Hoogmoed komt voor de val

Hoogmoed komt voor de val! Dat was het eerste wat ik dacht toen ik hoorde dat onze burgemeester in zijn bovenhuis was gevallen en daarbij zijn bekken heeft gebroken. Hoe gebeurde dat? Mikkers stond op een trapje en is toen gevallen. Misschien wilde Jack op het trapje alvast een speech oefenen over zijn nieuwe troefkaart in het lijstje ‘Den Bosch is dè!’. Staande op het trapje zei Jack: Den Bosch wordt ook dè datastad en pats daar lag hij. Voorlopig staat hij buitenspel.  Nou ja, staat! Het zal wel effe liggen worden in een ziekenhuisbed, want het lijkt een pijnlijke kwestie te zijn. Heel vervelend voor Jack Mikkers, maar op FB las ik dat hij er met carnaval weer hoopt te zijn. Een journalist van het BD reageerde met: zijn er geen belangrijkere zaken? Kennelijk niet, maar dat hoeft ook niet want Jack vindt toch al dat onze stad dè cultuurstad, dè onderwijsstad, dè meest gastvrije stad en natuurlijk de enige echte carnavalsstad van ons land is. En dat laatste smaakt hem vast lekker, want dan hoeft hij drie dagen geen burgemeester te zijn.  

Laatst was ik een weekje op Tenerife om mezelf te laven in de zon. Dat is gelukt, maar de prijs die ik ervoor betaal is minder leuk. Ik hoest me al een week suf, het klinkt als een motor die maar niet wil starten. Volgend jaar ga ik gewoon een poosje langer heb ik besloten. Maar wat wilde ik zeggen? O ja, op het strand had ik een geanimeerd gesprek met twee mensen uit Doetinchem, Jaap en Hermien. Ze vroegen waar ik woonde in Nederland. In Den Bosch, zei ik. 'Dat is toch de stad met dat leuke eetstraatje'? zei Jaap. 'Ik heb daar weleens gegeten, bij Tante Pietje. Dat was best goed. Maar verder kennen we Den Bosch niet, toch Hermien'? 'Nee. Wat heeft de stad nog meer te bieden?', vroeg Hermien uit beleefdheid.

Ik kon het lijstje van onze burgemeester ‘Den Bosch is dè!’ wel opsommen, maar dat leek me niet zo tot de verbeelding spreken. Dus werd het de kathedraal, het museum, de Diezevaartochten en de VF. Jaap verzorgt het licht bij theatervoorstellingen. Hij komt in veel theaters. 'Hoe staat het trouwens met jullie theater, dat is nogal verouderd'. Zullen we een biertje gaan doen? Ik trakteer, zei ik. Ik glunderde. Onbedoeld had Jaap me een nieuwe troefkaart toegespeeld voor het lijstje ‘Den Bosch is dè!’ van onze burgemeester: namelijk dè eetstad! Weet je, dat lijstje van onze burgemeester is gewoon flauwekul. Laten we bescheiden zijn, want we zijn niet meer dan een gezellige bourgondische stad waar ontwikkelingen traag gaan en ook niet heel onderscheidend zijn. Dus Jack Mikkers niet hoogmoedig meer zijn, dan val je ook niet meer. Beterschap!

Bosschenaren, niet juichen met handen in de zakken

In mijn laatste column van 2018 schreef ik dat ik vond dat een jaar zo snel voorbijvliegt. Wat schertst mijn verbazing. Van de week las ik in de krant dat Claudia de Breij de oudejaarsconference 2019 gaat doen. Leuk voor haar, maar wel echt zot om daar nu al mee te komen. Ik heb de oudejaarsconference van Marc Marie Huijbregts nog op mijn netvlies staan. Trouwens, wat moet ik van zijn oudejaarsconference zeggen. Ik vond het absoluut een leuke conference, maar het had niet zoveel oudjaarsachtig. Marc Marie praat graag over zijn eigen wel en wee. Hij moet trouwens wel meer gaan eten, zo lijkt hij een groot kind. Enfin, onze burgemeester was ook afgevallen, maar liefst acht kilo. Jack Mikkers wil echt best nog zeven kilo afvallen. Met dit college gaat dat wel lukken, zou ik zo denken. Daar hoeft Jack niet minder voor te gaan eten. 

