Volksvlijt!

Ik ben in de VF naar de voorstelling ‘Ons Moeder’ geweest. Niet dat ik bezig ben met mijn moeder - die haast haar 25-jarig jubileum in het hiernamaals viert - maar meer omdat ik het volkstheater van het gezelschap Paleis voor Volksvlijt vermakelijk vind spelen. Er spelen echte en onechte acteurs bij dit gezelschap. De onechte acteurs zijn vrijetijdsspelers. Dus iedere vlijtige burger die wel van toneelspelen houdt kan proberen om bij het Paleis voor Volksvlijt een rolletje te vergaren. Nu kan bijna iedereen wel toneelspelen, maar op een podium staan is toch net wat anders. Bovendien moet je wel de Bossche taal kunnen kwekken. En als je dat allemaal lukt dan kunde zeggen: ‘t krek wa’k wau.

 

Ik heb al twee vermakelijke voorstellingen van dit gezelschap gezien. En daarom ben ik naar “Ons moeder’ getogen, een intieme keukenvoorstelling over Bossche moeders, aldus de regisseur. Van een intieme keukenvoorstelling bleef weinig over omdat beide hoofdrolspelers het publiek mee hun voorstelling inzogen waardoor het een soort van rondetafelgesprek werd. We zien wel wat er zoal voorbij komt over moeders moet de regisseur hebben bedacht en daarmee werd het een voorstelling die nimmer zou beklijven. Want wees nou eerlijk: wat zou je en plein public nou kwijt willen over je moeder? Een beetje flauwekul, misschien. Of toch niet?

Het verhaal: de twee zussen vertelden in korte scènes ieder hun eigen belevenissen over hun leven met moeders die inmiddels op sterven na dood was. Ze zou gaan verkassen naar een verpleegtehuis. De ene dochter wilde het wel en de andere - die eigenlijk weinig tijd had voor haar moeder- wilde het niet. Dat was eigenlijk de rode draad, maar die raakte zoek omdat ze tussen de scènes door het publiek allerlei vragen stelden over wat hun relatie was met moeders. Had je een leuke moeder en deelde je alles met haar? Was je moeder zorgzaam? Las je moeder voor als je bed moest? Kon je moeder goed koken? Was je moeder er altijd voor je? Ik kreeg het gevoel dat ik op de divan lag bij de psycholoog.

Maar een aantal mensen in de zaal vond het wel leuk om als vlijtige liesjes hun ervaringen met moeders te delen. Ik zat op de tweede rij. O jee, als ze mij maar niets gaan vragen. Wat heb ik hier een bloedhekel aan. Met enige regelmaat keek ik op mijn horloge. De voorstelling zou ongeveer anderhalf uur duren, maar we waren net over de helft. En tot overmaat van ramp moest er ook nog worden gedanst. De dame met hoed die op de eerste rij zat  sprong meteen op het podium en danste zich een slag in de rondte. Ze zou zo mee kunnen doen bij een volgende volkstheatervoorstelling. Dat was voor mij wel de kans om ongeziens de zaal te verlaten, maar ik had zin in de taart die mij aan het begin van de voorstelling door 'ons moeder' was beloofd.