Zo, ik ben weer terug in mijn eigen Bossche land. Na bijna vier zonnige en warme weken in Fuengirola was het thuiskomen best wel effe wennen. Het leek wel alsof ze dat op het vliegveld van Malaga al voelde aankomen, terwijl het vliegtuig al braaf stond te wachten om naar Eindhoven te vliegen. Ook het boarden verliep soepel. Niks aan de hand dus. Wel dus, halverwege de slurf kwam ik plots tot stilstand. We mochten niet doorlopen van een man in een oranje hesje. Wat er nou precies aan de hand was? Joost mocht het op dat moment weten. Ik zag dat de cockpit leeg was. Misschien was de gezagvoerder die de stuurknuppel bedient onwel geworden. Of misschien was ie aan het rollebollen met een stewardess. Kan allemaal in deze turbulente tijd.
Ik heb ongeveer, dan weer leunend op mijn ene been, dan weer op mijn andere, een uur in de slurf gestaan. Zonder opgaaf van redenen! Het gekke was dat bij de medereizigers niemand zich ook maar iets afvroeg. Iedereen stond er gelaten bij. Heel vreemd vond ik dat, want de gemiddelde Nederlander heeft altijd wel iets te mekkeren. Nu overheerste de sfeer: het zal mijn tijd wel duren, als ik maar thuis kom. Kennelijk had de Spaanse zon ons tot makke lammetjes gemaakt. Na een uurtje pas op de plaats kwam de stoet weer in beweging richting het vliegtuig. Ik was bijna binnen. Bijna dan, want dat ging niet door. Sterker nog, we werden weer terug gedirigeerd naar de vertrekhal.
Zou dit een voorteken zijn, dacht ik? Moet ik dan toch maar in het Spaanse land blijven. Toegegeven: Fuengirola voelt bij mij als een beetje thuiskomen. Hoe dat komt kan ik niet verklaren. Zover ik weet, heb ik geen Spaans bloed in mijn aderen, geen Spaanse voorouders. Ik heb ook geen Spaanse temperament, bovendien spreek ik geen woordje Spaans. Nou ja, een paar woorden dan. Je kent ze vast wel. En een beetje Spaans spreken lijkt me toch wel een voorwaarde om er te gaan wonen.
Intussen gaan er wel steeds meer Nederlanders aan de Spaanse kust wonen. En dat snap ik wel. Het klimaat is aangenaam, de sfeer is relaxed, de ruimte is grenzeloos en dan ook nog al die lekkernij zoals tapas, sardines en paella.
Terwijl bij die gedachte het water bijna uit mijn mond liep verscheen de gezagvoerder in de vertrekhal. Hij verontschuldigde zich voor de vertraging. Er was iets met olie in de motor. Dat was alles wat ik nog meekreeg, want het was zo rumoerig in de vertrekhal dat zijn woorden als het ware achter de hoge Sierra Nevada verdwenen. Ruim een kwartier later kon ik weer in de rij gaan staan om opnieuw in te checken en me begeven naar stoel 23C. Eenmaal op mijn stoel keek ik door het vliegtuig raampje naar buiten en zag dat de lucht wederom strak blauw was. De zon wuifde me vriendelijk uit. Intussen vertoef ik weer in het Bossche leven waar het ook goed toeven is, alleen mag de zon wel vaker schijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten