Het is
lente, het is lente.
De zon kleurt lentegroen en wordt van lieverlee uitbundiger. De lentezon lokt ons
naar buiten. Naar buiten waar de vogels vrolijk fluiten, naar buiten om naar de
bloemist te gaan om gele tulpen te kopen voor iemand die je leuk vindt of om
iemand een hart onder de riem te steken, naar buiten om de lichtheid van ons
bestaan te proeven. Terwijl ik dit schrijf vermoed ik dat het lentegevoel bij
veel mensen door het coronagedoe nog niet is gearriveerd. Misschien helpt het om
een afspraak te maken met de tandartsassistente, want in de ogen van de
tandartsassistente is het altijd lente. Ken je dat liedje nog? Peter de Koning
– daarna nooit meer iets van gehoord - zong dit liedje in 1996, en prompt was
het een hit.
Het is
lente, het is lente.
Maar voor wie dan wel? In ieder geval voor de koeien, want die staan weer de
wei in. Op de tv zag ik vorige week koeien al dansend uit de stal komen, als
een kind zo blij dat hun lockdown voorbij is. Voor even zou ik wel een koe willen
zijn om onbekommerd te grazen op de groene weide. Nu voel ik me meer een boer die
op een tractor eindeloos zijn land aan het omploegen is. Ja alleen maar ploegen,
want er valt niets te oogsten. Ons land wordt immers nog steeds geleid door
virologen die alleen maar oog hebben voor de cijfers. De virologen doen me
denken aan de oefenaars in het boek ‘Knielen op een bed violen’ van Jan
Siebelink. Ik vind ze nogal lijken op streng gereformeerde oefenaars die slechts
hun toorn uitspreken over ons.
Het is lente,
het is lente. Dat
moet Diederik Gommers ook hebben gedacht. Diederik, intussen een BN’er, weet hoe
hij mensen moet bespelen. Maar nu denk ik dat hij ook niet meer weet wat hij nog
moet zeggen. Op de BNR-radio zei hij: "Misschien had ik harder moeten
roepen, maar eigenlijk hadden we sporten en naar buiten gaan meer moeten
stimuleren. Dat had als eerste versoepeld moeten worden". Verdorie, dat
zegt hij nu, terwijl mensen werden en nog steeds worden weggestuurd bij parken
en natuurgebieden omdat het te druk is, zo druk zelfs dat de ME er soms aan te
pas moet komen.
Het is
lente, het is lente.
Dus was ik benieuwd of het corona-duo Mark en Hugo in de persconferentie iets
zouden zeggen over wat Diederik Gommers had verteld over het naar buiten gaan.
Niets van dat al, het was gewoon een herhaling van grijsgedraaide rituelen. De
fut is eruit. Mark is het net als wij helemaal zat. Gelukkig dacht ik, dat is
een begin. Het begin van licht aan de horizon, in dit geval de zomertijd. De
echte klok schuift een uurtje door zodat het ‘s avonds langer licht blijft. Mark
tegen Hugo: ‘Maar wat doen we dan met de avondklok’? Die schuiven we ook gewoon
een uurtje door. Maar hoe leggen we dat uit? We lullen er wel een punt aan, dat
worden we steeds beter in’!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten