Ben lief voor elkaar

 

De elfde van de elfde heeft kennelijk iets magisch voor veel Bosschenaren, maar ook voor veel jongeren uit omliggende dorpen en stadjes. Dit jaar viel de elfde van de elfde op een maandag, het begin van een nieuwe werkweek. Dan moet je nog bijtanken en toch sta al bijtijds op de Parade met een biertje in de hand te wachten totdat Peer van den Muggenheuvel om klokslag 11.11 uur het startsein geeft voor de start van het nieuw carnavalsseizoen. Daarna daalt dan de confetti vanuit het ‘blaue hinein’ op de dansende en zingende meute neer. Iedereen wordt bijkans gek van blijdschap.

De burgemeester zegt: 'ben lief voor elkaar, dat is de kracht van Oeteldonk’. En dat is mooi gezegd van de burgemeester op de elfde van de elfde waar het roodwitgeel de dag kleurt. In dit huidige tijdsgewricht doen deze woorden ertoe. Het roodwitgeel brengt mensen samen, jong en oud. D’n elfde van de elfde is de proloog van het carnaval en is voor een dag uitgegroeid tot een waar Bosch volksfeest. En zo gaan we op weg naar carnaval begin maart volgend jaar. Dat is nog een poos weg, maar dat zal de carnavalsvierder niet deren zolang de binnenstad maar roodwitgeel blijft kleuren. De kleuren roodwitgeel zijn haast heilig verklaard in het Bossche. 

Ook bij mij zit het roodwitgeel als oud-carnavalsvierder nog altijd diep in mijn hart. Dat zal nooit anders worden, het hoort bij mijn dna. Carnaval kreeg ik met de paplepel ingegoten, het hoorde bij mijn opvoeding. Afgelopen maandagmorgen kreeg ik op de Parade om precies elf over elf heimwee naar al mijn mooie carnavalsjaren. Naar de muziekskes, naar de slappe Bossche klets met Jan en alleman, naar het goudgele nat en naar het meebrullen met ‘Bij ons staat op de keukendeur, het is niet overal rozengeur’ of ‘Ik ken munne mens niet veinde’. Om daarna dronken van genot in bed te vallen om de volgende dag weer roodwitgeel aan te lopen. En weer naar de kroeg te gaan waar de geur van het schrale bier hing. Het is om weemoedig van te worden.

Maar dat is nu voor mij voorbij. Een spreekwoord zegt: ‘er is tijd van komen, er is een tijd van gaan’. En desondanks blijft carnaval voor mij een fantastisch feest dat alle poriën in je lijf wijd openzet. Vooral nu is het, denk ik, voor velen een weldadige uitlaatklep. Zeker nu de spanning in de wereld om te snijden is. De ruk naar een nogal rechtse samenleving is overal groeiende, ook hier. De tegenstellingen worden groter en het jachtseizoen op bepaalde groepen in onze samenleving is geopend. En dat voelt unheimlich en absoluut niet fijn. Luister daarom liever naar de woorden van onze burgemeester: ‘ben lief voor elkaar’! 

De weg kwijt

 

Fotograaf Hans Aarsman heeft een rubriek in de Volkskrant. Eenmaal per 14 dagen analyseert hij een foto die er in zijn ogen toe doet. Hij verstaat de kunst om een foto interessant en spannend te maken voor de lezer. Maar vaak kijk je heel kort naar een foto bij een artikel. Normaal kijk je, als het een mooie foto is, iets langer. Daarna sla je de pagina om. Dan heb je in feite 99% van wat er te zien gemist. Zo gaat het meestal. Na een analyse van een foto door Hans Aarsman ga je er anders naar kijken. Zijn laatste foto in de Volkskrant gaat over Caroline van der Plas en haar chauffeur. Ze zitten samen in een auto en vertrekken bij het Catshuis na het afgesproken asielakkoord.  

De analyse van Hans Aarsman bij de foto: 'Het is een half uur na middernacht als Caroline van der Plas voor het Catshuis in een auto met chauffeur stapt. Het asielbeleid is erdoor, ze kan naar huis worden gereden. Buiten de poort staat de pers te wachten. Het raampje gaat naar beneden, de microfoons gaan naar binnen. Boven Caroline brandt een klein maar fel lampje, de binnenverlichting staat aan. Was ze iets aan het lezen. Opvallend dat aan Carolines kant de binnenverlichting brandt en aan de kant van de bestuurder niet. Daar zit net zo’n lampje. Maar welke reporter zou een vraag willen stellen aan een chauffeur? Toch is deze man niet de eerste de beste. Het is Henk Vermeer, mede-oprichter van BBB en rechterhand van fractievoorzitter Van der Plas’.

Nu probeer ik, net als Hans Aarsman, de foto bij deze column wat nader te belichten. Vorige week zaterdag was er ter gelegenheid van de 80-jarige bevrijding van Den Bosch in de binnenstad een grote parade van oude legervoertuigen. Langs de kant stonden honderden mensen. Het leek wel bevrijdingsdag. Tanks, jeeps en motoren trokken voorbij. Het was heel indrukwekkend allemaal. Zo te zien was alles keurig onderhouden, alsof het niets had geleden onder de oorlog. Maar dat onderhouden kun je wel overlaten aan hobbyisten van legervoertuigen. Het zou niet mijn ding zijn, maar misschien zijn dit mensen die op een of andere manier de oorlog levend willen houden. Nou, daar hoeven ze in het huidige tijdsgewricht niet veel voor te doen. 

Ik stond ook langs de kant en heb een paar foto’s gemaakt van de indrukwekkende stoet, totdat mijn oog getrokken werd naar een man in een legergroen uniform op een dito legergroene fiets. Ik maakte een foto van hem. Hij keek wat onwennig rond. Had hij de verkeerde afslag genomen? Wat doe ik hier, zal hij hebben gedacht. De man had een rode baret op zijn hoofd en om zijn rechter bovenarm zat een Rode Kruis band. Aan zijn stuur hing een legerpukkel met daarin waarschijnlijk eerste hulp spullen. Hij was niet de jongste meer. Als een echte veteraan riep de man het beeld op van iemand die zo uit de Tweede Wereldoorlog was gelopen. Zijn ogen werden afgeschermd door een zonnebril. Dat maakte hem wel stoer. Een paar mensen om hem heen keken verbaasd naar de man. Wat doet hij hier? En terwijl ik hem observeerde dacht ik: de goede man is inderdaad de weg kwijt, maar dat zijn er tegenwoordig meer.

 

Gratis naar de film! Of toch niet?

Sinds enkele maanden ben ik in bezit van een Cinevillepas. Ik speelde al een poosje met de gedachte om zo’n pas aan te schaffen. Waarom ook niet? Met zo’n pas kan ik gratis naar een film in de VF. Nou ja, gratis. Dat is natuurlijk niet waar. Iedere maand wordt er voor deze pas 22,50 euro van mijn rekening afgeschreven. Dus niks is voor niks. Nou ja, dat is ook niet helemaal waar. Het zit zo: na het bezoek aan twee films in een maand is het bezoek aan een derde film wel gratis. Twee films kijken kost mij drieëntwintig euro. Dus reken maar uit. Na twee films speel ik dan quitte. Zo lijkt het dus gratis, alsof er geen prijskaartje aan hangt. Maar dat is jezelf voor de gek houden, want aan alles hangt een prijskaartje. 

Nu ik vaker naar de film ga trakteer ik mijzelf voor of na de film op een drankje in de VF. Een kopje koffie kost al gauw zo’n drie euro, om over een glas witte wijn maar te zwijgen. Tel ik dan ook wat ik in een maand uitgeef aan de horeca, dan verdwijnt het idee van gratis naar de film als sneeuw voor de zon. Daar komt bij dat ik zonder een Cinevillepas niet zo vaak naar een film zou gaan, omdat ik selectiever zou zijn in mijn keuzes. Nu denk ik: toe maar, de film zal wel de moeite waard zijn! Het beschikken over een Cinevillepas is leuk, maar voelt wel best dwingend. De dames achter de kassa zullen wellicht denken: daar komt die gratis filmkaartjesman weer aan. Daar komt bij dat, als ik mijn kaartje ophaal, moet nadenken naar welke film ik ga. Gelukkig hangt er boven de kassa een scherm waar alle films op vermeld staan. 

Donderdag was ik op weg naar de VF toen ik een oud-collega tegenkwam. Na wat heen en weer gebabbel over onze Malmbergtijd vroeg hij: maar welke film ga je? Tja, iets met Istanboel in de titel, zei ik. Maar dat weten ze wel bij de kassa, zei ik lachend. Ik bedoel maar. En ik merk ook dat films soms door elkaar ga halen of dat ik naar een film ben geweest waarvan ik bij het verlaten van de filmzaal denk: waarom ben ik in godsnaam naar deze film geweest. Dat is allemaal schuld van de Cinevillepas, Eigenlijk is een Cinevillepas een soort van AH-bonuskaart. Met een bonuskaart van grootgrutter AH heb je namelijk ook vaak twee betalen, een gratis aanbiedingen. In zo’n actie ben ik onlangs nog ingetuind. Ik koop dan iets wat ik normaal niet zou kopen. Het stond ook niet op mijn boodschappenlijstje. Heel slim van AH. Nu wil ik niet zeggen dat de Cinevillepas ook zo werkt, maar de pas voelt wel net zo verleidelijk. O ja, nog even over de laatste film. De titel is ‘Crossing Istanbul’. Het was een mooie film, met fraaie beelden van een stad die ik ooit heb bezocht.

De vangst van de dag!

En? Heb je afgelopen woensdag gedoneerd aan Giro 555? Dit keer was het voor alle slachtoffers in Gaza, Libanon, de Westelijke Jordaanoever, Israël en Syrië. Dat zijn er inmiddels heel veel. In dit grote rampgebied zijn naast de bijna 46 duizend doden, de ontelbare gewonden zo'n drie miljoen mensen op de vlucht. Het duo, de Spelbrekers Faber en Wilders, kunnen hun borst alvast nat maken. Want het aantal vluchtelingen zal, als het aan de geheime agenda van Netanyahu ligt, alleen maar toenemen. De vraag is: wie gaat deze geweldsspiraal, die op het elimineren of wegjagen van alle Gazanen begint te lijken, stoppen? Wie het weet mag het zeggen! Ik vermoed voorlopig helemaal niemand die ertoe doet.

Voor Giro 555 van Stichting Samenwerkende Hulporganisaties is dit in hun bestaan alweer de 49e actie. Kortom, we leren niets. De oorlog gaat gewoon door alsof we naar een soort van Game of Thrones serie zitten te kijken. De eerste Giro 555 actie ‘Eén voor Afrika’ was in 1984, veertig jaar geleden. Wat was er toen aan de hand? Er was geen oorlog, maar een grote hongersnood in diverse Afrikaanse landen. Wat doe je als je hiervan hoort? Uit een soort van schuldgevoel ga je dan geld doneren. Ik belde met een belpanel en hoopte stiekem een BN’er aan de lijn te krijgen. Bij dit soort acties zetten BN'ers zich namelijk graag in. Op tv zag ik afgelopen week al een paar keer cabaretière Claudia de Breij voorbij komen.

Zo was Mies Bouwman in november 1984 een van de presentatoren van het eerste Giro 555 tv-programma. En als er iemand een gevoelige snaar bij mensen kon raken om geld te doneren was Mies Bouwman dat wel. Voor de huidige actie vervulde de mediageile Herman van der Zandt de hoofdrol. Blijkbaar heeft Herman overal verstand van. Nou ja, hij was natuurlijk niet voor niks de slimste mens bij het spel ‘De slimste mens’. Hij is bijna net zo slim als Maarten van Rossum. Herman heeft samen met Tooske en Renze afgelopen woensdag tussen allerlei tv-programma's in aandacht, maar vooral geld gevraagd voor hulp aan de ontelbare slachtoffers in het Midden-Oosten. De 49e Giro 555 actie was vlak voor het NOS Journaal en vlak daarna. Vlak voor de nieuwe serie ‘Oogappels’ en vlak daarna. Vlak na de ‘Avondshow met Arjen Lubach’. Heel slim! Er kijken namelijk veel mensen naar deze programma’s. En zo werd het onaangename aan het aangename gelinkt. 

Vlak na 23.00 uur maakten de drie BN’ers samen met het opperhoofd van Giro 555 de vangst van de dag bekend. Echter, de manier waarop dat gebeurde vond ik nogal bizar. Aftellen van 3 naar 1, een klap op de rode knop en het bedrag uitschreeuwen. Het klonk alsof iemand een grote prijs had gewonnen in de Postcodeloterij. Heel surrealistisch allemaal, wetende dat in het Midden-Oosten de godganselijke dag bombardementen plaatsvinden. Na bekendmaking van het bedrag vertelde cabaretière Brigitte Kaandorp in de talkshow ‘Bar Laat’ dat ze volop bezig is met De Grote Advent Show, want het is zo weer Kerstmis. Kerstmis? Staat dat niet voor vrede op aarde?

Muizen

Ik ben weer terug uit het hartverwarmende en bijna altijd zonnige Fuengirola, een stad die voor mij voelt als een tweede thuis. Toen zaterdagmiddag het vliegtuig landde op Eindhoven Airport leek het of de schilders van het schildersbedrijf Sol waren mee gevlogen, want ook de Hollandse lucht kleurde blauw. Al was het grote temperatuurverschil meteen voelbaar. Onderweg naar huis dacht ik: zou er nog wat spannends in de brievenbus liggen? Meestal niet, maar je weet maar nooit. Nou, de brievenbus puilde zowat uit, maar dan van de dikke zaterdagkranten. Dat was het wel zo’n beetje. Tussen de kranten trof ik wel een memo aan van de penningmeester van ons bewonerscomité. Zal vast niet boeiend zijn, dacht ik. Ik wilde het memo al door midden scheuren, totdat mijn oog werd getroffen door de eerste zin. En zo werd het toch nog een spannende thuiskomst. 

Wat las ik? ‘Een aantal van onze medebewoners heeft bezoek gehad van een muis in hun appartement en anderen van een muis die terug blijft komen in het appartement’, aldus de penningmeester. Nu is vorig jaar op mijn balkon ook een muis op bezoek geweest, maar die heb ik eigenhandig naar de eeuwige jachtvelden verwezen. Nou ja, een muizenklem met daarin een stukje pittige kaas heeft dat klusje voor mij geklaard. Maar mijn medebewoners hebben kennelijk voor een andere weg gekozen en de penningmeester ingeschakeld om een oplossing te bedenken. 

En ik kan je vertellen dat hij zijn uiterste best heeft gedaan. Niet dat hij persoonlijk het muizenprobleem zou kunnen oplossen, want een muis verplaatst zich snel en past in elk gaatje. De penningmeester: ‘een muis heeft genoeg aan een halve centimeter ruimte’. Iedereen weet dat een halve centimeter helemaal niets voorstelt, behalve de muis dan. Die kruipt op z’n gemak door het oog van de naald om op zoek te gaan naar wat lekkers. Dus vindt onze penningmeester dat je je huis onaantrekkelijk moet maken. Nou ja zeg, ik ga toch niet mijn huis onaantrekkelijk maken vanwege een grijze muis. Een huis moet wel plezierig blijven om in te wonen. Oké, zo bedoelt hij het nou ook weer niet, Nee, hij bedoelt dat je alle naden en kieren dicht moet maken en ook de vuilnisemmer goed afsluit.

