Feeks

Waar het woordje feeks toe kan leiden? In deze wil ik nog even terug naar het moment waarop ex-informateur Hans Wijers aankondigde te stoppen met zijn opdracht om samen met Sybrand Buma de mogelijkheden te onderzoeken voor een nieuw, doch stabiel middenkabinet. Maar daar werd al heel snel een stokje voor gestoken. Niet het woord leugen, maar het woord feeks deed Wijers struikelen. Hoe kwam het zo? Hans Wijers had na de laatste verkiezingsuitslag Dilan Yeşilgöz van de VVD een leugenaar genoemd, althans volgens het NRC. Dat bleek later niet te kloppen. 

Eric Smit, oprichter van het journalistiek platform FTM had dat gezegd. De bijdrage van Hans Wijers was, volgens Eric Smit, juist genuanceerd. Wijers had gezegd dat het politiek kunst- en vliegwerk zou vergen om een stabiel middenkabinet te vormen. In plaats van zich te verontschuldigen voor de foutieve berichtgeving ging de onderzoeksjournalist Hugo Logtenberg van het NRC dieper graven in het verleden van Hans Wijers. Er moest toch iets zijn om hem te kunnen pakken? Misschien heeft Hugo ook een hekel aan Groen/Links of kan het NRC niet zo goed tegen zijn/haar verlies! 

Wat nu te doen, dacht Hugo.Toch maar even rondbellen bij dat rijkeluis ondernemersclubje van mediamagnaat Sijthoff, waar Hans Wijers lid van is. Ik begreep dat die club juist een coalitie wil tussen VVD, CDA en D66, liefst aangevuld met JA21. Misschien dacht Hans Wijers daar anders over en dus moest hij bloeden. En ja hoor, de judaskus kwam een dag later, want in een privé-groepsapp had Hans Wijers een poos geleden de politiek leider van de VVD een feeks genoemd. 

Nu heeft dat woord vele betekenissen, van kenau tot heks. Ik zal wellicht dit woord ook weleens gebezigd hebben. Ach, we roepen allemaal weleens iets waar we later spijt van krijgen, toch! Ook Hans Wijers dus. Alleen kwam hij daar niet mee weg. Met dank aan enkele bronnen binnen zijn  ondernemersclubje, vrienden van hem. Ik ken een toepasselijk liedje: 'Vriendschap is een illusie'. 

En daar heeft Hugo Logtenberg van het NRC dankbaar gebruik van gemaakt. Hoe ik zoiets noem? Iemand een loer draaien. De krant kreeg daarna veel boze reacties. In hun commentaar op deze kwestie las ik dat het NRC de publicatie heeft gedaan om het maatschappelijk belang van het nieuws. Wat dat precies inhoudt ontgaat me. In mijn ogen is dit gewoon ordinaire en goedkope journalistiek. Iets wat het NRC, dat zichzelf een kwaliteitskrant noemt, totaal niet past! Inmiddels is Hans Wijers met de stille trom vertrokken. Of hij een goede bijdrage had kunnen leveren zullen we nooit weten. Wat ik wel weet is dat de media steeds meer de neiging hebben om oververhit te geraken. In het geval van Hans Wijers zou ik zeggen: wie is hier nou de echte feeks, Hugo?

Eyeopener

Laatst liep ik op de Citadellaan langs de Aa richting het toekomstige bruisende stadsdeel genaamd de Citadelpoort. Dit moet een nieuwe, levendige buurt worden waar wonen, creativiteit en groen samenkomen. Een plek worden waar iedereen zich thuis kan voelen. In mijn jonge jaren heb ik met plezier gewoond in wat nu dus de Citadelpoort moet gaan heten. Toen bruiste het daar ook. Wat zeg ik: het knetterde soms. Er was niet voor niets een klein politiebureau aan de Orthenseweg, want er waren een paar straten in de wijk waar het soms kon knetteren.

Ik was bijna bij de plek waar vroeger Soos Swiebertje was. Op de zaterdagavond dronk ik daar mijn biertje, danste ik met een leuk meisje en werd soms verliefd. Onderweg naar de Nettorama, want daar waren de l’or koffiecups in de aanbieding, moest ik met een glimlach daar nog aan denken. In de Aa dobberden een aantal obesitas-achtig uitziende eenden. Ze klonken nogal boos. Ik dacht: het toedienen van het middel ozempic om af te vallen zou vast bij deze eenden niet misstaan. De eenden kwaakten vooral omdat er een roeiboot van roeivereniging De Hertog in een strak ritme voorbij voer. Nu is deze vereniging nog gehuisvest in een eigentijds fraai cortenstaal gebouw dat helemaal langs de Aa past met aan de overkant de historische Citadel. Maar niet voor lang meer. Dat geldt eveneens voor het authentieke Citadelhofje. Dat wacht straks de sloophamer.

Ik herinner me nog de plannen voor het Paleiskwartier. Dat moest ook een bruisend stadsdeel worden. Dat had misschien gekund als daar het nieuwe theater was verrezen. Nu is het Paleiskwartier gevuld met vooral appartementsgebouwen. Het enige wat er bruist is voor het slapen gaan een tablet steradent in een glas water om een kunstgebit te reinigen. Het Paleiskwartier is een wijk in slaapstand. Klaas Vaak zal er vast een appartement hebben.

Ach, soms loopt het anders met stedenbouwkundige plannen. Ook met de plannen voor de toekomstige Citadelpoort. Nee, er komt geen prestigieus nieuw Design Museum. Dit museum had de eyecatcher moeten worden in de Citadelpoort. Een publiekstrekker. Alleen het werd te duur. Dat laatste had een kind kunnen voorspellen, toch? Wat nu? De plannen gaan gewoon door, maar dan anders. Hoe anders is nog onduidelijk. Wat moet nu de eyecatcher worden? Een nieuwe verlaagde Diezebrug? In het Stadhuis hebben ze namelijk bedacht dat een nieuwe verlaagde Diezebrug de Citadelpoort met de Tramkade en de binnenstad verbindt. Alsof de bestaande Diezebrug dat niet doet. Wat een redenering. Het slaat helemaal nergens op. Ja, alleen op onze portemonnee. Hopelijk loopt er in het Stadhuis geen eyecatcher rond, maar een eyeopener die dat een brug te ver vindt!

De verkenner

Wouter Koolmees is een railrunner. Hij loopt van station naar station om te kijken of de treinen op tijd vertrekken. Meestal lukt dat wel, soms niet. Dan is het op een tochtig perron, zeker in deze tijd, een beetje blauwbekken. Laatst stond ik op het station in Nijmegen te wachten op de trein naar huis. Uit een luidspreker klonk op een vol perron de AI-achtige stem die zei dat de trein wat vertraging had. Ik keek rond. Als al die mensen maar passen in de trein, dacht ik. Zo niet, dan ga ik Wouter Koolmees bellen, de hoofdconducteur van de NS. 

Maar nu even niet. Wouter Koolmees is verkenner geworden. Nee, niet van de padvinderij, maar van het Haagse wespennest. Een verkenner, wat moet ik me daar bij voorstellen? Zelf ben ik nooit lid van de padvinderij geweest, dus ik weet ook niet wat de rol van een verkenner is. Alleen hoorde ik eens dat op een scoutingkamp, wanneer de padvinders braaf lagen te slapen, de verkenner in het donker het deed met een Akela. Voor de duidelijkheid: de verkenner is er voor de jongens en een akela voor de meisjes, maar soms gaan ze samen op kamp om leuke dingen te doen. Ik bedoel maar.

Voor verkenner Wouter Koolmees ligt dat anders. Hij heeft geen tijd om leuke dingen te doen met een akela. Wouter zal de komende dagen ongetwijfeld te maken krijgen met seinstoringen op Den Haag Centraal waardoor het sein regelmatig op rood zal springen. Wat zeg ik nu: rood! Het woord rood werkt bij de VVD als een rode lap op een stier. Dus Wouter zijn taak wordt om alle seinen op groen te houden zonder echt linksaf te slaan. Alhoewel, bij het woord groen slaat de VVD ook al op tilt. Immers die groene jongens en meisjes zijn klimaatdrammers. En dat niet alleen: ze willen ook van de rijken wat van hun zuurverdiende geld afpakken. Nu staat de kleur groen symbool voor groei, leven en natuur, maar dat weten ze niet bij de VVD. Voor hen telt alleen de hardwerkende Nederlander. Hoe die hun geld verdienen deert hen niet. 

