Gewoontegetrouw verzin ik op de bijna laatste dag van het jaar een nieuwjaarswens. Het moet wel een beetje orgineel zijn, want ik ben niet zo van de traditionele nieuwjaarswens. Of dat gelukt laat ik graag aan de ontvangers over. Op mijn nieuwjaarswens staat dit keer een nogal gehaaste man die de eerste tree van de trap overslaat om als een wervelwind 2025 te gaan beleven. Gehaast zijn om jezelf voorbij te lopen. Het hoort kennelijk bij deze tijd. Zo simpel zal het echter niet gaan, want de trap oplopen zal ons leiden naar opnieuw een ongewis jaar. Nu zal een trap oplopen menigeen vast afschrikken, zeker als je kortademig bent of te weinig aan lichaamsbeweging doet. Die mensen staan liever op een roltrap. Maar de zon gaat niet voor niets op.
Nu heeft de zon, die ons door de schreeuw van Wilders was beloofd, al even niet meer geschenen. De dagen kijken grijs alsof er ieder moment wat geks kan gebeuren. Ik vermoed dat Elon Musk hier achter zit. Die man, die Trump stevig heeft omarmd, wordt binnenkort de machtigste man van de wereld, als hij dat niet al is. Elon Musk denkt dat hij met zijn digitale gedachtegoed en zijn vele geld alles kan beïnvloeden op onze toch al gedeukte aardbol. Ik las ergens dat hij verliefd is op de nogal uiterst rechtse Italiaanse minister-president Meloni en zelfs met haar wil trouwen. Tsja, dan zijn de rapen gaar. En we staan pas op de onderste tree van de trap.
In de laatste maand van vorig jaar ben ik trouwens volgens een kennis van me niet de trap opgelopen, maar juist van de trap gevallen. Ik kwam hem tegen vlak nadat ik kwaad de kapsalon had verlaten. “Zo George, ben je van de trap gevallen?" En hij wees op mijn kapsel. Ik antwoordde met ‘praat me er niet van, ik baal verschrikkelijk’. Ik kan me nog amper herinneren dat mijn haar zo kort is geweest. ‘Het maakt je wel jeugdig’, zei hij hoopgevend. Dat klonk een beetje sarcastisch en hij fietste snel verder. Ik kreeg niet eens de tijd om mijn korte kapsel nader toe te lichten. Toch ga ik dat wel doen. Mijn partner zei vlak voor kerstmis: ‘wanneer ga je naar de kapper’? Moet dat? Ik heb best wel een hekel aan de kapper, want die doen toch nooit wat je wilt met je haar.
Zo ook deze keer. Een jonge kapster nodigde mij uit op de kappersstoel en vroeg: hoe wilt u het hebben? Alsof ik toe was aan een permanent. Het moet een beetje worden gefatsoeneerd, meer niet, zei ik. Ik ging op de stoel zitten en zette mijn bril af. Maar ja, dan wordt alles waziger en ben ik de regie kwijt. Nu is de ene kapster de andere niet, maar deze was heel voortvarend. Ik zag de plukken haar naar de grond dwarrelen en riep nog: niet te kort hoor! Tevergeefs! Ze gaf geen antwoord en knipte met de schaar als een gedisciplineerde Noord-Koreaanse door. En nu loop ik rond met een kapsel dat ik niet wilde. Het groeit wel weer aan, zei mijn partner troostend. Wat kon ik daar nu mee? Naar de kapper gaan, daar trap ik mooi niet meer in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten