Jesus Christ Superstar

Op 13 januari volgend jaar gaat in het DeLaMar theater een nieuwe versie van de rockmusical Jesus Christ Superstar in première. De rockmusical ging voor het eerst in 1970 in Londen in première En zo hebben in al die jaren heel veel mensen, waaronder ik, de musical vast al eens gezien. In het theater, op het filmdoek of op tv. Nog steeds is deze rockmusical populair. Ieder jaar komt op donderdag voor Pasen het verhaal op tv weer terug en wordt Jesus - omdat het volk dat wil - uiteindelijk aan het kruis genageld. Waarom vertel ik dit? Dat komt door Pieter Omtzigt. Niet omdat ik hem aan het kruis genageld wil zien, daarvoor vind ik hem te sympathiek. Nee, dat komt omdat afgelopen zondagavond rond de klok van tien de lucht hemelsblauw kleurde. 

Pieter Omtzigt kondigde namelijk op dat moment een blijde gebeurtenis aan. Hij gaat deelnemen aan de verkiezingen in november, ofschoon hij zijn schare wel lang in spanning heeft gehouden. Ik vermoed dat er een zucht van verlichting ging door veel huiskamers en vermoedelijk hebben zijn fans meteen op Spotify gezocht naar het nummer ‘I don't know how to love Him’ uit deze musical. Want de liefde voor hem is groot, onmetelijk groot zelfs. Met andere woorden: we hebben sinds zondag onze eigen Jesus Christ Superstar. Pieter is inmiddels bezig om een musical te schrijven die in november in première gaat. Hij kan vast rekenen op veel theaterbezoekers. Want? Ja, want Pieter Omtzigt is voor veel mensen de verlosser van het kwade. Hij is de man die over het water kan lopen. De man is die bij mensen pijn kan wegnemen. De ideale schoonzoon is die geen scheve schaats rijdt. En ook nog eens de man is die op zondag het vlees snijdt.

Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat Pieter Omtzigt na twintig Haagse tropenjaren zijn politieke loopbaan voort zou zetten. Pieter Omtzigt oogt in mijn ogen aandoenlijk, best breekbaar. Dat maakt hem wellicht zo geliefd. Ik ben niet jaloers op hem. Het zal voor Omtzigt best een hele klus worden om de grote verwachtingen waar te maken. Hij is ook niet de Jesus die aan de oever van de Jordaan wonderen kan verrichten. In die context vind ik het wel verwonderlijk dat hij de titel van zijn boek 'Nieuw Sociaal Contract' als naam heeft gekozen voor zijn nieuwe politieke partij. Dat klinkt toch niet heel origineel, opzienbarend of vernieuwend. Oké, ik heb zijn boek niet gelezen. Weet alleen dat hij een nieuwe bestuurscultuur wil en zeker geen achterkamertjespolitiek. Dat laatste heb ik al heel vaak horen roepen. Pieter weet ook na al die Haagse jaren hoe de hazen lopen, of liever gezegd, niet lopen. Ik hoop voor Pieter Omtzigt dat hij - figuurlijk gesproken - niet als Jesus in de rockmusical Jesus Christ Superstar aan het kruis eindigt!

Het lot

Afgelopen zondag was ik er helemaal klaar mee. Terwijl ik op het festivalterrein van de Boulevard in tent blauw naar een indrukwekkende dansvoorstelling met de titel 'Ons lot' keek kletterde de regen op het tentdoek. Even dacht ik: het hoort bij de voorstelling. Dat had gekund, want de Molukse dansers worstelden zich, in mijn beleving, door de jungle op weg naar een betere horizon. Dat wil ik ook en boekte na de voorstelling een vliegticket naar Lissabon, daar waar de lucht blauw is en de zon een abonnement heeft op gemiddeld 30 graden. Nu heb ik de mazzel dat ik gastvrije familie heb wonen vlakbij Lissabon, aan de overkant van de Taag.

Zoals gewoonlijk zat het vliegtuig van Transavia bijna mudvol. Van vliegschaamte is er bij heel veel mensen geen sprake, ook bij mij niet. Al begint het bij mij wel steeds meer te wringen. Niet alleen om het klimaat, maar ook om de minimale beenruimte die je hebt in een vliegtuig. Alsof je als een circusact wordt opgevouwen in een keukenkastje. En is het vliegtuig eenmaal geland gaat er een zucht van verlichting door de passagiers. Iedereen wil dan met gezwinde spoed naar buiten. Kortom: vliegen is geen feest. 

Maar ja, hoe kom ik anders in Lissabon? Met de trein? Dat is voorlopig nog een mijl op zeven. Stel dat ik dat zou doen ben ik zo'n twee dagen onderweg en kan ik als ik aankom - omdat ik een korte trip maak - bijna weer terug naar huis. Hier ligt dus een mooie taak voor de Europese Unie. Misschien kan de nieuwe lichting politici in ons land zich hiervoor hard gaan maken. Van Henri Bontenbal tot Dylan Yezilgoz met hulp van de Frans Timmermans, de Europese voet-tussen-de- deur politicus. En ik hoor dat Rob Jetten de mensen wil gaan opzoeken. Hij is welkom. Voorlopig duurt het nog een paar maanden voordat we weer opnieuw kunnen gaan stemmen. En intussen laaf ik me voor even in de Portugese zon en toer ik in een heuse cabrio met mijn gastheer door allerlei witte vredige dorpen. Een beter lot had ik me niet kunnen wensen.

Over gewone dingen

De zomer plenst met bakken naar beneden. Mensen die op een camping vertoeven verlangen naar een sneldroger waar je normaal gesproken de natte was in stopt. Uit wanhoop gaat men op zoek naar een lastminute naar een warm land aan de Middellandse zee. Al is het veertig graden daar, het maakt niet uit. Wij Nederlanders mopperen toch wel: of het nou koud, regenachtig of heet is. Zelfs Rhodos doet een oproep om naar hun brandend zand af te reizen. Meestal staat een lastminute voor een leuke aanbieding, maar nu niet. Je moet nu wel de volle mep betalen. Geen probleem, want thuisblijven in ons natte land is geen optie. Zelfs de ‘B&B Vol Liefde’, een serie op RTL4, houdt mensen niet thuis.


Ja, de ‘B&B Vol Liefde’. Tot vorige week had ik nog nooit van deze tv-serie gehoord. Vreemd eigenlijk, want ik ben bijna van alles op de hoogte. Dat moet ik natuurlijk ook wel als columnist. Bijna iedereen heeft het over dit programma. De serie is al sinds 2021 op tv. Maar plotsklaps is deze serie kennelijk immens populair. Er wordt haast lyrisch over gesproken. In deze serie beginnen acht Nederlandse single B&B-eigenaren aan het liefdesavontuur van hun leven! Ze stellen hun harten open voor een leuke partner uit Nederland met wie zij hun leven verder willen delen. Op zich een simpel concept, maar sinds Caroline van der Plas van de BBB heel populair is verlangen mensen kennelijk weer naar de gewoonheid van dingen in het leven. En bij gewone dingen hoort ook de liefde, al is dat geen garantie dat dingen dan ook gewoon gaan.


Goed, genoeg gefilosofeerd hierover. Hoogste tijd voor een kennismaking met de ‘B&B Vol liefde’. En op het terras van café de Unie kon ik al warm lopen. Aan een tafeltje achter mij zaten twee alleraardigste vrouwen te nippen aan een glas witte wijn én te beppen over een zekere Petri. Ze waren niet zo lovend over Petri. Ze vonden het een harde vrouw die niet aardig tegen mannen is. Zo vindt ze nooit een man kreeg ik nog mee. 's Avonds om half negen installeerde ik me voor de tv. Ik schakelde naar RTL4 en daar verscheen de grijsgelokte Petri in beeld met naast haar op de bank een gewoon uitziende man. Een gepensioneerde fietsenmaker die meer van fietsen wist dan van vrouwen. Petri is een oud-docente die in het Franse land een B&B is gestart. Nou ja, oud-docente. Ze keek en sprak nog steeds als een docente. Na een half uur kijken wist ik genoeg. De twee vrouwen op het terras hadden gelijk. Petri vindt nooit een man, ook niet op een gerepareerde fiets!

(Vage)vuur!

          

Ik vond vroeger fikkie stoken wel leuk en spannend. Het was ook wel een beetje stoer. Niet dat ik vroeger stoer was, maar een vuurtje stoken kon ik wel aan. Met een paar vriendjes uit de buurt sprokkelden we na schooltijd takken bij elkaar, daarvoor gingen we naar het park vlak ookbij ons in de buurt. Daarna op zoek naar een plek om het vuurtje te ontsteken. Dat lukte nooit meteen, meestal was er wel een heel doosje lucifers voor nodig, want de wind was altijd spelbreker. Uiteindelijk vatte de bij elkaar gesprokkelde takken vlam en maakten we een dansje rond het vuurtje. Het bleef altijd bij een vuurtje, want we zouden dun in de broek doen als het vuurtje vuur zou worden. Stel dat we dan de sirene zouden horen van de gealarmeerde brandweer. O, wat zouden wij op ons lazer krijgen. We hadden immers tegen onze ouders gezegd dat we een potje gingen voetballen. Dus fikkie stoken moest een onschuldig vermaak blijven.

Maar fikkie stoken is nu geen onschuldig vermaak meer. Het is meer een horrorscenario geworden. Bijna heel Zuid Europa rond de Middellandse zee wordt geteisterd door vreselijke en angstaanjagende natuurbranden. De beelden van de branden en de vluchtende mensen op Rhodos staan nog op mijn netvlies. En de kans is niet ondenkbaar dat de aarde door de klimaatverandering nog meer gaat verschroeien. Dat klinkt absurd, en apocalyptisch. Toch wil dat maar niet doordringen bij veel mensen. Ik hoor mensen zeggen: ach, het komt wel weer goed, het zal zo'n vaart niet lopen. Er komt vast een oplossing voor. Niet als we niets doen! We doen simpelweg nog steeds te weinig om het klimaatprobleem op te lossen.


In de krant las ik dat mensen zonder enige gene in het vliegtuig naar Rhodos, waar inmiddels 10% van het eiland behoort tot de verschroeide aarde, stapten. Een jong stel die op Eindhoven Airport stond te wachten op hun vlucht naar Rhodos vond het geen probleem: ‘we hebben ons heel erg verheugd op dit vakantietripje naar dit mooie eiland, dat willen we ons niet af laten snoepen. Bovendien zitten we aan de andere kant van het eiland. Daar is niks aan de hand en als de vuurzee dichterbij komt dan stappen we weer gewoon in het vliegtuig om naar huis te gaan’. 


Ik schrok nogal van die manier van denken. Wie haalt het in zijn hoofd om nu naar Rhodos of een ander Grieks eiland te gaan? De ver van mijn bed show lijkt het wel. Ik moet er niet aan denken om met de gedachte: na mij de zondvloed, naar Rhodos te gaan. Maar wie ben ik dat ik oordeel? Ik stap ook - omdat ik autoloos ben - een paar keer per jaar in het vliegtuig om naar het Spaanse Andalusië te gaan. Het is allemaal heel dubbel. Los daarvan ben ik wel bezorgd. Nu geloof ik niet in het Vagevuur, maar het komt zo wel dichterbij!

De Wolf

Van Wapse had ik nooit gehoord. Misschien kun je dit woord leggen bij het woordspel Wurdian. Daar kun je namelijk de gekste woorden aanleggen. Je zegt bijvoorbeeld: ik ben van de wap en daar ben ik van gaan wapse. Ik bedoel maar. Nee, het ging over het Drentse dorpje Wapse aan de rand van het Nationaal park Drents Friese-Wold. Er wonen zo’n 655 inwoners. Er gebeurt nooit wat, totdat een boze wolf afgelopen zondag het dorp bezocht. De wolf heeft vast gedacht dat er ergens in het dorp wel schapen in de wei zouden dartelen waar hij zich te buiten aan kon gaan. Alleen had de wolf buiten de schapenboer gerekend die zijn arme schaapjes wilde beschermen. Met een schep en hooivork probeerde hij de bloeddorstige wolf te verjagen, maar de wolf beet van zich af oftewel hij beet de schapenboer in zijn arm. Uitzonderlijk, want een wolf had nog nooit een mens gebeten. En wat doe je met een wolf die een mens bijt?


De burgemeester van het dorp, die toevallig met zijn achternaam Jager heet, nam een kloek besluit: de wolf moest dood. En zo werd op een rustige zondag in Wapse met een knal de grote boze wolf doodgeschoten. De rust was verstoord. Ineens was na dit voorval bijna het hele land in rep en roer. Zelfs het NOS-journaal besteedde er aandacht aan. Natuurbeschermingsorganisaties waren in alle staten. Een wolf doodschieten had nooit mogen gebeuren en dus deden ze aangifte bij de politie. Alsof er een moord zou zijn gepleegd op een arme wolf die werd gestoord inde uitoefening van zijn hobby: het doodbijten van weerloze schapen. Had de schapenboer dan een krukje moeten pakken en het afschuwelijke schouwspel gade moeten slaan? Ja dus, want het doodbijten van schapen hoort nou eenmaal bij de wetten van de natuur, aldus de natuurbescherming. Aan mijn hoela, ik had hetzelfde gedaan.