Van de week heb ik op NPO plus naar een Deense achtdelige televisieserie gekeken. De titel: Other People’s Money. Het is een dramaserie gebaseerd op ware gebeurtenissen over de grootste belastingzwendel aller tijden. Een netwerk van rijke beleggers, bankiers en juristen weet 447 miljoen burgers van Europa door slimme constructies het duizelingwekkende bedrag van 146 miljard euro te ontfutselen. En daar hoefden ze amper voor te werken. Een onderzoeksjournalist vroeg zich halverwege de serie af waarom mensen aan de bovenkant met alles wegkomen, terwijl mensen aan de onderkant altijd moeten bloeden. Ik moest meteen denken aan de toeslagenaffaire. Maar daar heb ik de VVD amper over gehoord. Aan verkenner Wouter Koolmees nu de ondankbare taak om de trein niet te laten ontsporen. Wie weet lukt het hem toch, om in de padvinderij sfeer te blijven, akela Yesilgöz te verleiden!

Verjaardagscadeau!

27 oktober 1944 was in Den Bosch de dag waarop de stad los kwam van zijn bezetter. Het was ook de dag dat ik in de kelder van het Carolus Ziekenhuis het los kwam van de baarmoeder. Het ziekenhuis bestaat al heel lang niet meer. Om met de woorden van Descartes te spreken: ‘Ik denk, dus ik besta’. En dat doe ik gelukkig nog steeds. Al gaat het langzaamaan minder soepel. Femke Bol staat in ieder geval sneller op uit de startblokken dan ik. Soms is mijn loopje een beetje wankel, zeker als ik trappen op-en-af loop. Dan voelt het alsof ik een beetje high ben, een jointje rook om in hogere sferen te komen. Een jointje? Dat durfde ik vroeger absoluut niet. Ik wilde alert blijven en alles onder controle houden. Trouwens, dat heb ik nog steeds. Op de fiets alles onder controle houden lukt nog wel, maar in een auto alles onder controle houden? Tja, dat wordt een stuk lastiger.


Op tafel ligt nog steeds een uitnodiging voor mijn rijbewijsherkeuring. Maar ik rijd al een hele poos geen auto meer. De trein of de bus zijn nu mijn vervoermiddel en dat voelt relaxed en prettig. Tsja, dus wat te doen? De auto is passé. Die periode heb ik eigenlijk wel afgesloten. Zo gaan de dingen voorbij. En daar moest ik heel effe aan denken toen ik op mijn verjaardag in de trein zat naar Amsterdam. De stad die nota bene op mijn verjaardag het 750-jarig bestaan vierde. Heel aardig van de stad. Mijn dag begon met een feestelijk en heerlijk broodje Zeedijk van slagerij Vet, daarna een kopje koffie met appeltaart in café Americain en nog een bezoek aan de overzichtstentoonstelling van Erwin Olaf in het Stedelijk Museum.


Erwin Olaf was een van de grootste fotografen van ons land die in zijn vak de grenzen wist te verleggen. Spraakmakend en heel uitdagend. Op mijn verjaardag, naar zijn tentoonstelling gaan, vond ik een mooi eerbetoon aan Erwin Olaf. Maar het kon niet op. Mijn partner had voor mij nog een leuk verjaardagscadeau in petto: Indonesisch eten bij Sama Sebo, het oudste Indonesisch restaurant in Amsterdam, en nog wel in de PC Hooftstraat. Deze luxe winkelstraat is in mijn ogen een typische VVD-straat, helemaal alleen voor de hardwerkende Nederlander, toch Dilan?. Intussen was in de stad de feestverlichting ontstoken. Voor mij, voor alle Amsterdammers én alle landgenoten. Een mooi verjaardagscadeau!

Champagne of campagne

Champagne of campagne? Het scheelt slechts een letter, maar champagne smaakt wel heel anders dan campagne. Nu ben ik van huis niet zo’n champagne drinker ofschoon een glas champagne wel feestelijk is. Feestelijk! Dat kan ik van de campagnes van de politieke partijen niet bepaald zeggen. Op de radio en tv hoor en zie ik ze alleen maar over elkaar buitelende partijleiders die elkaar veel verwijten maken of nou over migratie, zorg of wonen gaat. Een kleuterklas is er niets bij. Het is zoiets van: Ik speel niet meer met jou, want jij bent stout. Het samen zijn is ver te zoeken. De meeste weldenkende mensen in ons land zijn de politiek beu, waaronder ik. Het is soms ook om onpasselijk van te worden. Dilan Yesilgoz heeft het constant over de hardwerkende Nederlander en de ondernemer alsof er geen andere mensen bestaan. In haar ogen bestaan die ook niet. Haar VVD heeft de afgelopen jaren als regeringspartij er mede een grote puinhoop van gemaakt, maar daarover hoor je haar niet. Het gebrek aan zelfreflectie bij is haar nogal groot. 

