Lentegevoel

Een paar weken geleden werd er nog dromerig gesproken over de Friese Elfstedentocht. En nu voelt het lenteachtig aan terwijl het, meteorologisch gesproken, nog winter is. Kennelijk is de lente net als iedereen van slag en weet zelf niet meer wanneer de lente echt begint. Overal verblijden op de grasvelden vredelievende krokussen en narcissen ons. Dat lokt ons nog meer naar buiten waar de vogeltjes fluiten. Wandelen en fietsen zijn vooral de favoriete bezigheden. Ook picknicken is populair. Lekker een wijntje of biertje drinken. Of het buiten mag weet ik niet meer, want er mag bijna niets meer. Immers ‘Big Brother is watching us'. Maar als je jong bent waag je het er toch maar op en dat snap ik.

Op Bastion Oranje tegenover het Bossche Broek zie ik twee jonge meiden gezellig met elkaar keuvelen en een wit wijntje drinken. Waarover ze keuvelen kan niet horen, terwijl ik toch oren op steeltjes heb. Oren op steeltjes heb ik soms nodig om een column te schrijven. Een paar andere jongeren laven zich in hun blote bast aan de toch al warme zon. Wat verderop zitten op een bankje twee mannen lurkend aan een flesje bier. Het zijn twee daklozen. Hoe ik dat weet? Ik zie ze vaak bij een groepje staan in de buurt van de Jumbo City in de Visstraat. Maar meestal staan ze bij de Wilhelminabrug, dat is de verzamelplaats. Voor hen is fraaie weer ook zoiets als pluk de dag. Ze zouden zelfs ’s nachts gehuld in een slaapzak nu gewoon buiten kunnen slapen. Maar niet is zo veranderlijk als het weer, en ja hoor, het wordt weer wat kouder.

Ik kan daar wel mee uit de voeten, want ik doe mijn dikke jack aan en zet mijn kaaskopmuts op. En als ik het koud krijg ga ik naar mijn warme huis. Ik ben niet dakloos en dat kan een ontheemde niet zeggen. Nu kunnen ze wel naar een soort van B&B aan de Oranje Nassaulaan, maar dan moeten ze wel op tijd zijn. Dakloos of thuisloos, wat is eigenlijk het verschil? In tegenstelling tot een dakloze wisselt een thuisloze nogal eens van adres of woonplaats is mij verteld. In mijn fantasie zou een thuisloze ook iemand kunnen zijn die er wat geheime liefdes op nahoudt. Ik bedoel maar, dan voel je je vanzelf een beetje thuisloos. Alle gekheid op een stokje. De groep ontheemden is groeiende, dat is een feit.

Op de Wilhelminabrug, de toegangspoort naar het centrum, is het soms heel druk met daklozen. Nu doen ze amper een vlieg kwaad. Ze hebben het te druk met elkaar. En laten we eerlijk zijn: daklozen horen nu eenmaal bij een stadsbeeld. Maar de gemeente is het zat. Het woord ‘zat’ past overigens ook wel bij een dakloze. Ze wil deze groep een soort van thuis gaan bieden in het Stadsklooster San Damiano. Vanuit hun spiritualiteit dragen de broeders onze daklozen een warm hart toe. Een mooi gebaar van de broeders, het geeft mij in ieder geval een lentegevoel. Maar of een dakloze daar op zit te wachten is de vraag!