Grote Boze Wolf!

Afgelopen zaterdag was ik op weg naar de pepernotenwinkel in de Vughterstraat. In het centrum was het gezellig druk. Een roetveeg pieten muziekske speelde leuke sinterklaasliedjes. Niets aan de hand dus. Het voelde alsof er helemaal geen aardbeving van zes op de Schaal van Richter ons land had getroffen. In de pepernotenwinkel trof ik een veelkleurig palet pepernoten aan van mintgroen tot okergeel. Ook de smaken waren talrijk. Van brownie tot karamel-zeezout en van kokos tot een echte feestmix. Ik weet nog dat vroeger de pepernoten smaakte zoals eruit zagen: gewoon kruimelig, droog en bruin. Heel gek, maar het eerste wat ik dacht: wat zal Geert Wilders hiervan vinden? Ik denk helemaal niks, want hij wil dat alles weer wordt zoals vroeger. Gewoon iedere dag ‘s avonds om zes uur spruitjes, aardappels, een gehaktbal met jus eten.


In de winkel was het druk met pepernootliefhebbers, die net als ik, ook geen keus konden maken. Wat had ik graag in de hoofden van deze winkelende mensen willen kijken. Immers 1 op de 4 had op de PVV gestemd. Daardoor zijn in mijn hoofd, na deze bizarre verkiezingsuitslag, alle logische verbindingen van slag geraakt. Het lijkt wel of ons schijnbare tolerante land is verworden tot een land van wolven in schaapskleren met voorop Geert Wilders als de grote boze wolf. Wat heeft mensen bewogen om op een extreem rechtse partij te stemmen? Hebben velen zich mee laten sleuren door de peilingen of wilden men de beschaafde en amper luisterende politieke partijen een poepje laten ruiken?


Oké, het leven is voor een misschien wel grote groep best pittig waardoor je opstandig wordt en je het idee hebt dat je er niet meer bij hoort. En wie is dan het best in staat om je gevoelige snaar te raken en op te fokken? Juist, dat is populist Geert Wilders! Een man bij wie de haat, tegen vooral moslims, als stoom uit zijn oren komt. Een man die al jaren geïsoleerd leeft en permanent bewaakt wordt door Jerommekes. Een man die een eenmanspartij leidt, omdat zijn wil wet is. Een man die amper weet wat het woord toekomstvisie betekent.


En dié man vindt dat hij een land kan leiden en er notabene ook nog voor ieder van ons wil/zal zijn. In zijn bunker leest hij graag de Donald Duck. Dan leest hij ook vast de strip van de grote boze wolf die steeds weer beterschap belooft. Tevergeefs! Iedere keer jaagt de grote boze wolf op de drie biggetjes om ze op te kunnen eten. En ik vermoed dat Geert Wilders dat nu ook wil gaan doen met de drie biggetjes Pieter, Dilan en Caroline. Hoezo is Wilders milder geworden? En gij geleuft dè! Eenmaal een grote boze wolf altijd een grote boze wolf! In de pepernotenwinkel kocht ik toch maar een zakje met bruine en witte pepernoten, want de kleuren in ons land zijn voorlopig vaal!

Het is een vreemdeling zeker?

De goedheiligman is weer ons land, Hij is met de stoomboot gekomen vanuit het zonnige Spanje. En nu vertoeft de goedheiligman in ons natte polderland waar het politieke landschap wel heel erg zwart-wit is geworden. Gelukszoekers, vluchtelingen en asielzoekers krijgen nu de zwarte piet ofwel de roe omdat ze stout zijn geweest om zomaar naar ons land te komen. Het sinterklaasliedje: ‘het is een vreemdeling zeker, die verdwaald is zeker, ik zal eens vragen naar zijn naam’ is nu wel heel toepasselijk. Maar gelukkig: het liedje gaat over sinterklaas zelf. Afgelopen zondag deed hij onze stad aan die meer en meer PVV kleurt. Dit keer kwam de goedheiligman niet met de ronkende stoomboot naar Den Bosch. Dat was, geloof ik, een te dure grap. Of was er een andere reden? Ik hoorde dat protestgroep kick-out Zwarte Piet van plan was om sinterklaasfeestje voor kinderen te verstoren. Wat waar is weet niet. Ik weet niet zo goed meer wat ik nou wel of niet waar is.


Ook in de verkiezingsdebatten is gebleken dat niet altijd de juiste informatie wordt gebezigd. Er wordt maar op los geluld door allerlei lijsttrekkers om vooral te kunnen scoren. En zo word je als kiezer nogal eens in de boot genomen. Over de boot gesproken! Ik blijf het jammer vinden dat Sinterklaas niet via de Dommel onze stad is binnengevaren, want dan hadden we kunnen zingen: ‘Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan, Hij brengt ons Sint Nicolaas, ik zie hem al staan, hoe huppelt zijn paardje, het dek op en neer. Maar de goedheiligman was dit jaar ook nog eens zonder zijn trouwe paard. Dat was ook niet nodig want hij logeerde, met dank aan een aanbieding van Social Deal, in hotel Central op de Markt. Wie dat bedacht heeft krijgt van mij de roe en moet voor straf de zak in.


Nu verscheen de goedheiligman op het balkon van het hotel Central. Hij zwaaide, alsof hij een koning was, naar de ouders met hun kinderen op de Markt. De plaatselijke harmonie speelde: ‘Hij komt, hij komt die lieve goede Sint’. Nou de Sint kwam ook met gezwinde spoed met de lift naar beneden om als een soort van popster zich tussen de mensen te begeven en links en rechts de klamme handjes van kinderen vast te pakken. Hoe mooi is het om te zien dat kinderen nog in de goedheiligman geloven. Nou ja, tot een bepaalde leeftijd dan, daarna is de mythe voorbij.


Alhoewel, ik herinner me nog dat Hans Wiegel van de VVD in een lang vervlogen verkiezingsdebat ooit zei: Sinterklaas bestaat en daar zit ie en hij wees naar Joop den Uijl van de PvdA. Links en rechts, het blijf een eeuwige tweestrijd in de politiek én bij veel mensen. Met links gaat het land naar de klote, zei zanger Gerard Joling in een talkshow van Beau. En met rechts, Gerard? Niet naar de klote? Het land gaat juist met populistisch rechts naar de klote! De eerste buitenlandse felicitatie kwam van Victor Orban, een soort van alleenheerser van Hongarije. En dat is heel treurig en Nederland onwaardig. Ik heb horen zeggen dat de goedheiligman, omdat hij ook een vreemdeling is, subiet met zijn stoomboot is teruggekeerd naar Spanje. Want hier voelt hij zich niet welkom meer!

Roodwitgeel!

Op de elfde van de elfde is het carnaval weer op de kaart gezet. En hoe! Rond de klok van tien uur kleurde het centrum al roodwitgeel. Het leek wel of mensen als een hardwerkende mierenhoop uit allerlei hoeken en gaten waren gekropen, op weg naar de Parade. Immers het goudgele bier lonkte, maar ook het met elkaar gezellig hebben in deze schokkende tijden.Tegen beter weten in liep ik tegen half elf ook richting de Parade. Niemand lette op mij. Ik voelde ook geen echte verbondenheid, want ik was niet roodwitgeel uitgedost. En dat hoort niet, maar ja: ik kon mijn carnavalssjaal niet vinden. Terwijl ik een volbloed Bosschenaar en oud carnavalsvierder ben voelde ik me even niet thuis in mijn eigen stad, maar mijn nieuwsgierigheid won het. 

Hoe dichter ik bij de Parade kwam hoe voller het werd. De sfeer was uitbundig, iedereen was op een of andere manier met elkaar verbonden. Het zonnetje kleurde net als het bier goudgeel, bier dat al rijkelijk vloeide. Dat begon al bij café de Unie waar: ‘k ken munne mens nie veinde’, uit de luidspreker knalde. Sommige mensen hadden een soort van een rollator bij zich met daarin treetjes bier van de supermarkt. Nou ja, niet zo gek, want een biertje van de tap kost al snel 3,50 euro. En er is nog geen biertoeslagenwet in de maak. 

Om elf over elf was het zover. Peer va den Muggenheuvel tot den Bobberd, de burgervaojer van Oeteldonk, opende het carnavalsbal en verexcuseerde burgemeester Mikkers. Onze burgemeester was verhinderd. De reden was wat diffuus, maar de meeste Oeteldonkers op de Parade wisten wel beter. De burgemeester had iets gezegd over Marokkanen wat kennelijk klopt, maar niet klopte dat hij dat had gezegd. Dat mag niet. Je kunt als hoeder van de stad eigenlijk niets meer zeggen, dat doe je maar in de achterkamertjes. En zo was er weer een rel geboren. 

Niet alleen in de Marokkaanse gemeenschap, maar ook bij Extention Rebellion, die zich in mijn ogen, alleen maar met de zorgen over het klimaat moet bezighouden. Het lijkt erop dat steeds meer mensen doorslaan, alsof dagelijks de aardlekschakelaar eruit springt. Op Social Media prediken anonieme malloten de meest gruwelijke dingen. Er wordt haat gezaaid, er wordt dood aan en branden in de hel geschreeuwd. En dat neemt alsmaar extremere vormen aan. Het mag allemaal. We noemen dat de vrijheid van meningsuiting. Aan mijn hoela. Voor mensen die op het podium staan is die vrijheid van mening er niet meer. 

Dat heeft burgemeester Mikkers inmiddels ook ondervonden. Zijn hoofd moest op het hakblok. Jammer genoeg klonk ook het BD in het Bossche katern best opruiend met: Burgemeester 'geen racist', waarom dan die uitspraak? Zo’n vette kop boven het artikel draagt niet bij tot een betere verstandhouding in de samenleving. Bovendien klopt het niet. Het gaat niet over racisme, het gaat over crimineel gedrag én dat is heel wat anders. Dus denk niet zwart-wit, maar roodwitgeel!

Klokje terug, klokje vooruit

Het is alweer een week geleden dat de klok een uur is teruggezet. Toch heb ik er niemand over gehoord. We zijn er natuurlijk na al die jaren aan gewend geraakt. Het is ook niet iets om van slag te raken. Afgelopen zaterdagnacht om precies 03.00 uur ging de kleine wijzer terug van 3 naar 2. Zo simpel is het. Nou ja simpel, ik moest zondagochtend nog wel alle klokken in huis een uurtje terugzetten. En dat lukt wel. Alleen tijdsdisplay aanpassen op oven is wel een dingetje. Ik druk allerlei knopjes en ineens staat de oven zomaar op 200 graden en gaat het lichtje in de oven branden. Gedoe dus. Met dank aan de wintertijd - ofschoon het herfst is en de bladeren als rijpe kastanjes van de bomen vallen - is het al vroeg donker. 

Maar wat levert de wintertijd  - buiten dat ik voor één nacht een extra uurtje heb - mij nou echt op? Aan dat extra uurtje heb ik midden in de nacht helemaal niets. De nacht is voor de nachtbrakers en dat ben ik al lang niet meer. En stel dat ik wel wakker was gebleven tot 3 uur! Dan had ik dat uurtje kunnen herbeleven. Om wat geks te doen? Nee, ik zou het niet weten. Het doet me wel denken aan interviews waarin nogal eens de vraag wordt gesteld: wat zou je doen als je opnieuw zou moeten beginnen? Wat zou je dan anders gedaan hebben? Zo’n vraag vind ik even zinloos als met de wijzers van de klok spelen. Het is een dooddoener, want je kunt niets overdoen of anders doen. Gedaan is gedaan.

Er kan tegenwoordig veel, maar er is geen tijdmachine zoals in de stripboeken van Donald Duck die je terugstuurt naar een gewenst jaartal. In die context doet de tijdmachine wel zijn werk als het om de zomer- en wintertijd gaat. Alleen word ik daar per saldo word niets wijzer van. Nu weet ik nu niet zo goed meer wat nou de juiste tijd is. De zomertijd of de wintertijd? Ik ben het spoor bijster geraakt. Ik weet nog dat in 1977 de winter- en zomertijd vanwege de oliecrises in ons land opnieuw is ingevoerd. Opnieuw? Ja, opnieuw. De zomertijd werd ingevoerd tijdens de Eerste Wereldoorlog, met dank aan de Duitsers. Zij wilden zo kolen besparen en langer van het zonlicht gebruikmaken. Ik vind het allemaal abracadabra.

Het is volgens mij nooit duidelijk geworden dat de zomertijd energie bespaart. En als ik het goed begrijp, hebben we nu juist teveel energie in voorraad. Dus wie het weet mag het zeggen. Het enige wat ik na wat speurwerk heb begrepen is dat de wintertijd de juiste tijd is. Een aantal jaar geleden gingen er stemmen op binnen de EU om aan het ritueel van zomer- en wintertijd een eind te breien. Maar de klok is daarna bij de EU stil blijven staan. En zo blijven we aanmodderen met het klokje terug en het klokje vooruit zoals we met zoveel dingen aanmodderen. 

Een wereld te herwinnen!

Over een kleine maand zijn er in ons land van dominees en kooplui weer verkiezingen. Maar liefst 26 partijen doen een gooi naar de gunst van de kiezer. Het moet niet gekker worden. De meeste partijen zeggen me niets én daar wil ik het graag bij houden. Wel vind ik het aardig om een aantal slogans van de hoofdrolspelers de revue te laten passeren en eventuele verbindingen te zoeken. Ik begin bij het NSC, de nieuwe partij van Pieter Omtzigt. Pieter heeft zijn schare eerst heel lang op de proef gesteld met doet ie het of doet ie het niet. Na een stilteperiode daalde hij uiteindelijk de Sinaïberg af om het voor velen het verlossende jawoord te verkondigen.

Afgelopen week presenteerde hij zijn programma met als titel: ‘Tijd voor herstel’. Het klinkt niet heel origineel, eerder saai. Alsof een dokter tegen mij zegt: je moet wel de tijd nemen om beter te worden. Dus vraag ik me af of Pieter Omtzigt al helemaal beter is, want hij weet - vind ik - niet zo goed wat hij wil. Frans Timmermans daarentegen weet wel wat hij wil: Frans wil minister-president worden van het land en wil samen voor een hoopvolle toekomst. En daar gooit hij zijn hele gewicht in en dat is niet mis. Bij College Tour zag ik dat hij het onderste knoopje van zijn overhemd amper dicht kreeg. De slanke Dylan Yesilgoz van de VVD verzuipt waarschijnlijk twee keer in het grote lijf van Frans Timmermans vandaar haar VVD verkiezingsslogan: ruimte geven en grenzen stellen. Dus opgepast Frans!

Maar het zou wel een hilarische soap kunnen worden als twee letterlijke zwaargewichten Frans Timmermans van de PvdA/GroenLinks en Caroline van der Plas van de BBB met vederlicht gewicht Dylan Yesilgoz een coalitie gaan vormen. Dat zal niet, want hun partijprogramma’s sluiten niet op elkaar aan, maar hun verkiezingsslogans wel. Ik maak van hun slogans een zin: ‘Iedere dag bbbeter door ruimte te geven en grenzen te stellen en zo naar een hoopvolle toekomst te gaan! Mooi hé! Nu wil Caroline wel met Frans en Dylan mits beide water bij de wijn doen en dat zal niet. Zonde van de wijn. Een kansloze missie dus.

Bovendien wil Caroline met Pieter. Zij is verliefd op de schaapachtig kijkende Pieter. Haar verkiezingsslogan ‘iedere dag bbbeter is vast alleen voor hem bedoeld, zeker nu hij tijd nodig heeft voor herstel. Daarentegen heeft Geert Wilders van de PVV geen lange tijd nodig voor herstel. Hij wil ‘Nederland weer op 1’. Dat heeft hij vast afgekeken van clown Donald Trump die ooit zei: America first! Geert zal het alleen moeten doen, alhoewel de slogan van de SP ‘Nu de mensen’ en de VVD met grenzen stellen wel in zijn buurt komen. Maar Geert, Dylan en Lilian samen, dat wordt vast een ordinair ik-heb-gelijk gevecht. Daarom wil ik eindigen met een slogan van de PvdD die er wel toe doet, namelijk: ‘een wereld te herwinnen’. Dat zou het motto moeten zijn van alle partijen!

Verbinding

Ik wilde deze column lichtvoetig beginnen én vooral lichtvoetig eindigen. Gewoon over iets leuks schrijven, over de kleine dagelijkse beslommeringen. Maar de alledaagse beslommeringen zijn nu verre van leuk. Sinds vorige week spookt alsmaar het liedje ‘Voordat de bom valt’, van Doe Maar, door mijn hoofd. Je kunt vast nog wel het refrein terughalen in je geheugen: 'Want als de bom valt, dan lig ik in m’n nette pak, diploma’s en m’n cheques op zak, mijn polis en mijn woordenschat, a-oei!, onder de flatgebouwen van de stad naast jou’. Het is een liedje uit 1982 en is ruim veertig jaar later heel actueel.

Ook zei ik in mijn vorige column dat de geest uit de fles is en wij ongewild worden meegesleurd in een absurde oorlog tussen Israël en Hamas. Iedere dag, bijna van minuut tot minuut, horen we precies wat er gebeurt ergens op het slagveld. Hoeveel doden er zijn gevallen, hoeveel gebouwen er in puin zijn geschoten. Dan is er nog die andere oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Die oorlog die al bijna twee jaar woedt lijkt ineens van de radar verdwenen te zijn. Ik denk dat Poetin vast zit de glimlachen in het Kremlin.

Een oorlog gaat altijd over heerschappij, over macht, over oog om oog en tand om tand. De oorlog tussen Israël en Hamas voelt wel veel explosiever aan als die andere verrekte oorlog. Dit omdat de landen in de directe nabijheid van Israël een bloedhekel hebben aan wat we in de volksmond noemen: het beloofde land. Dat beloofde land hebben de machthebbers in Israël altijd al te letterlijk genomen door steeds meer land in bezit te nemen. Dat heeft voor haat gezorgd en laten we wel wezen: haat kweekt haat. Dus wordt er oorlog gevoerd ondanks we weten dat oorlog voeren zo zinloos en mensonterend is. Hebben we dan nog niets geleerd? Nee, helemaal niets!

Ik was vorige week in de VF bij een try-out van een dansvoorstelling van Panama Pictures. Zes dansers stonden op een draaiend en heen en weer bewegend paneel. Ze moesten proberen om overeind te blijven, chaos te voorkomen, maar ook hun mededansers overeind te houden. Voortdurend waren ze met elkaar op een klein oppervlak op zoek naar evenwicht en verbinding. Mijn gedachte dwaalde af naar de oorlog. Zo zou het moeten. De verantwoordelijke machthebbers op zo'n klein wiebelend en draaiend paneel zetten totdat ze uit de chaos zijn, evenwicht en verbinding hebben gevonden.