En bij dat laatste hoor ik mijn partner praten. Ze weet dat ik weleens vergeet om de deksel er helemaal strak op te doen. Als ze dat constateert zijn de rapen gaar. Trouwens zou een muis een raap lusten? Onze penningmeester had nog meer goede tips. Nog eentje dan. ‘Muizen kunnen absoluut niet tegen chloor of ammoniak of andere chemische geuren. Die plekken zullen ze mijden’. Nou, ik ook. Maar nu komt het. De penningmeester: ‘muizen nemen dan gewoon een omweg om daar te komen waar ze willen zijn’. Verdorie, het zijn net mensen. Het klinkt namelijk heel herkenbaar. Tja, wat te doen? Misschien moeten mijn medebewoners een poes uit het asiel adopteren, want wie kent niet het gezegde: als katjes muizen, mauwen ze niet. Helemaal waar. Dat mauwen over een muis doen mijn medebewoners wel.

Druppelsgewijs

Het lijkt wel of de zon maar niet wil ondergaan in Fuengirola. Iedere ochtend bij het opstaan, zie ik dat het schildersbedrijf Sol de lucht weer blauw heeft doen kleuren. Strakblauw wel verstaan. Dat moet vast vroeg in de ochtend zijn gebeurd. En dan smaakt bij een strakblauwe lucht een kopje koffie extra lekker. Maar koffie zetten in het appartement waar ik verblijf doe ik niet zomaar. Kijk, thuis doe ik een cupje in het espressoapparaat, druk het knopje in en klaar is Kees. Ik bedoel klaar is de koffie. Maar hier gaat koffie zetten nog op de ouderwetse manier, namelijk met filterzakjes en filterkoffie. Da’s even wennen, want dat betekent dat ik de koffie de tijd moet geven om druppelsgewijs klaar te komen. Nou ja, wat zeg ik nu weer. Dat komt vast door de zon, misschien heb ik wel een mini zonnesteek.

Druppelsgewijs! Als het iedere dag zo warm is, moet ik haast alles wel druppelsgewijs doen. Dat klinkt misschien oubollig, maar dat komt omdat ik bijna jarig ben. Dan ga ik de tien keer acht aantikken en is alles druppelsgewijs doen wel zo verstandig, toch? Dat tien maal acht aantikken voelt alsof ik minstens twee keer de marathon heb gelopen. Nee, niet op z’n Sifan Hassan’s, maar gewoon op mijn manier met het gebruikelijke vallen en opstaan. Als mensen mij nu vragen: hoe gaat het? Dan zeg ik altijd ‘goed zat'. En met het woordje 'zat' bedoel ik niet dat ik dronken ben van de drank, maar dronken van het leven. 

En nu beleef ik dat dronken zijn in het zonnige Spaanse land. Voor even alles ver weg, behalve de kans op een zonnesteek natuurlijk. Als ik mijn ochtendwandeling maak langs de zee, schijnt de koperen ploert namelijk al heel uitbundig. Ik voel dat mijn gezicht wordt geschroeid, maar eigenwijs als ik ben verrek ik het om een zomerhoed op te zetten. De zon stemt mij mild en verwarmt mijn ziel. En dat voelt heel goed. Want om me heen zie ik de grote boze wereld alleen maar steeds bozer en angstiger worden. Maar wat kan ik daar aan doen? Helaas helemaal niets. En daarom laat ik de dag maar op mij afkomen en ga ik op pad. 

Gisteren heb ik de bus genomen naar de Stupa. Nee, niet naar een Stupa in Nepal, maar gewoon vlakbij Benalmadena Pueblo. Daar torent de Stupa met zijn gouden koepel hoog en onaantastbaar boven alles uit. Het tegen de berg aangeplakte witte dorp Benalmadena Pueblo ligt ernaast. Waarom de Stupa daar is gebouwd is mij niet bekend. Maar de Stupa, na het inademen van een mantra, inspireerde mij wel om van het ene witte dorp naar het andere witte dorp Arroyo de la Miel te gaan lopen. Onderweg heb ik op een terras een cortado en een Spaanse lekkernij genuttigd en in het schattige Arroyo de la Miel nog een cerveza gedronken. Om dronken van te worden. Wat was de titel van een boek van Remco Campert ook alweer? Het leven is verrukkelijk! Zo is het, nou bijna dan! Nog even genieten en dan weer terug naar de Hollandse luchten. Ook mooi, maar wel minder blauw en met meer druppelsgewijze tinten grijs!

De murals in Fuengirola

Ga je nou weer naar Fuengirola? Je was toch zo’n wereldreiziger? Ja, was. Nu niet meer. De grote reizen zijn foto’s van vroeger geworden, maar de herinnering blijft springlevend. Weet je, Rob de Nijs heeft er in zijn goede jaren nog een liedje over gezongen. Dus ben ik, vlak voor Prinsjesdag, weer eens naar Fuengirola getogen. September is een mooie maand om in Spanje te zijn. Bovendien wilde ik niet met Prinsjesdag thuis zijn. Nee, niet voor het koningshuis. Maar ik wilde op tv niet naar schaduwpremier en buikspreker Geert Wilders kijken. Het is vast geen geheim dat ik Wilders een enge man vind, een soort Orban in het klein. En laat ik eerlijk zijn: onze premier Dick Schoof is gewoon zijn ondergeschoven kind. 

Ons huidige politieke regeringsbouwwerk lijkt veel op het stedelijk allegaartje van Fuengirola, de stad aan de azuurblauwe Middellandse Zee die alle architectonische schoonheid ontbeert. Het is min of meer een rauwe stad. Men bouwt er hoog en laag door elkaar, zonder enige verbinding te leggen en zonder te letten of er iets van harmonie in zit. Men doet maar wat, net als de nieuwe coalitie ofwel het rariteitenkabinet in ons land. Een voorbeeld: ze verhogen de btw. ‘Waarom doen ze dat? Dat weten ze niet, maar het is wel kassa, althans dat denkt deze coalitie. En ze vergeten even dat sport en cultuur een broodnodige voeding is voor onze samenleving.

Zo, dat ben ik kwijt. Laat ik nu maar teruggaan naar het onschuldige en vooral sympathieke allegaartje in Fuengirola. Een stad waar het echte Spaanse leven op elke hoek voelbaar is. Dat maakt het voor mij juist aantrekkelijk om er te vertoeven. De ruimte, het eindeloze landschap eromheen en de relaxte sfeer zijn een verademing, ondanks dat er best veel vakantiegangers neerstrijken. Maar Fuengirola is gelukkig geen Torremolinos of Benidorm waar zon, zee en zuipen de troefkaarten zijn. Het mooie aan Fuengirola is, buiten dat het een echt Spaans hart heeft, dat het op cultureel gebied vaak iets verrassends te bieden heeft. Zo kan ik iedere vrijdagavond gratis naar een concert in Casa de la Cultura. Ik moet dan wel op tijd in de rij gaan staan, want vol is vol.

Het mooie is dat op cultureel gebied bijna alles gratis is in Fuengirola. Ook het openbaar vervoer is heel aantrekkelijk voor een grote groep mensen die niet meer piep zijn. Je snapt vast wat ik hiermee bedoel. O,ja, ik had het in deze column over het verrassende wat Fuengirola te bieden heeft. In de arbeiderswijk El Boquetillo, vlak bij het centrum, zijn twintig grote decoratieve immens grote muurschilderingen op gevels van nogal armoedige appartementen te aanschouwen. Zo te zien straalt de armoede van de wijk af. En dan vind ik het bijzonder dat deze arbeiderswijk op deze manier toch kleurrijker is geworden. Een van de murals ‘The Magic of Dreams' van de Spaanse kunstenaar Kato laat zien dat je altijd moet blijven dromen. Hoe lastig soms ook.