Maar er lopen meer minkukels rond. Neem nou nieuwkomer Lidewij de Vos van FvD. Ze zei op tv dat de Brexit enorm meegevallen in economische zin. Nou ja zeg, de meerderheid van de Britten wil dolgraag terug in de EU. Ook Caroline van der Plas en haar Monatoetje van de BBB kunnen er ook wat van. Ze zijn vooral goed in het ontkennen. Nou lijkt het of ik alleen maar kritiek heb op vrouwen. Dat is absoluut niet mijn bedoeling. Er zijn ook dijken van vrouwen in de politiek. Te veel om op te noemen!

En nu de mannen. Nee, ik ga het niet over minkukel Wilders hebben. Wel over de gedoodverfde premier Henri Bontenbal van het CDA en Chris Stoffels van de SGP. Beide zijn nogal christelijk van aard, dat mag natuurlijk. Henri Bontenbal vindt dat religieuze scholen mensen die anders geaard zijn mogen weigeren, ook al botst dat met artikel 1 van de grondwet, dat gaat over gelijke behandeling van iedereen. Simpel gezegd vindt hij dat die spanning mag blijven bestaan. Stel dat hij premier wordt, dan kan hij onmogelijk premier worden van alle Nederlanders. Dat schuurt. Sterker: ik vind dat niet kunnen. 

En dan Chris Stoffer van de SGP. Hij is nogal fel op abortus, want kinderen zijn een geschenk van God. Bij het tv-programma van Eva Jinek kreeg hij behoorlijk om zijn oren, en terecht. Om de aandacht hiervan af te leiden gaat hij nu gekleed in een oranje overall her en der aardappelen uitreiken, alsof de hongerwinter is uitgebroken. Stoffer wil graag aandacht vragen voor voedselzekerheid en duurzaam voedsel. Nou zullen de aardappels in zijn beleving ook wel een geschenk van God zijn. Net als hijzelf. Voor mij mag de voorman van de SGP met stoffer en blik zo in de kliko. Gelukkig is het bijna gedaan met de campagnes. Champagne of campagne? De keus is niet moeilijk: een glas champagne natuurlijk!

Hasta luego!

Vorige  week zondag beleefde ik mijn laatste vakantiedag in Fuengirola. Nog een keer langs de oneindig lange boulevard slenteren. Op een bankje nog een keer de geur van de zeelucht inademen en naar de onvermoeibaar kabbelende golven kijken. Genieten van de gilletjes als mensen met hun voeten de zee proeven. Het klinkt best nostalgisch, maar toch. Het is wel weer voorbij die mooie zomermaand in het Spaanse Andalusië.

Één hele maand. Toen ik op 14 september in Eindhoven in het vliegtuig stapte dacht ik: een maand, dat is lang. Edoch, een maand gaat even snel voorbij als een vliegende, brutale zeemeeuw in Fuengirola. Want brutaal is de zeemeeuw. Als je even niet alert bent, jat een zeemeeuw gewoon het ontbijt van je bordje op het balkon. Maar ach, dat zijn nou eenmaal de wetten van de natuur. 

Op de laatste zondag in Fuengirola mijmer ik op mijn balkon, onder het genot van een cortado en lekkernij, over mijn maand Fuengirola. Iedere dag ontwaakte ik, terwijl de zon hoger klom, met een ontspannen gevoel. Ook hoefde ik niet na te denken over wat ik aan moest trekken. Heel saai. Het was gewoon iedere dag korte broeken weer. De balkondeur stond de ganse dag open. De dag begon dan ook op het balkon met een kopje koffie en een cracker met jam en daarna op pad. Gemiddeld liep ik dagelijks 13.000 stappen ofwel zo’n kleine 10 km. Meestal lange zenachtige strandwandelingen. Zo af en toe overheerlijke sardines in een strandtent eten en een Copa Vino Blanco drinken. Remco Campert heeft ooit een boek geschreven met als titel ‘Het leven is vurrukkulluk'. Op sommige momenten voelde dat ook zo. 

Ik kom nu al enkele jaren in Fuengirola en steeds opnieuw ontmoet en proef ik de behulpzaamheid, vriendelijkheid en de relaxtheid. Hoe zou dat komen? Ik weet het niet. Misschien komt het omdat inwoners van Fuengirola meer met elkaar doen en delen. Nog ergens in geloven? Ik geloof het, want nog ergens in geloven biedt daar zowel jong en oud kennelijk meer houvast. Ik voel dat de sociale cohesie groter is dan bij ons. Dat viel mij nu ook weer op tijdens de ‘Feria del Rosario’. In goed Nederlands betekent dat het feest van de rozenkrans. In Den Bosch heb je een delicatessenzaak met die naam, maar dan heb je het wel gehad met de rozenkrans.

