Roodwitgeel!

Op de elfde van de elfde is het carnaval weer op de kaart gezet. En hoe! Rond de klok van tien uur kleurde het centrum al roodwitgeel. Het leek wel of mensen als een hardwerkende mierenhoop uit allerlei hoeken en gaten waren gekropen, op weg naar de Parade. Immers het goudgele bier lonkte, maar ook het met elkaar gezellig hebben in deze schokkende tijden.Tegen beter weten in liep ik tegen half elf ook richting de Parade. Niemand lette op mij. Ik voelde ook geen echte verbondenheid, want ik was niet roodwitgeel uitgedost. En dat hoort niet, maar ja: ik kon mijn carnavalssjaal niet vinden. Terwijl ik een volbloed Bosschenaar en oud carnavalsvierder ben voelde ik me even niet thuis in mijn eigen stad, maar mijn nieuwsgierigheid won het. 

Hoe dichter ik bij de Parade kwam hoe voller het werd. De sfeer was uitbundig, iedereen was op een of andere manier met elkaar verbonden. Het zonnetje kleurde net als het bier goudgeel, bier dat al rijkelijk vloeide. Dat begon al bij café de Unie waar: ‘k ken munne mens nie veinde’, uit de luidspreker knalde. Sommige mensen hadden een soort van een rollator bij zich met daarin treetjes bier van de supermarkt. Nou ja, niet zo gek, want een biertje van de tap kost al snel 3,50 euro. En er is nog geen biertoeslagenwet in de maak. 

Om elf over elf was het zover. Peer va den Muggenheuvel tot den Bobberd, de burgervaojer van Oeteldonk, opende het carnavalsbal en verexcuseerde burgemeester Mikkers. Onze burgemeester was verhinderd. De reden was wat diffuus, maar de meeste Oeteldonkers op de Parade wisten wel beter. De burgemeester had iets gezegd over Marokkanen wat kennelijk klopt, maar niet klopte dat hij dat had gezegd. Dat mag niet. Je kunt als hoeder van de stad eigenlijk niets meer zeggen, dat doe je maar in de achterkamertjes. En zo was er weer een rel geboren. 

Niet alleen in de Marokkaanse gemeenschap, maar ook bij Extention Rebellion, die zich in mijn ogen, alleen maar met de zorgen over het klimaat moet bezighouden. Het lijkt erop dat steeds meer mensen doorslaan, alsof dagelijks de aardlekschakelaar eruit springt. Op Social Media prediken anonieme malloten de meest gruwelijke dingen. Er wordt haat gezaaid, er wordt dood aan en branden in de hel geschreeuwd. En dat neemt alsmaar extremere vormen aan. Het mag allemaal. We noemen dat de vrijheid van meningsuiting. Aan mijn hoela. Voor mensen die op het podium staan is die vrijheid van mening er niet meer. 

Dat heeft burgemeester Mikkers inmiddels ook ondervonden. Zijn hoofd moest op het hakblok. Jammer genoeg klonk ook het BD in het Bossche katern best opruiend met: Burgemeester 'geen racist', waarom dan die uitspraak? Zo’n vette kop boven het artikel draagt niet bij tot een betere verstandhouding in de samenleving. Bovendien klopt het niet. Het gaat niet over racisme, het gaat over crimineel gedrag én dat is heel wat anders. Dus denk niet zwart-wit, maar roodwitgeel!

Klokje terug, klokje vooruit

Het is alweer een week geleden dat de klok een uur is teruggezet. Toch heb ik er niemand over gehoord. We zijn er natuurlijk na al die jaren aan gewend geraakt. Het is ook niet iets om van slag te raken. Afgelopen zaterdagnacht om precies 03.00 uur ging de kleine wijzer terug van 3 naar 2. Zo simpel is het. Nou ja simpel, ik moest zondagochtend nog wel alle klokken in huis een uurtje terugzetten. En dat lukt wel. Alleen tijdsdisplay aanpassen op oven is wel een dingetje. Ik druk allerlei knopjes en ineens staat de oven zomaar op 200 graden en gaat het lichtje in de oven branden. Gedoe dus. Met dank aan de wintertijd - ofschoon het herfst is en de bladeren als rijpe kastanjes van de bomen vallen - is het al vroeg donker. 

Maar wat levert de wintertijd  - buiten dat ik voor één nacht een extra uurtje heb - mij nou echt op? Aan dat extra uurtje heb ik midden in de nacht helemaal niets. De nacht is voor de nachtbrakers en dat ben ik al lang niet meer. En stel dat ik wel wakker was gebleven tot 3 uur! Dan had ik dat uurtje kunnen herbeleven. Om wat geks te doen? Nee, ik zou het niet weten. Het doet me wel denken aan interviews waarin nogal eens de vraag wordt gesteld: wat zou je doen als je opnieuw zou moeten beginnen? Wat zou je dan anders gedaan hebben? Zo’n vraag vind ik even zinloos als met de wijzers van de klok spelen. Het is een dooddoener, want je kunt niets overdoen of anders doen. Gedaan is gedaan.

Er kan tegenwoordig veel, maar er is geen tijdmachine zoals in de stripboeken van Donald Duck die je terugstuurt naar een gewenst jaartal. In die context doet de tijdmachine wel zijn werk als het om de zomer- en wintertijd gaat. Alleen word ik daar per saldo word niets wijzer van. Nu weet ik nu niet zo goed meer wat nou de juiste tijd is. De zomertijd of de wintertijd? Ik ben het spoor bijster geraakt. Ik weet nog dat in 1977 de winter- en zomertijd vanwege de oliecrises in ons land opnieuw is ingevoerd. Opnieuw? Ja, opnieuw. De zomertijd werd ingevoerd tijdens de Eerste Wereldoorlog, met dank aan de Duitsers. Zij wilden zo kolen besparen en langer van het zonlicht gebruikmaken. Ik vind het allemaal abracadabra.

Het is volgens mij nooit duidelijk geworden dat de zomertijd energie bespaart. En als ik het goed begrijp, hebben we nu juist teveel energie in voorraad. Dus wie het weet mag het zeggen. Het enige wat ik na wat speurwerk heb begrepen is dat de wintertijd de juiste tijd is. Een aantal jaar geleden gingen er stemmen op binnen de EU om aan het ritueel van zomer- en wintertijd een eind te breien. Maar de klok is daarna bij de EU stil blijven staan. En zo blijven we aanmodderen met het klokje terug en het klokje vooruit zoals we met zoveel dingen aanmodderen. 

Een wereld te herwinnen!

Over een kleine maand zijn er in ons land van dominees en kooplui weer verkiezingen. Maar liefst 26 partijen doen een gooi naar de gunst van de kiezer. Het moet niet gekker worden. De meeste partijen zeggen me niets én daar wil ik het graag bij houden. Wel vind ik het aardig om een aantal slogans van de hoofdrolspelers de revue te laten passeren en eventuele verbindingen te zoeken. Ik begin bij het NSC, de nieuwe partij van Pieter Omtzigt. Pieter heeft zijn schare eerst heel lang op de proef gesteld met doet ie het of doet ie het niet. Na een stilteperiode daalde hij uiteindelijk de Sinaïberg af om het voor velen het verlossende jawoord te verkondigen.

Afgelopen week presenteerde hij zijn programma met als titel: ‘Tijd voor herstel’. Het klinkt niet heel origineel, eerder saai. Alsof een dokter tegen mij zegt: je moet wel de tijd nemen om beter te worden. Dus vraag ik me af of Pieter Omtzigt al helemaal beter is, want hij weet - vind ik - niet zo goed wat hij wil. Frans Timmermans daarentegen weet wel wat hij wil: Frans wil minister-president worden van het land en wil samen voor een hoopvolle toekomst. En daar gooit hij zijn hele gewicht in en dat is niet mis. Bij College Tour zag ik dat hij het onderste knoopje van zijn overhemd amper dicht kreeg. De slanke Dylan Yesilgoz van de VVD verzuipt waarschijnlijk twee keer in het grote lijf van Frans Timmermans vandaar haar VVD verkiezingsslogan: ruimte geven en grenzen stellen. Dus opgepast Frans!

Maar het zou wel een hilarische soap kunnen worden als twee letterlijke zwaargewichten Frans Timmermans van de PvdA/GroenLinks en Caroline van der Plas van de BBB met vederlicht gewicht Dylan Yesilgoz een coalitie gaan vormen. Dat zal niet, want hun partijprogramma’s sluiten niet op elkaar aan, maar hun verkiezingsslogans wel. Ik maak van hun slogans een zin: ‘Iedere dag bbbeter door ruimte te geven en grenzen te stellen en zo naar een hoopvolle toekomst te gaan! Mooi hé! Nu wil Caroline wel met Frans en Dylan mits beide water bij de wijn doen en dat zal niet. Zonde van de wijn. Een kansloze missie dus.

Bovendien wil Caroline met Pieter. Zij is verliefd op de schaapachtig kijkende Pieter. Haar verkiezingsslogan ‘iedere dag bbbeter is vast alleen voor hem bedoeld, zeker nu hij tijd nodig heeft voor herstel. Daarentegen heeft Geert Wilders van de PVV geen lange tijd nodig voor herstel. Hij wil ‘Nederland weer op 1’. Dat heeft hij vast afgekeken van clown Donald Trump die ooit zei: America first! Geert zal het alleen moeten doen, alhoewel de slogan van de SP ‘Nu de mensen’ en de VVD met grenzen stellen wel in zijn buurt komen. Maar Geert, Dylan en Lilian samen, dat wordt vast een ordinair ik-heb-gelijk gevecht. Daarom wil ik eindigen met een slogan van de PvdD die er wel toe doet, namelijk: ‘een wereld te herwinnen’. Dat zou het motto moeten zijn van alle partijen!

Verbinding

Ik wilde deze column lichtvoetig beginnen én vooral lichtvoetig eindigen. Gewoon over iets leuks schrijven, over de kleine dagelijkse beslommeringen. Maar de alledaagse beslommeringen zijn nu verre van leuk. Sinds vorige week spookt alsmaar het liedje ‘Voordat de bom valt’, van Doe Maar, door mijn hoofd. Je kunt vast nog wel het refrein terughalen in je geheugen: 'Want als de bom valt, dan lig ik in m’n nette pak, diploma’s en m’n cheques op zak, mijn polis en mijn woordenschat, a-oei!, onder de flatgebouwen van de stad naast jou’. Het is een liedje uit 1982 en is ruim veertig jaar later heel actueel.

Ook zei ik in mijn vorige column dat de geest uit de fles is en wij ongewild worden meegesleurd in een absurde oorlog tussen Israël en Hamas. Iedere dag, bijna van minuut tot minuut, horen we precies wat er gebeurt ergens op het slagveld. Hoeveel doden er zijn gevallen, hoeveel gebouwen er in puin zijn geschoten. Dan is er nog die andere oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Die oorlog die al bijna twee jaar woedt lijkt ineens van de radar verdwenen te zijn. Ik denk dat Poetin vast zit de glimlachen in het Kremlin.

Een oorlog gaat altijd over heerschappij, over macht, over oog om oog en tand om tand. De oorlog tussen Israël en Hamas voelt wel veel explosiever aan als die andere verrekte oorlog. Dit omdat de landen in de directe nabijheid van Israël een bloedhekel hebben aan wat we in de volksmond noemen: het beloofde land. Dat beloofde land hebben de machthebbers in Israël altijd al te letterlijk genomen door steeds meer land in bezit te nemen. Dat heeft voor haat gezorgd en laten we wel wezen: haat kweekt haat. Dus wordt er oorlog gevoerd ondanks we weten dat oorlog voeren zo zinloos en mensonterend is. Hebben we dan nog niets geleerd? Nee, helemaal niets!

Ik was vorige week in de VF bij een try-out van een dansvoorstelling van Panama Pictures. Zes dansers stonden op een draaiend en heen en weer bewegend paneel. Ze moesten proberen om overeind te blijven, chaos te voorkomen, maar ook hun mededansers overeind te houden. Voortdurend waren ze met elkaar op een klein oppervlak op zoek naar evenwicht en verbinding. Mijn gedachte dwaalde af naar de oorlog. Zo zou het moeten. De verantwoordelijke machthebbers op zo'n klein wiebelend en draaiend paneel zetten totdat ze uit de chaos zijn, evenwicht en verbinding hebben gevonden.

Natuurlijk weet ik dat het gemakkelijk praten is van mij, want het is in Israël een te diepgeworteld probleem wat aan beider zijde tot deze totale verstandsverbijstering heeft geleid. Zelf heb ik minder  goede herinneringen aan Israël. Een aantal jaren terug was ik voor een paar dagen in Israël. Op excursie naar Nazareth en de heilige stad Jeruzalem. Overal stonden gewapende militairen en overal voelde ik spanning. Een gids die ons naar deze twee steden begeleidde sprak met veel minachting over de Palestijnen. Ze moesten maar oprotten, want dit is ons (beloofde) land. Er was geen discussie mogelijk. Punt! Jammer, want ik heb me hierdoor geen moment meer prettig gevoeld in Israël. En dat vind ik verdrietig, temeer ik houd van vredige Israëli's én Palestijnen. Net als ik willen zij vast ook verbinding!

Ik moet het zelf doen

De week gaat als een tgv. Ik heb 's ochtends de digitale krant amper gelezen of het avondeten staat weer lonkend op tafel. Om nog maar te zwijgen over het moment dat ik naar bed ga. Iedere keer wanneer ik op de bedrand ga zitten om mijn sokken uit te doen zeg ik tegen mezelf: voor mijn gevoel zat ik hier een kwartier geleden ook al. Met een hoofd vol van wat de dag mij heeft verteld en gebracht vlei ik me neer. Ik pak dan een boek om in te verdwalen om zo de dag achter de horizon te laten verdwijnen. De radio staat zachtjes op 4, de klassieke zender. 

Om middernacht hoor ik nog even het nieuws aan alvorens vredelievende violen met hun strijkstok de snaren gaan beroeren. Eigenlijk luister ik maar half naar wat de nieuwslezer te melden heeft. Het is geen feest om nog naar een nieuwsbulletin te luisteren nu er alsmaar groter wordende oorlogen woeden waar ook wij steeds meer in verstrikt raken. Uit onmacht worden er miljarden gepompt in oorlogsmateriaal. Kortom, de geest is uit de fles. Daarom probeer ik in het weekend van de tgv een stoptrein te maken en uit te stappen op plekken waar leuke dingen te doen zijn. 

Zo ben ik afgelopen zaterdag naar de open dag van Weener XL geweest. Dit gemeentelijk onderdeel heeft nu voortaan zijn domicilie aan de Oude Vlijmenseweg en schuurt vlak tegen Boschveld aan. Het is een fraai architectonisch gebouw, een aanwinst voor de wijk met een kleur aan mensen. Ik was niet de enige die op het idee was gekomen om op de winderige, maar zonnige zaterdag, naar de open dag te gaan. Het was er druk en sfeervol. 

De gemeente had haar stinkende best gedaan om de bezoekers, niet alleen het gebouw te laten zien, maar ook te fêteren op allerlei lekkernij: koffie, croissants, ijs en noem maar op. Het gebouw is groot, je kunt er gemakkelijk verdwalen. Zo stond ik ineens bij de postafdeling van Weener XL. Ik was juist op tijd, want een medewerker met een beperking vroeg de aandacht. Hij wilde wat gaan vertellen over zijn werk als postbezorger en stond voor een sorteerbak. 

Met zijn hoedje schuin op z'n hoofd vertelde hij dat het leuk werken is bij Weener XL. ‘Het is hard werken, maar dat vind ik wel fijn. Ik heb een beetje ADHD in mijn hoofd. Ik wil dus niet stilvallen, da’s niks voor mij. En werken is gezond voor mij. Op elfjarige leeftijd heb ik een ongeluk gehad. Ik was bijna dood, maar ik ben er bovenop gekomen. In het ziekenhuis wilde ik alles zelf doen. Ik zei: ik heb geen zuster nodig, want ik moet het zelf doen. En dat is nog steeds mijn motto als postbezorger: ik moet het zelf doen’. Hij lachte zijn tanden bloot en bedankte zijn toehoorders. Het was allemaal heel vertederend. Ik stapte weer in de stoptrein. Op weg naar een volgende halte waar nog meer vertederende momenten te beleven zijn.

Vallen, opstaan en weer doorgaan!

‘Vallen, opstaan en weer doorgaan’. Dat zingt Herman van Veen in zijn liedje ‘Opzij, opzij, opzij’. Nu is Herman ook niet meer de jongste, maar het lukt hem nog steeds om weer op te staan en door te gaan. Maar dat is geen vanzelfsprekendheid meer bij vooral oudere mensen. Ik hoorde op de radio dat er dagelijks 17 oudere mensen overlijden nadat ze zijn gevallen. En dat aantal groeit jaarlijks omdat er steeds meer ouderen ons land bevolken. Kennelijk kan een val zo maar je einde inluiden. Nou moet je natuurlijk ergens aan overlijden, want we kunnen niet steeds weer opstaan en weer doorgaan, beste Herman. Het is wat het is. Ik hoor ook bij de ouderengroep, maar soms word ik wel een beetje tureluurs van ouderen om me heen. Afgelopen zondagmiddag was ik naar het Noordbrabants museum getogen om naar de tentoonstelling van de Belgische familie Brueghel te gaan kijken. 

Ik stond vlakbij de speciale toegang naar de tentoonstelling even stil, want ik kreeg mijn Museumkaart niet uit mijn portemonnee. 'Komt u maar verder,' zei de gastvrouw. Dat was ook mijn bedoeling, anders was ik wel naar Bar Wijnig gegaan voor een glas witte wijn. Ze taxeerde me en zei: 'past u wel op voor het afstapje, want u kunt lelijk vallen'. Blijkbaar had ze een vooruitziende blik of wist ze al dat ouderen zomaar dood kunnen vallen. Daarom vroeg ik me af, met de wetenschap van nu, hoe vaak ze dat ze op een dag zegt. Het museumbezoek bestaat namelijk veelal uit ouderen. Ouderen die bijna in een schilderij kruipen om het goed te kunnen zien. Zo ook zondag. Een min of meer oudere deftige dame ging voor me staan om naar het schilderij 'De boerenbruiloft' te kijken. Uit haar tasje pakte ze een loep om met een blik van een ware kunstkenner bijna ieder detail van heel dichtbij te kunnen ontrafelen. Even later voegden zich daar drie andere mensen bij die druk gebarend en wijzend naar het schilderij over het kleurgebruik gingen filosoferen. Dat allemaal vlak voor mijn neus, zodat de ‘De boerenbruiloft’ uit mijn zicht verdween. Snap je dat ik soms tureluurs wordt?


Gemeente Den Bosch is er inmiddels ook achtergekomen dat de stroom ouderen, net als vluchtelingen, komende jaren zal toenemen. Zorgwethouder Pieter Paul Slikker gaat om die reden tienduizend Bosschenaren een brief sturen met de centrale vraag: ‘Fijn oud worden. Hoe gaan we hier samen voor zorgen’? De zorgwethouder hoopt dat vijf procent reageert op zijn verzoek om hier iets over te gaan zeggen. Vervolgens worden er dan 120 mensen, jong, oud, arm en rijk geselecteerd voor een soort van Burgerberaad. De wethouder wil antwoorden op vragen zoals: wat verwachten we van onze zorgmedewerkers? Goede zorg zou ik zeggen. Dat lijkt me nogal wiedes. Maar met dat antwoord zal hij vast niet tevreden zijn, want de zorg wordt peperduur. Zo niet onbetaalbaar voor een grote groep mensen. Om Herman van Veen nog maar eens aan te halen: dat wordt gewoon vallen, opstaan en weer doorgaan, totdat!

