Afgelopen dinsdag werd ik nogal versuft wakker, wist niet goed waar ik was. Wel in bed, dat nou weer wel. Maar waar ergens? En dat kwam omdat ik een hele nare droom had beleefd. Het zit zo: als ik droom, dan is dat altijd ‘s ochtends. Meestal word ik rond half zeven uur wakker omdat mijn blaas het genoeg vindt. Ik ga plassen en hup weer terug. De radio zet ik dan iets harder. Vang dan wat flarden op van het Radio 1 Journaal, maar val even later weer in slaap. Dan ga ik altijd dromen en als ik wakker word is de droom weer gevlogen. Maar dit keer niet. Dit keer werd ik wakker uit een nare droom. Ik was met vrienden op weg naar een eetcafé in het centrum zo in de buurt van de Sint Jan. Onderweg raakte ik hen kwijt, ze waren ineens uit mijn zicht verdwenen. Terwijl ik een poging deed om hen terug te vinden raakte ik verstrikt in een netwerk van monumentale kerken. Waar ik ook maar naar toe liep: het werden steeds meer kerken en en ze werden alleen maar kolossaler. Waar ben ik in godsnaam? Ben ik dan toch van het padje? En zo werd ik wakker. Als een slome duikelaar. Eerst koffie. Na de eerste slok kwamen mijn hersenen langzaam op toeren. Waarom ik heb nou zo naar gedroomd? Ineens herinnerde ik me het gesprek op het Radio 1 Journaal. Het ging over de zorg, want die wordt onbetaalbaar in de nabije toekomst. In 2040 bedragen de kosten 174 miljard, en dat zo’n beetje een verdubbeling in vergelijking met 2015. Het eerste wat in mij opkwam was: het zal me een rotzorg zijn, want dan zal ik waarschijnlijk wel in een zorgboerderij in het hiernamaals vertoeven. Maar ja. dat klinkt niet solidair en zo ben ik niet. Een arts van een ziekenhuis zei dat we onze levensstijl moeten veranderen, anders gaat het mis met de zorg. Wat betekent dat? We mogen ons niet meer te buiten gaan aan menu del dia’s. Ook geen chips, geen frikandellen, geen bier of wijn meer. Ook bloemkool met een kaassausje is uit den boze.
Voortaan gewoon groenten uit het water zoals broccoli of witlof met een gekookt aardappeltje met een vegetarische hap én zonder jus. Of het niet genoeg is: er moet een suikertaks komen. Mogen we ons dan niet meer bezondigen? Liever niet. We worden te dik en leven ongezond. En wie gaat dat straks allemaal betalen? Maar als wij als ouderen supergezond gaan leven, waar moeten wij het dan nog over hebben? We hebben dan geen kwaaltjes meer om over te praten, dat wordt heel saai. Terwijl ik luisterde verheugde ik me al op het avondeten, want dan at ik hete kip met alles d'r op en eraan. En toen ben ik weer in slaap gevallen met als gevolg dat ik in mijn droom, waar ik het in begin over had, de weg kwijt was geraakt. Dat kan ook niet anders, wanneer je niet meer Bourgondisch mag leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten