Schichtig paard

Heb je weleens een schichtig paard gezien? Ik denk van niet, want zodra je een schichtig paard nadert is ie er al in galop vandoor gegaan. Een paard is van nature een vluchtdier die altijd op z’n hoede is. Het edele dier houdt – net als ik - absoluut niet van onbekend gevaar. Maar hoe kom ik nou op een paard? Raak ik nu langzamerhand toch de kluts kwijt?  Wie weet! Vanmorgen was ik bij de Jumbo in het Paleiskwartier voor, wat ik noem, troosteten zoals onder andere chips, een appeltaartje, een chocoladereep en wat biertjes. Maar daarnaast dacht ik: het is ook weekend! Al weet ik af en toe niet of ik nou van voren of van achteren leef.


Bij de Jumbo stond ik wat te talmen bij de broodafdeling. Neem ik nou lekkere witte en bruine broodjes of toch maar gewoon een ‘gezond’ volkoren brood. Ik was er met mijn hoofd niet goed bij, keek als een schichtig paard om me heen. Ja, want voor je het weet staat er iemand in mijn cirkel van anderhalve meter. ‘Kunt u het vinden’? Dat vroeg een vriendelijke Jumbo-er. Nee, niet goed. Het ziet er allemaal zo lekker uit. ‘Vertel mij wat, zei ze. Ik eet ook meer dan eerst’. Gelukkig, ik ben niet de enige, dacht ik. Ik noem dat troosteten? Herken je dat? ‘Ja, zo kun je dat wel noemen’. Ik vervolgde mijn pad in een supermarkt die zo goed als leeg was, maar toch bleef ik schichtig. Immers bij het voorbij lopen van een schap kun je zomaar onbedoeld tegen iemand aan botsen en dat is niet bedoeling. 


Bij de kassa was ik meteen aan de beurt. De kassière achter het plexiglas zag mij naar een kastje kijken. Het zag er in mijn ogen uit als een pinapparaat. ‘Wilt u iets vragen’? Misschien dacht ze wel dat ik het even niet wist of dat ik schichtig keek. Nee, eigenlijk niet, zei ik. ik keek rond en stelde vast dat er voorlopig geen klant in de buurt was, dus er was wel even tijd voor een praatje. De kassière: ‘ik vind het wel fijn om te werken. Thuis zitten lijkt mij helemaal niets, want dan gaat op de radio bijna de hele dag over corona. Ik ben blij dat ik een supermarkt werk, al dachten mijn vriendinnen daar eerst anders over. Nu zijn jaloers op me’, zei ze lachend. ‘Maar ik vind het ook wel spannend, want ik moet nu extra opletten dat mensen voldoende afstand houden bij de kassa en dat valt niet altijd mee’. Je kunt trots zijn op je werk, want jullie zijn nu de krenten in de pap, zei ik. ‘Dank je’, zei ze verlegen. Ik liep naar buiten en keek schichtig om me heen. Gelukkig, er was niemand in de buurt!