Olifant Buba

 

Dit jaar vind ik 1 december een memorabele dag. Op deze dag begint de meteorologische winter. Niet dat ik daar al iets van heb gemerkt. Eigenlijk wil ik het helemaal niet over de winter hebben, want de winter is de winter niet meer. Alhoewel Willeke Alberti er wel een schoon lied over heeft gezongen: ‘De winter was lang zonder jouw liefde’. Daar zal het wel bij blijven. Immers schaatsen op natuurijs wordt iets van in je dromenland, vermoed ik. Alleen kan het schaatsen wel in Winterswijk. Daar gaan schaatsers gewoon over één nacht ijs, dankzij een stevig staaltje techniek, bedacht door de TU Twente. Dus rest voor de schaatsliefhebber, die niet in Winterswijk woont, misschien het rijden van een scheve schaats. Het is wel zo dat je je dan op glad ijs begeeft. Natuurlijk wil ik dat niet promoten, maar een ding is zeker: je hebt geen natuurijs nodig, alleen een andere scheve schaats.

Goed, ik had al gezegd dat ik niet over de winter wil orakelen. Nee, ik wil het over Buba en Hugo de Jonge hebben. Ze hebben niets met elkaar te maken, want Buba is een olifant en Hugo de Jonge is onze coronaminister. Toch hebben ze iets gemeenschappelijks: ze hebben mij op die memorabele 1 december blij gemaakt. Olifant Buba, een wees uit Afrika, mag na langgetouwtrek alsnog bij circusfamilie Freiwald blijven. Buba reist al zo’n dertig jaar rond met de familie. Wat zijn kunstjes zijn weet ik niet. Van Hugo de Jonge weet ik dat zo langzamerhand wel. Die is vooral goed in het bedenken van zaken die niet mogen én van zaken die niet soepel lopen. Maar nu heeft Hugo mij heel blij gemaakt met de komst van een vaccin. Alleen moeten we nog het oordeel afwachten van de gezondheidsautoriteit EMA. Ik heb in ieder geval alvast mijn schoen gezet voor het vaccin. Vol verwachting klopt nu mijn hart.

Buba zal hier niet om malen, lijkt mij. Zij wil graag bij haar circusfamilie blijven. De circusfamilie Freiwald beschouwt Buba als een volwaardig familielid. Buba mag de leden van de Tweede Kamer wel bedanken, die hebben namelijk van een mug een olifant gemaakt. En zo werd een klein probleem ineens een politiek probleem én dat heeft minister Schouten geweten. Bij Buba moet ik trouwens aan burgemeester Bruls van Nijmegen denken. Bruls vind ik ook wel een beetje een olifant. Hij heeft inmiddels een olifantenhuid opgebouwd. Burgemeester Hubert Bruls is voorzitter van het Veiligheidsberaad en vervult nu tijdens de coronacrisis een hoofdrol. Zo af en toe acteert hij als in een olifant in de porseleinkast. Hubert Bruls is de man die heeft gezegd: ‘Wow, wat zijn er veel van die talking heads, van die deskundigen die elkaar ook nog eens tegenspreken’. Nou beste Hubert, en ik bedoel het grappig, dat is de reden dat we vanaf 1 december het veel besproken welles of nietes mondkapje verplicht moeten dragen totdat er een olifant komt die het coronaverhaaltje uitblaast. Misschien wel door olifant Buba!