Nu weet ik dat de komst van de wolf in ons land niet door iedereen wordt omarmd. Ik vind de wolf in ieder geval geen sympathiek dier, maar dat komt dat ik vroeger te veel stripboeken heb gelezen waarin de wolf een bedenkelijke rol speelde. Ik had alleen een zwak voor Bor de Wolf uit de Fabeltjeskrant, dat was wel lieverd. Hij was anders. Bor was een vredelievend en emotioneel dier. Als hij van zijn stuk werd gebracht vluchtte hij in de regel naar het Enge Bos om tot rust te komen. Aan Bor had de pas doodgeschoten wolf een voorbeeld kunnen nemen. Intussen komen er vast steeds meer wolven in ons land die niet zo vredelievend zijn. Wat moeten we met de agressieve wolf die notabene op een Duitse herdershond lijkt. Daar ben ik niet dol op. Gelukkig heeft een wolf mijn pad nog niet gekruist. Ik zou niet weten wat te doen! Met schop en hooivork te lijf gaan? Lijkt me geen goed plan want dan gaan de natuurbeschermers als een wolf tegen mij te keer. We zullen de wolf moeten gedogen, leuk of niet leuk. Misschien moeten de schapen, wanneer ze een wolf ruiken, vluchten naar het Enge Bos van Bor de Wolf. Daar worden ze vast liefdevol opgevangen!

,

Stofzuiger

Afgelopen donderdag wilde ik - na natuurlijk eerst een kopje koffie tot me te hebben genomen - de stofzuiger weer eens zijn stofzuigwerk laten doen. Of is het haar stofzuigwerk? Niet belangrijk, want een stofzuiger is non binair net als Raven van Dorst. Stofzuigen is niet mijn hobby, het is altijd zo’n takkeherrie. Maar het was nodig, want er lag overal stof. Waar al die stof steeds weer vandaan komt is mij een raadsel. Even dacht ik om alle ramen op te zetten zodat storm Poly kon huishouden. Toch niet gedaan, want ik vermoed dat er dan nog meer stof naar binnen was gewaaid. Poly, leuke naam trouwens voor een storm. Heel vriendelijk was Poly niet. Poly was een meester in het her en der omzagen van bomen. Nu vallen bij een heftige storm helaas altijd slachtoffers. Eurocommissaris Frans Timmermans opperde het idee om een Europese herdenkingsdag in het leven te roepen voor klimaatslachtoffers. Niet heel origineel, want volgens mij kun je van elke dag wel een herdenkingsdag maken.

Terwijl Poly heftig woei wilde ik gaan stofzuigen. Met de nadruk op: ik wilde. Niet dus. Het klepje van de ruimte waar ik een schone stofzuigerzak in had gedaan wilde niet meer sluiten, wat ik ook deed. De stofzuiger was uitgezogen en verdiende een plek in het stofzuigercrematorium. Dus ging ik op zoek naar een nieuwe stofzuiger. Het liefst wilde ik een soort van drone stofzuiger die ik vanuit mijn fauteuil zou kunnen besturen. Oké, er is wel een robotstofzuiger, maar daar zou ik onoplettendheid als ik ben, zomaar overheen kunnen struikelen. Dus toch maar op zoek gegaan naar een gewone stofzuiger. Een stofzuiger uitzoeken, kom d’r maar eens om. Eerst maar naar de MediaMarkt, daar slaag ik vast. Dacht ik. Alleen ik wist niet dat er zoveel verschillende soorten stofzuigers zijn. Het is niet te overzien. De galerij van stofzuigers bij MediaMarkt is zo'n 25 lang. Voordat ik aan het eind ben van de galerij ben ik vast al opgezogen. Aha, daar zie ik een verkoper. Een lange slungel, krap twintig. Hij was bijna even slank als een stofzuigerslang. Terwijl ik dacht: zo'n jonge blaag weet vast niets van stofzuigers vraag ik hem toch of hij mij kan helpen?

'Wie weet', zegt hij klantvriendelijk. 'Wat zoekt u'? Ik zoek een niet al te dure stille energiezuinige stofzuiger. 'O, we hebben heel veel stofzuigers', zegt ie. Ja, daar ben ik intussen achter gekomen. 'We zullen eens even gaan kijken. Kijk deze stofzuiger, terwijl hij op het prijskaartje kijkt, heeft een volume van maximaal 65 db. Dat is best stil. Maar een stofzuiger gebruikt wel heel veel energie. En een duurdere stofzuiger is kwalitatief beter dan een goedkope'. Ja, dat wist ik ook al. Ik ken het spreekwoord: goedkoop is duurkoop. Tot nu toe niets nieuws gehoord waar ik enthousiast van werd. Dit wordt niks. Ik zeg tegen de verkoper: ik kijk nog wel even rond. 'Dat is goed en als u wat wilt weten hoor ik het wel'. Ik dacht het niet. Opgelucht liep hij weg. En ik liep opgelucht naar buiten waar storm Poly inmiddels was opgezogen door een soort van klimaatstofzuiger. Eigenlijk heb ik een bloedhekel aan een stofzuiger, maar nu nog meer.

Zotte gedachte

In mijn vorige column schreef ik over Rachna Lipman, raadslid in het Bossche namens het CDA. Ze zorgde voor wat reuring, terwijl de mussen door de hitte bijna van het dak vielen. En dit keer ging niet over het gesol met de boeren, want dat zou je kunnen verwachten. De boeren zijn immers heilig bij het CDA, een boer kan bij die partij een boer laten zonder hierop te worden aangesproken. Maar de boeren houden niet zoveel meer van het CDA. Die boeren toch, wat moet je er zo langzaamaan mee? Maar ja, wat zouden we, als ik Caroline van der Plas moet geloven, zonder de boer zijn? Dan kunnen we de boerenkool geen boerenkool meer noemen. En ook de boerenmetworst gaat dan in de ban. Wat zeg je dan bij de (vegetarische) slager: heeft u voor mij een ons zonderboerenmetworst? Dat is dan ook weer jammer. Maar ik dwaal van wat ik wil schrijven, om te beginnen bij Rachna Lipman.

Rachna maakt zich nogal druk om de fietschaos in het weekend in het centrum. Ze vindt dat geen visitekaartje voor onze stad! Maar in de Raad wordt daar anders over gedacht: niet de fietser is het probleem in de Bossche binnenstad, maar de auto.” Dat zei D66-raadslid Thijs van Rens in de raadsvergadering. Hij kreeg veel bijval en dat leidde af van de fietschaos. En dat moedigde hem kennelijk aan om vertwijfeld te roepen: 'waar blijft die autoluwe binnenstad'? Nou Thijs, een autoluwe binnenstad zal op de feestdag van Sint Juttemis worden ingevoerd. Ik heb namelijk sterk de indruk dat er in Den Bosch steeds meer fans van Max Verstappen wonen. Kortom, een autoluwe binnenstad is allemaal gelul voor de bühne.

De zotte gedachte over de aanpak van fietschaos is nog niet ingedaald of een ander zotte gedachte wordt gelanceerd. Nu gaat het over wat wel en niet mag op het terras in de horeca en dat terwijl de zomer amper is begonnen. En staat de zomer niet synoniem voor buiten vertoeven. Het moet niet gekker worden, maar dat wordt het wel. De gemeente komt met het onzalig plan om het staand drinken op een terras te gaan verbieden. 'We gaan actief handhaven en dat heeft te maken met incidenten uit het verleden aan de Parade', aldus een woordvoerder van de gemeente. Ineens is de Korenbrugstraat een zijstraat van de Parade. Wie bij de gemeente op dat onzalige idee is gekomen moet terstond met pek en veren de stad uit worden gejaagd.

Zie je het voor je? Het is vrijdagavond, het is nog 27 graden, de zon zakt en kleurt langzaam oranje. De Korenbrugstraat staat vol met vrolijke mensen die een biertje drinken. De avond vult zich met geroezemoes. Hoe leuk is het om staand een biertje te drinken in de Korenbrugstraat. Het is altijd een groot feest dat zorgt voor een ontspannen en relaxte sfeer. Maar daar denken ze dus bij de gemeente anders over. Bij het hoofdkwartier van de gemeente wordt druk vergaderd door de handhavers. Wat gaan we doen? De meerderheid is voor ingrijpen. Om tien uur rukt de Bossche handhaaf-ME uit om de meute die staand een biertje staat te drinken uit de Korenbrugstraat te meppen. Alle gekheid op een stokje: dit scenario zal nooit worden uitgevoerd. Maar toch, de toon is wel gezet!