Ik heb de ‘slanke’ burgemeester al een poos niet meer gezien, maar hij zal het ook wel druk hebben gehad met de onverkwikkelijkheden rond het winterparadijs. Toch mooi dat hij dan toch op het podium van het winterparadijs terug- en vooruitblikte. Hij zei onder meer dat er afgelopen jaar veel initiatieven voorbij zijn gekomen. Bedoelde hij letterlijk voorbij zien komen en dan maar wachten op het volgende initiatief? Ik heb hem namelijk nog niet gehoord over het initiatief van de VF en het TadP om een tijdelijk theater te bouwen in de Kaaihallen. Maar misschien heeft hij ook niet zoveel met cultuur, want hij noemde het theaterfestival de Boulevard het vijfsterrenfestival de Boulevard. Ja, ja, het vijfsterrenfestival. Doet me denken aan een muziekfestival met Gerard Joling, Gordon, René Froger, Jan Smit en Jeroen van den Boom.

Een ding moet ik onze burgemeester wel nageven: hij verloochent zijn VVD-afkomst niet. Hij is namelijk trots dat het aantal ondernemers in het Bossche is gestegen van 13.000 naar 14.000. Daar mogen we best trots op zijn en nu komt het, Jack zei: ‘we moeten niet juichen met de handen in de zakken zoals Bosschenaren gewend zijn’. Heel apart. Spreekt hij uit eigen ervaring? Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook niet mijn handen uit mijn zakken haal voor de daden van ons huidig gemeentebestuur. Maar ik ben een geduldig mens, ik wacht af. Wat gaan we doen in 2019? Er komt een WK handboogschieten (dat wordt uitkijken, een afzwaaiende pijl kan zo maar fataal zijn), de bevrijding van de stad 75 jaar geleden wordt groots gevierd in oktober. Dat is mooi! Maar er is meer volgens Jack: we hebben de mooiste binnenstad, en we moeten ook zorgen dat we de meest gastvrije en plasvrije stad (iedereen een gratis catheter?) blijven. Het is onze taak die positie te blijven koesteren en waar te blijven maken. Dus beste Bosschenaar: haal je handen nou eens eindelijk uit je zakken én aan de slag, want een jaar is zo voorbij!

Droeve ogen

Het jaar is weer bijna voorbij. Al heb ik het gevoel dat ik nog pas eenieder die mij lief is een mooi nieuwjaar heb gewenst. De tijd gaat als een komeet, zeker wanneer je ouder wordt. Mijn acceleratievermogen is niet meer gelijk aan coureurs in een Formule-1 race. Kortom, ik ben geen Max Verstappen meer. Nee, ik hoor inmiddels bij het leger senioren dat alsmaar uitdijt. Mijn leven wordt zachtjesaan kwetsbaarder, minder spannend. Minder spannend? Vreemd eigenlijk, omdat de spanning op onze aardkloot alsmaar stijgt dankzij dombo Trump en nog een aantal van die mafkezen. Daar zijn de perikelen - zoals geconstrueerd in het BD - rond het Bossche winterparadijs kruimelwerk. Niet om droevig van te worden. Alhoewel. Afgelopen zaterdag liep ik in de Vughterstraat ter hoogte van de altijd volle Rituels smeerwinkel. Er kwam een vrouw, behangen met Rituels tassen, met haar twee kinderen naar buiten. 'Waar is papa nou?', zei haar zoontje. 'Geen paniek, hij komt zo. Het is druk in de parkeergarage', zei de moeder. 'Dat zie je vorige keer ook en toen kwam hij niet omdat hij boos was op jou', zei haar zoontje weer. Haar ogen stonden ietwat droef. 'Hij is nu niet boos, hij komt heus wel'. Ik liep door, ofschoon ik wel benieuwd was naar de afloop.

