Nerveus

In het wijkplein kreeg ik gisteren zo rond elf uur bezoek van een bijzondere en karakteristieke man. Dat voelde ik meteen al aan. ‘Goedemorgen, ik ben Andy en ik hoop dat jij mij kunt helpen. Ik weet niet hoe ik mijn mobiele telefoon aan de praat moet krijgen en daar word ik heel nerveus van. Als ik nerveus ben en dat ben ik nu ook dan moet ik een sigaretje gaan roken’. Uit zijn broekzak van zijn te ruim zittende afritsbroek haalde hij een zak shag en begon een sjekkie te draaien. Omdat hij dacht dat ik dacht: je mag hier binnen niet roken, zei hij dat ik me niet ongerust moest maken want ik rook buiten. Uit de borstzak van een heel verschoten blouse haalde hij een mapje waar een simkaart in zat en legde deze op tafel. ‘En dit is mijn mobieltje. Die heb ik al jaren niet meer in gebruik. Weet je, van zo’n mobieltje word ik ook heel nerveus. Eigenlijk word ik van alles wat ik doe nerveus. Maar ja, mijn begeleidster vind dat ik bereikbaar moet zijn. Dus heb ik van mijn laatste centen een simkaart gekocht’. 

Kunt u overweg met een mobiel?, vroeg ik. Andy keek me aan en zei: ‘zie ik eruit als een meneer? Nee, ik ben geen meneer. Dan zou ik wel als een meneer gekleed zijn en dat ben ik niet. Dat kun je toch wel zien’, zei hij wat cynisch. Aha, het meneer zijn hoort bij het gebruik van een mobiele telefoon. Mooi bedacht! ‘Eigenlijk ben ik nooit een meneer geweest omdat ik altijd rare grappen maak. Mijn grappen zijn goed bedoeld, maar worden niet gewaardeerd of begrepen. Laatst zat ik op het terras en maakte ik een grappig bedoelde opmerking over een dikke buik van een andere terrasbezoeker. Ik zei: zo, u bent al aan het hamsteren voor de winter zie ik’.  De man werd kwaad en riep een ober. ‘Kun je die ‘blauwe’ niet van het terras sturen?, vroeg de man’. ‘Hij meende het ook nog’.

‘Ik ben gegaan en het gebeurt me vaak dat ik word gediscrimineerd. En dat alleen omdat ik een Indonesisch uiterlijk heb? Ik ben in de jaren vijftig als kind met mijn ouders naar Nederland gekomen. Na al die jaren zitten er nog weinig Indonesische vezels in me. Ik ga nog even buiten een sjekkie roken, want ik ben nerveus’. Intussen heb ik wat gepriegeld met zijn simkaartje, maar zonder een account aan te maken lukt dat niet. Andy weet, denk ik, helemaal niks van computers. Laat staan hoe ze werken. Hij heeft er ook geen. Dat wordt niks Andy, zei ik tegen hem. ‘Ik ga wel naar mijn begeleidster en vraag haar wel om dit op te lossen. Snap je nou waarom ik  bloednerveus van alles word’! Of Andy naar zijn begeleidster is gegaan waag ik te betwijfelen.