Bestaanszekerheid!

Ik las in de krant dat de fractie van de BBB in Noord-Brabant wel wat ziet in een autoloze zondag in de provincie. Deze partij denkt dat een dag waarop geen auto’s rijden ‘goed is voor de saamhorigheid van bewoners en bezoekers’, die dan alle ruimte krijgen om op straat allerlei activiteiten te ondernemen. Het moet niet gekker worden, dacht ik. Maar ja, de BBB klets wel meer uit haar nek, zeker als je als partij in de oppositie zit en aandacht wil in de media. En aandacht krijgen ze. De bazin van de BBB schuift regelmatig aan bij een talkshow om haar gezwam, pardon haar mening al dan niet zingend, luister bij te zetten.

 
Op Prinsjesdag viel Caroline van der Plas ook weer op. Dit keer omdat ze was gehuld  in een zwarte rouwjurk met op haar hoofd een grote zwarte western hoed. Ik herinner me nog dat Johnny Cash ook altijd zwart droeg. Caroline zou zo een zus van hem kunnen zijn, tenminste als hij een zus had. Maar dat kan het tv-programma ‘DNA onbekend’ vast wel uitzoeken. Caroline zei, toen haar werd gevraagd wat ze vond van de Troonrede, helemaal niets over een autoloze zondag. Wel oreerde ze dat de stikstof vanzelf verdwijnt in de hogere luchtlagen. Dat ze had gelezen in diverse rapporten. Ik heb ze niet gevonden, maar alla. Het zij haar vergeven. Er dus geen stikstofprobleem. Gelukkig! Dat is dan ook weer opgelost.

Maar er is wel een ander probleem: de bestaanszekerheid is in het geding. Na het woord grensoverschrijdend zal dit woord de komende tijd heel veel worden gebezigd. Immers de bestaanszekerheid staat op het spel. Wat betekent dit woord? ik heb in mijn boekenkast nog de Dikke van Dale uit 1992 staan. Het woord staat erin, maar zonder enige uitleg. Dat snap ik wel, want je kunt mensen geen bestaanszekerheid bieden. Je kunt zomaar omvallen. Ik vind daarom bestaansonzekerheid een betere term, alleen bekt dat niet in Haagse Kringen.

In de Troonrede sprak onze koning over "een permanente opdracht" om te blijven werken aan kansengelijkheid, bestaanszekerheid en perspectief. "Voor lang niet iedereen is er een fatsoenlijk huis, een goede gezondheid en een veilige thuissituatie vanzelfsprekend. Onze koning heeft gemakkelijk praten. Hij heeft een fatsoenlijk huis en een veilige thuissituatie, tenminste: ik ga er vanuit dat hij niet wordt opgejaagd door zijn drie dochters en het alziende oog van Maxima. Ik zag namelijk dat Maxima voortdurend naar hem keek toen onze koning de Troonrede voorlas, want hij wil weleens haperen.

Het woord ‘bestaanszekerheid’ kwam in de Troonrede als een soort van mantra een paar keer voorbij. Om de klok rond te praten ga ik weer terug naar het begin van mijn column: het plan van de BBB voor een autoloze zondag om zo de saamhorigheid te bevorderen. Los van dit bizarre plan zoek ik naar de overeenkomst tussen saamhorigheid en bestaanszekerheid. Het is eigenlijk best wel eenvoudig, want ik denk: als in de samenleving de bestaanszekerheid toeneemt dan neemt ook de saamhorigheid vast toe.