Gisteravond, nadat ik in de VK een knap staaltje van onderzoeksjournalistiek over het werken bij Bol.com had verorberd, floepte ik de tv aan. In het mapje 'mijn opnames' stond nog een 2Doc over Nadia Murat die dit jaar in Stockholm de vredesprijs kreeg uitgereikt. Nadia is VN-ambassadeur. Zij  is al op jonge leeftijd voor altijd verminkt, zowel lichamelijk als geestelijk. Zij leidde als Jezidisch meisje een onbekommerd leven in een dorp in Noord Irak totdat IS haar dorp binnenviel en praktisch het hele dorp uitmoordde. Dit omdat de bewoners Jezidisch waren en dat was in hun ogen een verboden religie. Meisjes en vrouwen werden opgesloten  in een kamp en heel bruut seksueel misbruikt. Ook Nadia. Op wonderbaarlijke manier wist ze gelukkig te vluchten wetende dat bijna haar hele familie was vermoord. Ondraaglijk moet dat zijn. Nadia reist sinds 2015 bijna de hele wereld over om te vertellen over de verschrikkingen die in haar dorp gepleegd zijn door IS barbaren. Nadia hoopt zo dat er meer aandacht en ooit gerechtigheid komt. De ogen van Nadia staan droevig, Haar pijn lijkt mij onverdraagzaam. Toch vindt ze steeds de moed en de kracht om haar verhaal te vertellen. Vandaag als de klok om middernacht twaalf keer slaat wensen we elkaar zonder droeve ogen een mooi en vredig 2019 toe, wetende dat het maar voor even is.

Schildpadjournalistiek

Ik ben naar een lezing van het Erasmusfestival Brabant geweest, in de Toonzaal ofwel de oude synagoge. De lezing ging over de stand van de onderzoeksjournalistiek. Deze tak van sport heeft het zwaar in een tijd waarin de Trumperiaanse leugen haast de waarheid neersabelt en follow the money leidend is. Kortom, onderzoeksjournalistiek is geen eenvoudige opgave voor een journalist die als een Sherlock Holmes zijn/haar werk gedegen wil doen. Een spannend thema, maar wordt het ook een spannende avond? Ton Rombouts is voorzitter van het Erasmusfestival en opende de avond en daarmee het festival. Iedereen in de zaal weet dat Ton oud-burgemeester is, maar Ton zou geen Ton zijn als hij dat niet nog maar eens zou benadrukken.

Ik denk dat hij zich nog wel een beetje burgemeester voelt.  Maar ik moet toegeven dat, dankzij Ton, ik wel wist dat we in onze stad een burgemeester hadden. Dat weet ik nu amper, want ik vind zijn opvolger behoorlijk onopvallend in het Bossche. Enfin, het Erasmusfestival Brabant is begonnen. Maar hoort Erasmus niet bij Rotterdam? Jawel, maar Erasmus schijnt heel even in onze stad te hebben gewoond, vandaar! In zijn openingsspeech zei Ton en passant dat hij in de 1^e Kamer voor de gekozen burgemeester heeft gestemd, terwijl hij daar eigenlijk tegen is. Maar ja, in het Haagse politiek geldt een andere mores dan in het Bossche. Zo weten we ook dat Ton als senator actief is voor het CDA in de landelijke politiek. Ton staat graag in de schijnwerper. En dat hoeven we niet te onderzoeken, dat is een feit. 

Na Ton kwam Idis Debruyne, een Belgische journalist, een verhaal houden over Barbara Ehrenreich en de kracht van onderzoeksjournalistiek. Barbara – voor mij een grote onbekende - heeft in de VS in haar journalistieke werk een stem gegeven aan groepen die niet of nauwelijks gehoord worden. Dat is zowel onderzoeksjournalistiek als participatiejournalistiek. Zij ontvangt hiervoor volgende week de Erasmusprijs. Na de lezing zouden drie onderzoeksjournalisten met elkaar in discussie gaan over dit onderwerp. Op mijn schoot lag een aantekenboekje en in mijn hand een over de datum zijnde balpen.

Mijn aantekenboekje is dicht gebleven, ik hoorde geen aansprekende zaken die ik mijn column zou kunnen gebruiken. Alleen het woord schildpadjournalistiek, gebezigd door Eric Alink, is mij bijgebleven. Schildpadjournalistiek staat kennelijk bij Eric synoniem voor onderzoeksjournalistiek. Traag voortbewegen om achter de waarheid te komen. En daar hebben we steeds minder zin in, ook ik. Het moet snel duidelijk zijn. 

Ik ben nu aan het onderzoeken en probeer nu als schildpad langs allerlei energieleveranciers te lopen nu mijn vorige energieleverancier failliet is gegaan. Wie is het groenst? Wie is het goedkoopst? Wie is het meest betrouwbaar? Het aanbod van leveranciers met dit predikaat is groot. Na een kwartier scrollen op mijn laptop was ik er wel klaar mee en koos ‘Pure Energie’. Dat klinkt veelbelovend. Maar of ze het groenst, het goedkoopst en betrouwbaar zijn? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat schildpadgedrag mij niet goed past. Ik ben te gehaast!

Geluksmoment

Het is vandaag de elfde van de elfde. In het Bossche barstte om precies elf over elf het carnavalsseizoen los dat tot zo ongeveer het voorjaar van 2019 zal duren. Carnaval is in onze stad zo langzaamaan een halfjaarlijkse uitlaatklep geworden om de hectiek van het dagelijks drukke bestaan in de weekenden weg te moffelen. Het aantrekken van het carnavalsjasje zou ik een soort van geluksmoment willen noemen. Daarna ga je drinken, dansen en vrijen om te overleven in een omgeving die helaas meer en meer aan het verharden is.  

In Parijs, zo’n 500 kilometer verderop, werd elf minuten eerder het einde van de gruwelijke Eerste Wereldoorlog herdacht, een oorlog waar in vier jaar tijd 16 miljoen mensen zinloos de dood in werden gejaagd. Hoe groot kan het contrast zijn op deze bewolkte zondag. In het roodwitgeel gekleurd Den Bosch feesten met het goudgeel nat in de hand en in Parijs in aanwezigheid van veel hotemetoten de miljoenen slachtoffers herdenken die geen geluk hebben gehad. Het contrast tussen geluk en ongeluk ofwel dood of leven is enorm. Freek de Jonge heeft er ooit een prachtig liedje over geschreven met als titel ‘Er is leven na de dood”.  En zo is het. Of je het nou leuk vindt of niet. Dood gaan we allemaal, maar ieder op z’n tijd. Het leven is geluk hebben, al snap ik niet zo goed waarom de een meer geluk heeft dan de ander.

Gisteravond had ik weer een eetclubsessie. Er kwamen veel heerlijkheden op tafel. Dat noem ik een soort van eetgeluk en over geluk ging het plotseling ook aan tafel. Dit nadat we met allen hadden vastgesteld dat er in ons land best veel wordt geklaagd en gemopperd, ondanks het hoge ‘geluk’ cijfer volgens het CBS . Laten we de proef op de som nemen moet een van mijn tafelgenoten gedacht hebben. ‘Wie van jullie is gelukkig’? Met een glimlach bracht ze het glas rode wijn tot aan de lippen en zei uitdagend: ‘laten we een rondje doen, wie begint er’?

Even was het stil rond de vierkante tafel. Toen werd de bal teruggekaatst door een andere tafelgenote. ‘Wat is geluk? