De zon in het water zien schijnen

Het laatste weekend in Fuengirola. Over een paar dagen stap ik in Malaga op het vliegtuig naar Eindhoven Airport en dan hop weer naar Den Bosch. Het weer in het Bossche zal wennen zijn, want in Fuengirola is de hoofdrol voor de zon. Een zon die mij iedere dag vriendelijk wekt en bijdraagt aan mijn relaxheid. De zon is eigenlijk een vanzelfsprekendheid aan de Costa del Sol. En wat is er dan aangenamer dan het me laven in de zon, aan zee gegrilde sardines eten en een koel glas witte wijn drinken of een koud biertje. September is de mooiste maand om in Fuengirola te vertoeven, zei een Spanjaard tegen mij. Ofwel 'Septiembre el mes mas hermoso'. Wat kan een mens nog meer wensen? Het klinkt als uitverkoren zijn en dat is het misschien ook wel. 

De zon stemt mild. En als het effe kan voor iedereen schijnt of je nou rijk of arm bent. Maar je moet wel op de juiste plek zijn. En als de zon toch niet schijnt dan moet je proberen de zon in het water te zien schijnen. In het water zien schijnen? Maar dat wordt lastiger nu het water  schaarser wordt. De kans is niet denkbeeldig dat, na een energieplafond, er ook een waterplafond komt. Immers de scheuren in het plafond worden talrijker en allengs zichtbaarder. Nog even en al onze primaire levensbehoeften gaan door het plafond heen. De stucadoor van de regering is al bezig om de boel te stucen. 

In die zin verbaast het mij dat er in Fuengirola absoluut niet zuinig met water wordt omgegaan. Ik heb ergens gelezen dat er ook in Spanje een watertekort is. In het appartementencomplex waar mijn habitat is wordt iedere morgen rond de klok van half negen de waterkraan op volle toeren opengezet. Dan gaat spuitgast Isabel van het schoonmaakteam iedere tegel van het grote oppervlak rond het zwembad net zolang bewateren totdat de tegels glimmen. Dat doet ze met een precisie van een chirurg. Ze heeft haar blik slechts gericht op haar spuitwerk. Voor even glimmen de tegels, want de zon zorgt ervoor dat het water snel verdampt. En zo gaan er in mijn ogen dagelijks vele liters waters verloren. Hoe noem je zoiets: het water naar de zee dragen.

Isabel is niet de enige die het water naar de zee draagt, ook de gemeentereinigingsdienst kan er wat van. Iedere week gaan ze wel een aantal straten langs met een tankwagen vol water om de straten schoon te spuiten. Als je er toevallig langs loopt moet je nog uitkijken dat je niet nat wordt gespoten. Om er achter te komen waarom ze in Fuengirola zo in de ban zijn van de buitenboel nathouden heb ik dat in een restaurant aan een serveerster gevraagd. Ik wist dat ze de Nederlandse taal sprak, dat maakte het voor mij een stuk gemakkelijker. Ze keek me schaapachtig aan en zei: 'je moet de straten toch schoonhouden, anders worden ze vies'. Dat begrijp ik, maar het gebruik van water moet juist worden verminderd. 'Daar heb ik hier nog  weinig over gehoord. Wilt u nog een biertje?' Graag, en weg was ze. Moet ik dan maar als ik Fuengirola ben, net als Isabel en de serveerster, de zon toch maar in het water zien schijnen?

 

Met een glimlach

 

Ik ben nu ruim twee weken in Fuengirola en iedere dag lacht de zon mij toe. De lucht kijkt vriendelijk en de wind waait aangenaam. Wat wil een mens dan nog meer? Als ik 's morgens opsta dan zet ik eerst op een ouderwetse manier koffie. Thuis heb ik een Nespresso apparaat, hier niet. Dus gaat het filterzakje in het apparaat, voeg ik een aantal scheppen koffie toe, knopje aan en de koffie gaat pruttelen. Even later drink ik op het balkon in mijn blote bovenlijf een kopje koffie. Op de achtergrond ruist de zee. Relaxter kan ik dag niet beginnen. Dan open ik de digitale krant van het BD om het nieuws te verorberen. De honger naar nieuws is er nog  steeds, al komt dat deze maand wel met een glimlach bij mij binnen. De zon stemt mij mild. Ook het overlijden van de Queen en de frappatsen van Frits van Eerd las ik met een glimlach. 

Het overlijden van Koningin Elisabeth las ik toen ik bij een Indiaas restaurant net de eerste hap van een verrukkelijke curry mijn mond deed strelen. Het moment paste wel, want India was vroeger toch een Britse kolonie? Eindelijk heeft de stokoude dame, die vast in het Guinness Book of Records staat, in het bijzijn van haar dochter, haar laatste adem uitgeblazen. Ik nam nog maar een hap van mijn heerlijke curry en glimlachte bij de gedachte dat Prins Charles eindelijk op 73 jarige leeftijd de koning van het Britse volk en van de GemeneBest landen is geworden. Ook hij zal vast stiekem hebben geglimlacht. Voor koning spelen gaat hij doen met Camilla. Het is, denk ik, een komisch setje. Ze zouden prima passen in de ook stokoude Britse komedieserie 'Wordt u al geholpen? Overigens kan hij dit nu aan veel Britten vragen of ze ook daadwerkelijk geholpen willen worden, want de armoede in zijn land is best groot. Bovendien beheert hij vanaf nu een vermogen van 28 miljard. Dat mag best wat minder. 

Ik denk niet dat zijn moeder zich zal omdraaien in haar kist als Koning Charles dat zou doen. Over kist gesproken. Het valt mij op dat na het heengaan van de Queen het woord kist nogal vaak wordt gebezigd in de media. Op de website van een krant las ik dat William en Harry komende maandag achter de kist Elisabeth lopen. Ik vind dat zo raar klinken: de kist Elisabeth, alsof het een sigarenkist is. Volgens mij had je vroeger  een sigaar die Elisabeth Bas heette. Vandaar misschien. 

In die context nog even over 'laat je niet kisten' gesproken. Dat is justitie nu wel aan het doen met Frits van Eerd. De grote baas van de Jumbo wordt verdacht van het witwassen van geld. Die flamboyante Frits toch. Hij houdt van snelheid in zijn leven en is dol op Max Verstappen die ook van hard rijden en van veel geld verdienen houdt. Max woont daarom in een belastingparadijs om zo min mogelijk geld te hoeven betalen aan de belastingdienst. Misschien is Max wel zijn grote voorbeeld, zeker nu hij ook nog eens tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau is geslagen. Het moet niet gekker worden. Maar ik lees het hier in Fuengirola met een glimlach. 

Buikpijn en hoofdpijn!

De Doejong, ook bekend als de Indische zeekoe, is uitgestorven verklaard. Er is geen eten meer voor het dier, want de zeegrasbedden - het enige wat de Doejong eet - zijn vernietigd. Al sinds 2000 is de Doejong niet meer waargenomen in de Chinese zee. Nu weet je het maar nooit bij die Chinezen of het allemaal klopt, want ze kunnen je van alles wijs maken. Los daarvan zal voor onze kust geen Doejong te vinden zijn, wel rotjong waarschijnlijk. Maar vlakbij Scheveningen, te weten op het Haagse Binnenhof, heb ik wel familie van de Doejong waargenomen namelijk: de Doerak. Dit bijzondere soort komt vooral voor in de landelijke politiek. Terwijl de Doejong een vriendelijk charismatisch dier is moet ik vaststellen dat de Doerak dat absoluut niet is. Een Doerak houdt ervan om iedereen van alles wijs te maken, ofwel de mens niet écht serieus te nemen.

Een bekende Haagse Doerak is Wopke Hoekstra. Wopke is Minister van Buitenlandse Zaken en is ook nog de baas van het CDA. Het zal misschien wel van het warme weer komen, maar Wopke - wel een mooie naam voor een Doerak - is zichzelf niet meer. Hij heeft kennelijk een zonnesteek opgelopen. Dat is te zien. Hij oogt mager en scheert zich niet meer. Nu is hij niet de enige die van de leg is, ook staatssecretaris Eric van den Burg is dat. Hij reed onuitgenodigd op een boerentrekker het landelijke dorp Albergen binnen om op een ondemocratische wijze een hotel met 27 kamers te confisqueren voor 300 asielzoekers. Dat wordt vast bij IKEA veel stapelbedden kopen. In het dorpje wonen nu 3500 mensen, maar binnenkort dus 3800. Zoiets zal de staatssecretaris niet flikken in Laren of Blaricum, maar wel op een plek waar bewoners minder invloed hebben. Volgens de staatssecretaris was het kiezen tussen buikpijn en hoofdpijn. Met als gevolg dat de inwoners van Albergen nu beide hebben.

Buikpijn en hoofdpijn. Dat overkwam Wopke ook. De stikstofcrisis bezorgt hem hoofdpijn en het regeerakkoord buikpijn. Hoe kun je in godsnaam (dat woord past bij het CDA) zeggen dat je toch het regeerakkoord inzake het stikstofbeleid steunt, maar tegelijkertijd vindt dat het stikstofdoel niet heilig is. Je zegt toch ook niet: ik steun je, maar ook weer niet. Wopke voelde zich even geen minister, maar CDA-leider. En dat kwam omdat hij op zijn lazer had gekregen van partijleden die vonden dat hij zich te weinig liet zien in het stikstofdebat. Zeker nu de boeren op hol zijn geslagen en net als de Doejong met uitsterven worden bedreigd.

En dat kan natuurlijk niet. Dus vond Wopke het noodzakelijk om zich uit te spreken als CDA-leider. Hij zei: er is iets ernstigs aan de hand in ons land. Hoezo is er iets ernstigs aan de hand in ons land? Hoe komt hij daar plotsklaps bij? Dat komt omdat zijn partij koeienvlaai in hun broek schijt, nu de BoerenBurgerBeweging (BBB) alleen maar populairder wordt. Hij was anders nooit op die gedachte gekomen. De Doejong sterft uit. Dat vind ik treurig. Voor mij mag de Doerak uitsterven, want zo blijven we hoofdpijn en buikpijn houden!

La Vuelta

La Vuelta ofwel de Ronde van Spanje start in ons land. Het klinkt raar, maar iedere grote wielerronde start tegenwoordig in een ander land. De Tour de France begon dit jaar in Denemarken en de Ronde van Italië in Hongarije. En zo wordt op deze manier het wielrennen nog populairder gemaakt bij het volk. Bijna net zo populair als het voetbal of misschien nog populairder net als bij mij. Bij mij krijgt de wielersport het rugnummer 1. Het wordt dus tijd voor een Ronde van Europa die de hele zomer duurt. Dat is goed voor de verbetering van de gemeenschapszin. 

Maar eerst La Vuelta. Wat klinkt dat mooi. Het heeft iets magisch, iets sensueels. Maar nu draaf ik door. La Vuelta heeft maar een associatie en dat is de Ronde van Spanje. De Citadel is de plek waar het startschot wordt gelost voor de tweede etappe. Het kan niet beter, want deze plek zegt veel over de strijd tegen de Spanjaarden. Dit fort werd tijdens de laatste fase van de Tachtigjarige Oorlog gebouwd om onze stad te verdedigen tegen de Spaanse vijand die we nu vorstelijk omarmen. Het kan verkeren, zou Brederode zeggen. 

 

En meneer Ojalvo van La Vuelta is helemaal in zijn sas ofwel esclusa op zijn Spaans,  want zegt hij: ,,Historische plekken zijn een belangrijk onderdeel van wielerwedstrijden en deze helemaal vanwege de link met Spanje. Dus ik ben enthousiast dat we hier starten.” Kijk, dat is nog eens een man met een gevoel voor het verleden. Of zou hem dat zijn ingefluisterd door onze burgemeester Jack Mikkers? Het maakt niet uit. We staan weer op de kaart. Alleen is het jammer dat de NOS pas later gaat uitzenden, want we doen het goed als vijfde populaire stad van Nederland. Alleen de heel grote steden moeten we voor ons dulden. Utrecht staat op plaats 1 en laat daar nou net La Vuelta starten. Niets is toeval, toch! 

Intussen bereidt onze stad zich voor op het spektakel dat slechts 18 minuten duurt. Overal staan gele borden met daarop de tekst: 'i.v.m. La Vuelta is de rijbaan afgesloten van 11.00 tot 14.00 uur'. Ook het BD reikt nog een bidon uit in de vorm van een advies. Ze vertelt waar je als toeschouwer wel en niet moet gaan staan. Volgens de krant is de hoek Peperstraat/Verwersstraat de beste plek, want daar remmen de renners af en kijk je ze recht in het gezicht. En wie wil nou niet in het gezicht van Roglic of van Carapaz kijken. Daar wordt het vast heel druk.

De renners zullen - tot de echte start bij de Veemarkt - er alles aan doen om herkenbaar in beeld te komen bij mensen die hun willen fotograferen. Alleen een selfie met Robert Gesink zal niet lukken, want ze fietsen nog altijd zo'n 15 km per uur. Voor hen een slakkengang. Niet voor mij, maar ik ben dan ook geen wielrenner. Ik hoop alleen dat de brandmelder, die we sinds kort hebben in ons complex, niet plotsklaps als een rode lap op een Spaanse stier gaat loeien. Omdat het loeien tot in Het Bossche Broek te horen is zouden de renners kunnen denken: 'gaan met die banaan' en dat is op zijn Spaans gezegd: No es bueno!

Zo gek als een deur!

Van de week fietste ik achter twee veertigers die, net als ik boodschappen hadden gedaan, op weg waren naar huis. Op zich niet vermeldenswaardig, totdat zij zei: onze buurman is zo gek als een deur. Ze fietste behoorlijk door, dus was het voor mij doortrappen om te horen waarom de buurman zo gek als een deur is. Haar partner zei: 'hoezo dan'? Zij: 'hij wil in zijn tuin een zandbak aanleggen zodat ie vast kan wennen aan het idee dat Nederland in de toekomst steeds meer op de Sahara gaat lijken. Hij keek haar aan en zei: 'het is wel een vreemde snuiter, maar zo gek als een deur gaat mij wat ver'. Ze deden er intussen nog een tandje bij en ik haakte af. Ik was trouwens toch bijna thuis. Zo gek als een deur galmde nog even door mijn hoofd.  Ik weet: het is een gezegde. Maar waarom zou een deur gek zijn? Een deur is heel functioneel die je open en dicht kunt maken. Dat is toch niet gek. Oké, iemand die er doorheen loopt kan gek zijn. Maar ik ga mijn hoofd hierover niet breken nu de snoeken naar adem happen. 

Ja, je leest het goed. Er zijn snoeken in ademnood. Er moest een visambulance aan te pas komen om de snoeken te redden van een wisse dood. Niels Houben van de visambulance rukt overal in Brabant uit om snoeken in ademnood te redden. Ik wist niet eens dat zoiets bestond, maar in ons land bestaat er voor elk probleem een (schijn)oplossing. Alleen zijn de vissers niet zo blij met het redden van snoeken in ademnood las ik. Voor hen geldt: de een zijn dood is de ander zijn brood. Maar alle gekheid op een stokje, de snoeken staan wel exemplarisch voor de wereld van nu. Bijna iedereen hapt zo langzamerhand naar adem. Komt het niet door de hitte, dan komt het wel door de alsmaar stijgende prijzen in de supermarkt die voor een hongerklop gaan zorgen bij een groep mensen. Komt dan bij hen de boodschappenambulance langs? Ook bedrijfsprocessen zijn naar adem aan het happen.  

In 1973 zong Barend Servet in een satirisch programma: "Waar moet dat heen, hoe zal dat gaan. Waar komt die rotzooi toch vandaan. Wat moeten wij met ons bestaan, de wereld is nog niet vergaan". En warempel is deze tekst bijna 50 jaar later nog steeds actueel. Nee, de wereld is nog niet aan het vergaan. Maar het schuurt en wringt steeds meer. Het saharazand is in aantocht. Hebben we iets geleerd? Amper. Is er een oplossing? Ik weet het niet, maar gelukkig hebben we in ons land heel veel experts. Dat is weer het mooie van ons land dat we voor ieder belangrijk vraagstuk wel een expert hebben. Nu hebben we sinds kort ook droogte-experts. Een van hen zegt: 'we moeten zuiniger met water omgaan, we moeten ons realiseren dat niet alles meer kan'. Simpel toch? Dus niet! Daar zit 'm nou precies de crux. We zien het niet of we willen het niet zien. En zo worden we straks net zoals die buurman wellicht zo gek als een deur! 

Opblazen!

De prijzen gieren de pan uit, wat ik ook koop of consumeer. Dus ben ik blij met de bonusaanbiedingen van AH. Voor wat ze ook waard mogen zijn. Ik kijk nu nog gretiger naar de twee-voor-een producten in de schappen. Pas heb ik nog twee pakken biologisch sinaasappelsap gekocht voor de prijs van een. Niet dat ik die nodig had. Ik liep er toevallig langs en dacht ach: da's aantrekkelijk. Zeker in een tijd waarin het inflatiespook ons doet schrikken. Het is net zo'n virus als corona, alleen is er geen vaccin voor.


Inflatie? Wat is dat nou precies. Nu ben ik niet zo goed in al die economische begrippen, maar inflatie betekent letterlijk opblazen! Kennelijk is opblazen niet alleen een economisch begrip, maar al heel lang een oorlogsbegrip. Kijk en huiver bij de beelden van die achterlijke oorlog in de Oekraïne. Die oorlog die ervoor heeft gezorgd dat de prijzen van de consumptieartikelen enorm zijn opgeblazen. En het eind is nog lang niet in zicht. En zo wordt het vast een uitputtingsslag. In de Oekraïne maar ook bij de gemiddelde burger. Voor mensen met een smalle beurs zal het misschien wel luchthappen of op een houtje bijten worden.


Maar wat kan het schelen? Neem nou Shell en Heineken, twee hele grote jongens of moet ik meisjes zeggen in dit huidig overspannen tijdsgewricht. Zo heeft bierbrouwer Heineken het afgelopen half jaar flink geprofiteerd. De omzet steeg met maar liefst 37 procent tot 16,4 miljard euro. De winst bedroeg bijna 1.3 miljard euro. Ook een stijging van 22%. En wat zegt topman Dolf van den Brink: we zijn tevreden over de resultaten over het eerste half jaar. Consumenten gaan weer uit, ondanks de hoge inflatie. Hoor je het? Hij noemt ons geen mensen, maar consumenten. Dat klinkt onpersoonlijk én dat zal hij ook wel hebben bedoeld. Want ondanks de hoge winst heeft Heineken de prijs van een biertje gewoon met ruim 5% verhoogd. Bier smaakt nog steeds lekker, maar ik proef meer en meer inflatie in de schuimkraag.


Niet alleen Dolf is tevreden, ook topman Ben van Beurden van Shell is in zijn nopjes. Onder aan de streep kwam de winst van Shell de afgelopen drie maanden uit op 18 miljard dollar. Ben zegt hierover: "Onze winsten zijn zeer aanzienlijk. Ik realiseer me dat". De hoge prijzen noemt hij een 'wereldwijd fenomeen' waar Shell niet veel aan kan doen. Dat wil ik nog wel begrijpen, maar het is wel een heel gemakkelijk antwoord. Maar dat wil toch niet zeggen dat je geen rekening hoeft te houden met de portemonnee van de gemiddelde Nederlander. Toch gaat Ben daar geen rekening mee houden. Naast het investeren in een broodnodige energietransitie, gaat hij wel zijn aandeelhouders heel goed belonen voor hun aandeel Shell. Hoe noem je zoiets: slapend rijk worden! Zo werkt het systeem nu eenmaal. En dat zelfde systeem zorgt er ook voor dat een verhoging van de winstbelasting voor grootverdieners niet aan de orde is. En zo blijft de cirkel van geld zaaien en oogsten in tact. En er is niemand die deze cirkel durft op te blazen!

Tijd!

Hoe vaak hoor ik niet: wat gaat de tijd snel! Op het terras, in de supermarkt, bij de borrelpraat met vrienden. Nu zijn het overwegend - net als ik - ouderen die dat zeggen. Jongeren hoor ik daar amper over. Dat snap ik ook wel, want als je jong bent wil je juist dat de tijd sneller gaat. Maar ik ben geen jonge man meer.  Al denk ik soms van wel, maar dan fluit mijn lijf me gewoon terug. Ter illustratie: wanneer ik 's avond op de bedrand mijn sokken uit doe is dat inmiddels een hele operatie nu mijn lijf strammer wordt. Maar terwijl ik mijn sokken uittrek zeg ik steevast tegen mijn partner: ik heb het gevoel dat ik hier vijf minuten geleden ook al bezig was om mijn sokken uit te doen. Het is een soort van ritueel geworden. Ik moet daar niet teveel over nadenken, anders raak ik in de war. En van in war zijnde mensen hebben we er al genoeg.

Een psychologe aan de Britse University of Sussex - en die heeft er, denk ik, verstand van - beschrijft een aantal theorieën in haar boek Supersnel slow motion. Een daarvan, de zogeheten proportie theorie, is gebaseerd op pure wiskunde. Ze zegt dat de gevoelsmatige tijdsduur van een jaar afhangt van zijn lengte ten opzichte van de totale levensduur van dat moment. Heb je 'm? Dan snap je wat er nu gaat komen. Voor een achtjarige is een jaar een achtste van zijn leven, voor een veertiger is dat slechts een veertigste. Daarom zouden die twaalf maanden voor een kind haast eindeloos duren, en voor iemand van middelbare leeftijd zo voorbij zijn. Ze zal vast gelijk hebben.

Maar ik heb geen hogere wiskunde gestudeerd, dus kies ik voor een simpelere uitleg. En die is: naarmate ik ouder word, wordt mijn verleden langer en  mijn toekomst korter. Daardoor gaat het voor mijn gevoel allemaal steeds sneller. Heb je 'm? En daarom zou ik zo af en toe de tijd even stil willen zetten. In een tijdmachine willen stappen om terug te gaan naar mijn jongere jaren. Terug naar die onbezorgde zonvakanties aan de Spaanse costa's. Waar ik overdag languit op hete zandstrand lag om bij te komen van een avondje stappen in de bodega's waar ik sangria dronk als limonade. Of mijmeren over de rondreizen die ik heb gemaakt van Vuurland tot de Noordkaap. Voor mijn gevoel duurde die vakanties eindeloos lang, waren ze tijdloos.

Van de week hoorde ik op de radio het liedje 'Foto van vroeger' van Rob de Nijs. Ik heb meteen een paar fotoboeken van de boekenplank gehaald en ben door mijn herinneringen gaan bladeren. Die herinneringen zijn net als de foto's vergeeld, maar ze hebben nog steeds een kleur die mij nog steeds blij maakt. Ik begon met: wat gaat de tijd snel. Maar wat is tijd? Het is even relatief als het leven zelf. We doen ons ding op het ritme van de tijd. 's Morgens denk ik: ik heb nog een hele dag. 's Avonds denk ik: wat is de dag snel voorbij gevlogen. Tijd! Zolang niemand het me vraagt, weet ik het; maar wil ik het uitleggen aan iemand die het me vraagt, dan weet ik het niet!