Klaar met de rozenkrans. De plicht roept op deze laatste vakantiedag. Ik moet mijn koffertje weer inpakken. Alvast de boardingpas downloaden. Wanneer dan de avond valt gaat de koperen zon zich verschuilen achter het tegen de berg geplakte Mijas Pueblo. De zon laat voor mij als afscheid nog een warme rode gloed na. Hoogste tijd voor mij om naar restaurant Horizonte aan zee te gaan voor een laatste avondmaal: een bord paella en een Copa Vino Blanco. Nou ja, een? Waarschijnlijk twee of drie om te proosten op de mooie en fijne tijd in Fuengirola. Hasta luego! 

Ik verzin het niet!

Nooit had ik verwacht dat ik eens een stierenvechtersarena zou gaan bezoeken. Maar in Fuengirola afgelopen zaterdag dus wel. Het was rond elf uur in de morgen. De zon had zijn bakoven al op zo’n 27 graden staan. En dat is heel wat anders dan in het gure Nederland qua weer en qua stemming. In mijn Den Bosch hield notabene D’66 als voorbereiding op de komende verkiezingen een partijcongres. Intussen was Den Bosch weer voor even omgedoopt tot Oeteldonk. Hoezo dat? Er was kennelijk alle reden voor een feestje. Nu is er in Den Bosch altijd wel een reden voor een feestje. Een feestje? Ja, want Oeteldonk bestond 143 jaar. Geen reden om een feestje te vieren, toch? Toch wel, met dank aan een slim bedachte elf-elf formule, te weten 11x11+11+11=143. Nee, ik verzin het niet. Wie dat bedacht heeft zal vast ooit een zonnesteek hebben opgelopen, net als ik bijna in Fuengirola. Het is hier namelijk al ruim drie weken warm en soms zelfs gewoon heet. Nee, ik verzin het niet. 

En omdat het 's middags heet kan zijn ga ik in de ochtend zo af en toe wandelen. Afgelopen zaterdag liep ik wat kriskras door de straten van Fuengirola te slenteren, wel zoveel mogelijk in de schaduw en ineens stond ik bij het Plaza del Toro. Een arena waar stieren vroeger uiteindelijk het onderspit moesten delven, want de vleesgeworden stier werd rijp gemaakt voor het spit. Immers, het ging om de Toreador die onoverwinnelijk ofwel een volksheld was. De deur van de arena stond nu open en dat maakte mij toch wel een beetje nieuwsgierig. Bovendien moest ik hoognodig een sanitaire stop maken. Op zoek naar een toilet liep ik bijna tegen een groot staand affiche op waarop stond: ‘Tierra de Caballos por José León'. In goed Nederlands: ‘Het land van de paarden'. Componist en dichter José León bracht deze zaterdagavond in deze arena een ode aan het paard. 

Het affiche wakkerde mijn nieuwsgierigheid nog meer aan, maar hoe kwam ik een kaartje? Ik spreek geen woord Spaans. Nou ja, een paar woorden dan. Gelukkig heb ik op mijn 06 Google Translate staan en daarmee was de verbinding snel gelegd en een kaartje geregeld. En zo zat ik ‘s avonds om half tien op de betonnen tribune van de arena, want net als een stier moest ook ik gewoon afzien en mijn kont een beetje beurs laten worden. De show zou om tien uur beginnen, maar in Spanje denken ze vaak manjana. Iemand, die al een poosje hier woont, zei al eerder tegen mij: 'In Spanje denken ze niet rond, maar vierkant’. Aha, dat klopte ook, De Arena liep pas na tien uur langzaam vol. Ik keek op mijn klok. Het was inmiddels half elf. Dat wordt een latertje. Even later opende José León si mismo de avond. In de arena verschenen de eerste ruiters op sierlijk dansende paarden. Op het podium vertolkte een Spaanse schoonheid een flamencolied waarvan het publiek en de paarden in vervoering raakten, net als José León. José was vroeger een fervent stierenvechter, maar inmiddels een aantal jaren een groot paardenfan. Gelukkig maar, anders had ik daar nogal stierig van kunnen worden. En dat verzin ik niet!