bespeur dat de radeloosheid en de frustratie bij onze bovenbaas Mark Rutte groter en groter wordt. Afgelopen zondagavond zag ik bij Linda’s Wintermaand nog een goedgemutste en relaxte Mark Rutte. Maar in de persconferentie zag ik weer een heel andere Mark Rutte die voor de zoveelste keer zei dat we ons aan de regels moeten houden. Weer worden we gewaarschuwd voor wederom onorthodoxe maatregelen. Ook Jaap van Dissel van het RIVM en vele andere deskundigen waarschuwen ons voor de gevolgen van onvoorzichtigheid tijdens de feestdagen. 

Ook de Duitse bondskanselier Merkel, liet zich op de tv niet onbetuigd: 'Als we nu teveel contact hebben, wordt dit de laatste Kerst met onze grootouders'. Het klonk fel, maar er klonk ook radeloosheid uit. Ze vraagt, net als zoveel regeringsleiders, haast het onmogelijke van mensen: ‘doe het licht uit’ en verroer je voorlopig niet. We zitten midden in een Roller Coaster en laat dat lied toevallig op nummer 1 staan in de Top-2000. Of is dat niet toevallig? Roller Coaster biedt in ieder geval troost. 

Niemand weet meer wat te doen, ik ook niet. De hoofdredacteur van het BD doet een oproep aan zijn lezers voor de komende kerst. Hij zegt: ‘meer dan ooit hebben we elkaar nodig. Wij willen voor een lichtje in de duisternis zorgen door u te vragen iets te doen voor iemand die het nodig heeft. Van een taart bakken tot een kleine aubade, als het maar uit het hart komt. Helpt u mee om een warme kerst te maken’? Een mooie gedachte, maar voor mij mag het licht uit. Ik ga me in een winterslaap sussen. Doe je ook mee?

Olifant Buba

 

Dit jaar vind ik 1 december een memorabele dag. Op deze dag begint de meteorologische winter. Niet dat ik daar al iets van heb gemerkt. Eigenlijk wil ik het helemaal niet over de winter hebben, want de winter is de winter niet meer. Alhoewel Willeke Alberti er wel een schoon lied over heeft gezongen: ‘De winter was lang zonder jouw liefde’. Daar zal het wel bij blijven. Immers schaatsen op natuurijs wordt iets van in je dromenland, vermoed ik. Alleen kan het schaatsen wel in Winterswijk. Daar gaan schaatsers gewoon over één nacht ijs, dankzij een stevig staaltje techniek, bedacht door de TU Twente. Dus rest voor de schaatsliefhebber, die niet in Winterswijk woont, misschien het rijden van een scheve schaats. Het is wel zo dat je je dan op glad ijs begeeft. Natuurlijk wil ik dat niet promoten, maar een ding is zeker: je hebt geen natuurijs nodig, alleen een andere scheve schaats.

Goed, ik had al gezegd dat ik niet over de winter wil orakelen. Nee, ik wil het over Buba en Hugo de Jonge hebben. Ze hebben niets met elkaar te maken, want Buba is een olifant en Hugo de Jonge is onze coronaminister. Toch hebben ze iets gemeenschappelijks: ze hebben mij op die memorabele 1 december blij gemaakt. Olifant Buba, een wees uit Afrika, mag na langgetouwtrek alsnog bij circusfamilie Freiwald blijven. Buba reist al zo’n dertig jaar rond met de familie. Wat zijn kunstjes zijn weet ik niet. Van Hugo de Jonge weet ik dat zo langzamerhand wel. Die is vooral goed in het bedenken van zaken die niet mogen én van zaken die niet soepel lopen. Maar nu heeft Hugo mij heel blij gemaakt met de komst van een vaccin. Alleen moeten we nog het oordeel afwachten van de gezondheidsautoriteit EMA. Ik heb in ieder geval alvast mijn schoen gezet voor het vaccin. Vol verwachting klopt nu mijn hart.

Buba zal hier niet om malen, lijkt mij. Zij wil graag bij haar circusfamilie blijven. De circusfamilie Freiwald beschouwt Buba als een volwaardig familielid. Buba mag de leden van de Tweede Kamer wel bedanken, die hebben namelijk van een mug een olifant gemaakt. En zo werd een klein probleem ineens een politiek probleem én dat heeft minister Schouten geweten. Bij Buba moet ik trouwens aan burgemeester Bruls van Nijmegen denken. Bruls vind ik ook wel een beetje een olifant. Hij heeft inmiddels een olifantenhuid opgebouwd. Burgemeester Hubert Bruls is voorzitter van het Veiligheidsberaad en vervult nu tijdens de coronacrisis een hoofdrol. Zo af en toe acteert hij als in een olifant in de porseleinkast. Hubert Bruls is de man die heeft gezegd: ‘Wow, wat zijn er veel van die talking heads, van die deskundigen die elkaar ook nog eens tegenspreken’. Nou beste Hubert, en ik bedoel het grappig, dat is de reden dat we vanaf 1 december het veel besproken welles of nietes mondkapje verplicht moeten dragen totdat er een olifant komt die het coronaverhaaltje uitblaast. Misschien wel door olifant Buba!

De zooliste

Vanmorgen, op weg naar de Zooliste, liep ik door de Vughterstraat. De Zooliste?, hoor ik jullie denken. Onze columnist zal wel in de war zijn. Klopt, ik ben een beetje in de war. Maar de Zooliste bestaat echt. Sterker gezegd: het is notabene een aantrekkelijke ambachtelijke schoenmaker in de binnenstad. De Zooliste zal het vast wel druk hebben, want er wordt wat afgewandeld. We lopen, al dan niet zuchtend onder het strakke virusregime, haast de hakken en de zolen van onze schoenen. Zuchten, veel zuchten in deze ongrijpbare tijd. Het lijkt mij dan ook niet zo gek dat, wanneer corona eindelijk met de noorderzon is vertrokken, er veel voer is voor psychologen en hulpverleners. Ik denk dat straks onze geestelijke hulpverleners zo overbelast raken dat er weer een nieuwe lockdown moet worden afgekondigd.'

Inmiddels loop ik bij Ekoplaza, de pleisterplaats voor gans vegetarisch Den Bosch. Overigens hoorde ik dat mensen die vegetariër of erger veganist zijn eerder hun botten breken, dus Ekoplaza is niet mijn winkel. Maar tegenover de Ekoplaza is nu een Sunshine Pop-up store geopend. Boven de deur hangt een bekend geel Schipholbord met de tekst: 'Departures en Arrivals'. Binnen kun je koffers, rugzakken, kleren, puzzels, reisboeken en zelfs wijn kopen. De eigenaar heeft voor een poos zijn exclusieve reisbureau omgetoverd tot een winkel met reisbenodigdheden. Voor wie? Voor de kat zijn staart, want voorlopig ligt de reisbranche op zijn achterste poten. Wel zag ik op FB dat een goede bekende van mij een strandfoto uit Aruba had gepost. Ze moest er even tussenuit. Corona moe, zei ze. De bofkont, dacht ik. 

Jaloers? Ja, een beetje, want ik moet het doen met de Sunshine Pop-up Store. Van de eigenaar van de winkel moet ik leren om thuis op vakantie te gaan en zo proberen een positieve vibe te creëren! Je moet volgens de eigenaar natuurlijk wel de nodige fantasie erbij bedenken. Nou, dat fantaseren lukt me nog wel. ’s Nachts als ik in hogere sferen verkeer fantaseer ik weleens dat ik tussen de bulten van een kameel zandkorrels tel in de Sahara of in een hobbelige jeep dwars door Namibië trek. Alleen wordt mijn fantasie ’s morgens bij het ontwaken wreed verstoort door Jurgen van den Berg, presentator van het NPO Radio 1 journaal. Het eerste woord dat mijn brein binnendringt is corona.

Hoezo thuis op vakantie gaan? Wat een zotte gedachte. Ik kan of liever gezegd: ik mag helemaal niet weg. Als afleiding ben ik al een poos slaaf geworden van de dagelijkse sleur. Iedere dag stofzuigen, de vaatwasser in- en uitruimen, het bed opmaken, de nog gebruikte koffiecups voor recycling in een plastic zak doen en naar de koffiewinkel in de Kerkstraat brengen. En ook nog dagelijks 10.000 stappen maken. Zo ziet er mijn thuisvakantie uit, beste Sunshine Pop-up eigenaar. Gelukkig begrijp ik dat de Sunshine Pop-up eigenaar ook snakt naar het bestieren van een gewoon reisbureau. Ja, wie snakt er niet naar het gewone? Ook de Zooliste. Ze zal vast niet de hakken in het zand zetten!

Ja nee!

Met mijn boodschappen in de tas liep ik AH uit op weg naar mijn fiets. Ik had mijn mondkapje nog op, want ik kan geen twee dingen tegelijk: mondkapje afdoen en boodschappen dragen. ‘Zo George, je hebt  weer boodschappen gedaan’.  Aangezien mijn bril – met dank aan mijn mondkapje - weer opnieuw was beslagen zag ik niet zo snel wie de man was die mij aansprak. Ik deed mijn mondkapje af en kreeg weer helder zicht en zag dat Willem, met zijn onafscheidelijke sigaar in zijn mond, voor me stond. Willem is een oud-collega van me. Inmiddels een oude knar die nog goed voor zichzelf kan zorgen. Het is een taaie die zich niet gemakkelijk laat omblazen. Willem blinkt uit in zijn recht voor zijn raap taal en is zeker niet van de dialoog.

‘Het zijn hele rare tijden’, zei hij.  Zeg dat wel, Willem. Ik dacht dat hij op de coronacrisis doelde of nog gekker de apocalyps van de Amerikaanse verkiezingen. Niets van dat al. Hij wilde het vooral hebben over een pas overleden vriend, een bekend figuur in Oeteldonk. Het was ook zo’n beetje zijn carnavalsmaatje. Twee krasse tachtigers die ‘m nog wel lustte met carnaval.  Terloops zei hij dat corona even op bezoek was geweest. Dat was het. Ik deinsde een stukje achteruit, want ik stond zowat naast hem. Maar Willem boog met me mee en ging verder met zijn verhaal. ‘Ken je hem?  ‘Vast wel, want jij was ook een carnavalsvierder’, zei Willem. Hij noemde zijn naam. ‘Ja nee’, zei ik. Terwijl ik dat zei besefte ik me ineens dat ik vaak ‘ja nee’ zeg wanneer iemand iets aan mij vraagt of tegen mij zegt. Intussen ratelde Willem door met zijn lofzang op zijn overleden vriend, maar ik werd afgeleid door twee vrouwen die met elkaar in gesprek waren. Ook bij hen kwam een paar keer ‘ja nee’ voorbij.

Gelukkig, ik ben niet de enige met deze afwijking, dacht ik. ‘Ja nee’ zeggen vind ik zoiets als bij de Fijnproever een frietje met zonder mayonaise bestellen. ‘Ja nee’ betekent dat ik het wel snap maar ook niet. Waarom ik nou vaak ‘ja nee’ zeg weet ik echt niet. Misschien wil ik niet laten blijken dat ik het echt niet weet wat een ander bedoeld. Is ‘ja nee’ dus min of meer een excuus? Het gekke is dat een ander nooit tegen mij heeft gezegd: wat bedoel je nou? Ja of nee! Ook Willem vroeg dat niet aan mij. Nee, hij wilde zijn verhaal voltooien. Dus lette hij helemaal niet op mijn ja nee. ‘Je kent hem vast wel’, hield Willem vol. ‘Hij was in zijn werkzame leven huisarts. Iedere week kwam hij bij mij wel een neutje drinken. Ooit heeft hij ervoor gezorgd dat ik heel snel kon worden geopereerd. Ik had hevige buikpijn’. O, dat was een gelukje voor je, een huisarts als vriend, zei ik. Hij glunderde en liep zonder mondkapje AH binnen. Moet ik Willem nog naroepen dat hij zijn mondkapje opdoet? dacht ik. ‘Ja nee’.

Schijt aan hebben!

Er is na de laatste persconferentie van Mark Rutte en Hugo de Jong weer een unieke situatie ontstaan in ons land. Opnieuw hebben we van Mark Rutte en van Hugo de Jonge tbs gekregen. Mark en Hugo, een apart duo. Ik vind ze een beetje Nick en Simon, de Nederlandse Simon & Garfunkel. Dat vaststellende denk ik dat ze beter ‘Homeward Bound’ (huiswaarts keren) hadden kunnen zingen op hun laatste persconferentie. Dan klinkt de boodschap vriendelijker. Nu hangen ze de cipier uit. Want dat doen ze. Ze willen ons min of meer in huis opsluiten, omdat ze het ook niet meer weten. Het liefst in eenpersoons celletjes in bijvoorbeeld de Pompekliniek. Maar daar kun je geen 17 miljoen Nederlanders kwijt. Dus moeten we weer gewoon thuisblijven, wat helemaal niet goed is voor je gezondheid. De buitenlucht is veel beter. En daarom hoor ik mensen zeggen: ‘daar heb ik schijt aan’.

Maar pas op, daar kom je tegenwoordig niet zo gemakkelijk mee weg. Het RIVM ziet namelijk alles, dit instituut is zo langzamerhand een soort van landelijke inlichtingendienst geworden van de regering. Ze kunnen werkelijk alles meten. Meten is weten is hun adagium. Ze zien ook weer meer mensen naar hun werk gaan. Hoe dan? Dat is mij niet helemaal duidelijk, maar ik denk dat onze heilige smartphone hier wel debet aan is. Maar het gaat nog verder. Het RIVM kan nu zelfs mijn dagelijkse grote boodschap nader analyseren. Voor de goede orde: Je krijgt voor deze boodschap geen punten om te sparen voor een AH-pannenset. Mijn grote drol is voortaan interessant voor het verzamelen van wat ze noemen: the big brown data. Tsja, dan weten ze ook vast dat ik emotie-eter ben, een liefhebber van chips, friet, chocolade, een biertje en een wijntje. Maar desondanks zien mijn drollen er meestal wel puntgaaf uit. Hopelijk vinden ze dat wel mooi meegenomen.

Ik lees trouwens dat mijn grote boodschapdata genoeg energie bevat om een 9W spaarlamp een hele dag te laten branden? Stel dat ik een enorme aandrang heb en een 9W spaarlamp in mijn achterste steek zou die dan meteen gaan branden? Ik vraag me af of dat ook zo werkt bij de allerrijkste Nederlanders? Je steekt een vijftig euro biljet in je achterste en je geld groeit vanzelf. Een mooi ezelsbruggetje naar een artikel in de Quote 500, want daar lees ik dat de allerrijksten blijkbaar goed bestand zijn tegen de coronacrisis. Hun vermogen is in de coronaperiode met 3,5% gegroeid tot 186 miljard euro. Mevrouw heerlijk helder Heineken heeft zo’n slordige 12 miljard op haar bankrekening staan en de grote oude baas van Jumbo 2,5 miljard euro. We leven in heel heftige tijden. Het zou de 500 rijksten sieren wanneer ze een substantieel bedrag in een solidariteitspot zouden storten. Met dat geld kunnen we mogelijk de horeca, de kunst & cultuursector, de zzp’er en anderen die het lastig hebben een hart onder de riem steken. Maar ik vermoed dat ze daar schijt aan zullen hebben. Of heb ik het mis?

 

 

 

 

Eenzame kerst!

De kerst wordt anders, zegt Jacco Wallinga in het BD. Jacco is rekenmeester bij het RIVM en weet precies hoe de coronahazen lopen. In het BD las ik dat zijn zoontje aan vader Jacco vroeg: ‘wanneer is corona nou eens afgelopen? ‘Vader Jacco moest even glimlachen bij de vraag van zijn zoontje. Hij zei: ‘dat duurt nog even’. En dat wilde zijn zoontje niet horen van zijn vader. Nee, natuurlijk niet. Wie wel? Misschien vindt vader Jacco het niet zo erg dat het nog een poos duurt, want Jacco is nu een bekende BN’er. Het is nu een man die ertoe doet, want Jacco kan cijfers analyseren als het beste jongetje van de klas. Dat kon hij natuurlijk al een hele poos, maar wel in de luwte van de samenleving.

Nu staat Jacco op het podium en daar wil hij nog best een poosje mee doorgaan zo te zien aan zijn blik op de foto in het BD. Dus zegt hij met enig gemak: de kerst zal er dit jaar anders uitzien. Geen families rond de kerstboom, geen kerstcadeautjes uitpakken, geen kerstbrood met elkaar delen, het ontroerende kerstliedje ‘we komen tezamen’ wordt in de ban gedaan. Dat mag niet worden gezongen, want anders krijg je straf. We kunnen ook niet naar een in kerstsfeer gehuld restaurant voor een vijfgangen kerstmenu. Nee, hoogstens voor een afhaalmenu dat je thuis nog moet opwarmen. Het wordt dus een eenzame stille kerst in slobbertrui en joggingbroek, want buiten is het grauw en kil.

Vooruitlopend op de woorden van Jacco heb ik op Spotify alvast gezocht naar het liedje ‘Eenzame Kerst’ van Andre Hazes. Het liedje begint met: ‘Ik zit hier heel alleen kerstfeest te vieren, de straf die ik verdiend heb zit ik uit’. Het lijkt warempel of Andre Hazes een vooruitziende blik had, de openingszin van het liedje kan niet toepasselijker. Want we worden gestraft voor ons ongehoorzaam gedrag. We luisteren niet naar de bovenmeester. En dus worden we mentaal en lichamelijk enorm gegijzeld. Intussen druipt inmiddels bij veel mensen het chagrijn van hun gezicht, alhoewel dat ik dat minder goed meer kan zien door al die snotterlappen die voor iemands neus en mond hangen. Gisteren kwam ik nog iemand tegen: Ha George, hoe gaat het met je? Kennelijk een kennis, maar ik herkende haar niet. Dat bedoel ik!

En nu het RIVM toch de baas is zal de jaarlijkse kersttoespraak – omdat ons koningspaar met kerstmis in Griekenland vertoeft -door Jaap van Dissel worden uitgesproken. Jaap kan dat wel met zijn zalvende stem. Jammer is wel dat zijn stem niet helend is, immers net als het virus treedt hij in herhaling met zijn woorden. Even klinken zijn woorden opbeurend: ‘we zien een afvlakking in de dagelijkse aantallen besmettingen’. Maar dan: ‘een zekere daling is er nog niet, en die is wel nodig om de druk op de ziekenhuiszorg te verlichten’. En Jaap van Dissel zal eindigen met éen Mea Culpa. Afsluitend zingt een Hemelse Andre Hazes: ‘ik zit hier alleen kerstfeest te vieren’.  

In de war!

In de talkshow Op1 pleitte Ginny Mooy, antropoloog en lid van het Red Team voor een totale lockdown van vier weken. Het Red Team vind ik vergelijkbaar met het A-team van de tv-serie in de jaren tachtig. Het A-team loste alle problemen op. Niet goedschiks, dan kwaadschiks. Viroloog Ab Osterhaus, ook aanwezig in Op1, knikte instemmend. Ab Osterhaus absoluut niet een plezierige viroloog, maar dit keer wil ik wel een keer - nu red woman Ginny Mooy het voortouw neemt - hen het voordeel van de twijfel geven. Zij willen vier weken alles op slot. Oké, maar dan ook echt alles op slot om daarna volledig los te gaan. Dus nu alles in de stilstand. Iedereen – niemand uitgezonderd – moet vier weken verplicht binnenblijven. Het zorgpersoneel blijft overnachten in ziekenhuizen of verzorgingstehuizen. Alle daklozen worden opgevangen in leegstaande hallen. 

Alle inwoners van ons land krijgen van de overheid, alsof we naar de maan gaan, en dan gaan we zo langzaamaan ook, een pakket astronautenvoeding om te kunnen overleven. Ter geruststelling: je mag ook eerst je eigen voorraadkast leegeten en op een bepaalde dag gaan inslaan. Hamsteren maar…..! Hiertoe ontvang je van betweter, genaamd het Red Team, een uitnodiging met datum en tijdstip. Nee, je kunt niet per se naar je favoriete winkel. En verder: na 19.00 uur mag er ook geen alcohol meer worden gedronken, anders wordt je misschien aanhalig. O ja, je mag ook niet knuffelen. Een verplichte app op je IPhone of Smartphone registreert als je toch drinkt en knuffelt. Er komt dan meteen een virtuele handhaver langs die een boete uitschrijft van 250 euro. De totale lockdown houdt ook in: geen nieuws, geen coronastatistieken, geen deskundigen op radio en tv. We mogen alleen luisteren naar muziek en kijken naar films of series. Er komt ook een kliklijn voor het melden van overtredingen.

Meen ik dit? Nee, natuurlijk niet. Maar mijn hoofd is in de war geraakt. Gelukkig ben ik niet de enige. Ook bij het Ministerie van Defensie zijn in de war geraakt, want ineens vallen meiden vanaf 17 jaar voortaan onder de dienstplicht. Prinses Amalia is 17 en ontspringt de dans ook niet. Vandaar dat ze natuurlijk liever in Griekenland was gebleven. Alle deze – ongeveer honderdduizend meiden - krijgen een brief van het Ministerie van Defensie waarin staat dat ze staan ingeschreven voor de militaire dienstplicht. Minister Ank Bijleveld sprak in een persoonlijke videoboodschap de jonge meiden bemoedigend toe. ‘Kom bij defensie werken, dat is goed voor de emancipatie. Gelijke rechten voor jongens en meisjes. Defensie is nog te veel een mannending’. 

Bij een nieuwsrubriek werd aan een paar meiden gevraagd wat ze hiervan vonden. Ik bespeurde nogal weinig enthousiasme. Maar waarom nu ineens? De dienstplicht is immers in 1997 opgeschort, omdat de Koude Oorlog voorbij is. Tenminste, dat denken we. De taak van de krijgsmacht is verschoven naar crisisbeheersingsoperaties. En laten we daar nu juist middenin zitten. Was het in die context niet beter geweest om voor meiden uit 2003 een zorgplicht in te stellen? Of ben ik toch de enige die van het padje is, in de war is?