Natuurlijk weet ik dat het gemakkelijk praten is van mij, want het is in Israël een te diepgeworteld probleem wat aan beider zijde tot deze totale verstandsverbijstering heeft geleid. Zelf heb ik minder  goede herinneringen aan Israël. Een aantal jaren terug was ik voor een paar dagen in Israël. Op excursie naar Nazareth en de heilige stad Jeruzalem. Overal stonden gewapende militairen en overal voelde ik spanning. Een gids die ons naar deze twee steden begeleidde sprak met veel minachting over de Palestijnen. Ze moesten maar oprotten, want dit is ons (beloofde) land. Er was geen discussie mogelijk. Punt! Jammer, want ik heb me hierdoor geen moment meer prettig gevoeld in Israël. En dat vind ik verdrietig, temeer ik houd van vredige Israëli's én Palestijnen. Net als ik willen zij vast ook verbinding!

Ik moet het zelf doen

De week gaat als een tgv. Ik heb 's ochtends de digitale krant amper gelezen of het avondeten staat weer lonkend op tafel. Om nog maar te zwijgen over het moment dat ik naar bed ga. Iedere keer wanneer ik op de bedrand ga zitten om mijn sokken uit te doen zeg ik tegen mezelf: voor mijn gevoel zat ik hier een kwartier geleden ook al. Met een hoofd vol van wat de dag mij heeft verteld en gebracht vlei ik me neer. Ik pak dan een boek om in te verdwalen om zo de dag achter de horizon te laten verdwijnen. De radio staat zachtjes op 4, de klassieke zender. 

Om middernacht hoor ik nog even het nieuws aan alvorens vredelievende violen met hun strijkstok de snaren gaan beroeren. Eigenlijk luister ik maar half naar wat de nieuwslezer te melden heeft. Het is geen feest om nog naar een nieuwsbulletin te luisteren nu er alsmaar groter wordende oorlogen woeden waar ook wij steeds meer in verstrikt raken. Uit onmacht worden er miljarden gepompt in oorlogsmateriaal. Kortom, de geest is uit de fles. Daarom probeer ik in het weekend van de tgv een stoptrein te maken en uit te stappen op plekken waar leuke dingen te doen zijn. 

Zo ben ik afgelopen zaterdag naar de open dag van Weener XL geweest. Dit gemeentelijk onderdeel heeft nu voortaan zijn domicilie aan de Oude Vlijmenseweg en schuurt vlak tegen Boschveld aan. Het is een fraai architectonisch gebouw, een aanwinst voor de wijk met een kleur aan mensen. Ik was niet de enige die op het idee was gekomen om op de winderige, maar zonnige zaterdag, naar de open dag te gaan. Het was er druk en sfeervol. 

De gemeente had haar stinkende best gedaan om de bezoekers, niet alleen het gebouw te laten zien, maar ook te fêteren op allerlei lekkernij: koffie, croissants, ijs en noem maar op. Het gebouw is groot, je kunt er gemakkelijk verdwalen. Zo stond ik ineens bij de postafdeling van Weener XL. Ik was juist op tijd, want een medewerker met een beperking vroeg de aandacht. Hij wilde wat gaan vertellen over zijn werk als postbezorger en stond voor een sorteerbak. 

Met zijn hoedje schuin op z'n hoofd vertelde hij dat het leuk werken is bij Weener XL. ‘Het is hard werken, maar dat vind ik wel fijn. Ik heb een beetje ADHD in mijn hoofd. Ik wil dus niet stilvallen, da’s niks voor mij. En werken is gezond voor mij. Op elfjarige leeftijd heb ik een ongeluk gehad. Ik was bijna dood, maar ik ben er bovenop gekomen. In het ziekenhuis wilde ik alles zelf doen. Ik zei: ik heb geen zuster nodig, want ik moet het zelf doen. En dat is nog steeds mijn motto als postbezorger: ik moet het zelf doen’. Hij lachte zijn tanden bloot en bedankte zijn toehoorders. Het was allemaal heel vertederend. Ik stapte weer in de stoptrein. Op weg naar een volgende halte waar nog meer vertederende momenten te beleven zijn.