Zo, onze koning heeft op derde dinsdag in september weer zijn belangrijkste jaarlijkse koninklijke taak vervuld: het voorlezen van de Troonrede. Ditmaal was alles echter anders In Den Haag. Ook het weer was anders, het was een 30plus dag. Desondanks voelde Prinsjesdag koud, afstandelijk én leeg. Er was geen oranje boven gevoel, laat staan een verbindend gevoel. Hoe heet dat ook alweer?: ieder voor zich en God voor ons allen. Zo’n gevoel gaf het me. En daar bracht de Troonrede geen verandering in, want zoals gebruikelijk gaat het altijd over voor- en tegenspoed. En er is nu vooral heel veel ongrijpbare tegenspoed, dat is lastig om mee te dealen. We moeten ons als ware uit het virusmoeras omhoog zien te trekken. Zou de Troonrede ons daarbij kunnen helpen?
Het woord was aan de koning. In het begin dacht ik even: hij
gaat een persoonlijke draai aan de Troonrede geven. Hij sprak over een
94-jarige veteraan die in zijn ingezonden brief veel losmaakte in de
samenleving. Maar snel bleek, door de wijze waarop onze koning over hem sprak,
dat het niet persoonlijk was. Het bleef
een veteraan, want het hoorde gewoon bij het script. Het ging om Jan Hoek uit
Rotterdam. Jan had in een ingezonden brief jongeren opgeroepen om nog even vol
te houden en solidair te zijn met zijn generatie. Zelf kwam hij nog amper de
deur uit, alleen voor de talkshow Op1. Ik vermoed dat bij Jan, vanwege zijn
geïsoleerde leven, zijn langvervlogen verleden parten is gaan spelen. Immers
tachtig jaar geleden was hij op veertienjarige leeftijd zijn vrijheid kwijt
geraakt. Nee, niet door een virus maar door de Tweede Wereldoorlog en zijn
uitzending naar voormalig Nederlands-Indië.
Mooi voor Jan Hoek dat onze koning hem als veteraan
aanhaalde in de Troonrede, maar ook weer niet. Waarom niet? Zijn oproep is niet
zo bijzonder, want meer ouderen vinden dat jongeren veel meer rekening moeten
houden met de oudere medemens. Het is een vreemde kronkel van Jan Hoek - die de
mazzel heeft dat zijn blessuretijd nog steeds voortduurt - om zijn lang
vervlogen oorlogsverleden erbij te halen om jongeren tot de coronaorde te
roepen. Misschien vindt Jan Hoek dat de huidige jongerengeneratie wel allemaal
verwende prinsjes zijn, die denken dat het iedere dag Prinsjesdag is. De
aandacht voor zijn brief laat zien dat de sentimenten over het coronavirus in
onze samenleving alle kanten opgaan.
Tv-talkshow Op1 had Jan voor de tweede keer uitgenodigd. Aan
Jan werd gevraagd wat hij ervan vond dat de koning hem had genoemd in de
Troonrede. De vraag moest een paar keer worden herhaald omdat Jan slechthorend
is en vergeten was om zijn gehoorapparatuur in te doen. ‘Ja, ik heb wel naar de
Troonrede gekeken, maar ik had niet door dat het over mij ging, want de koning
had niet mijn naam genoemd’. Hoe komt het nou dat we een 94-jarige man zo
omarmen en een podium geven? Zijn we door de coronacrisis toch van het padje
aan het raken? Het moet niet veel gekker worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten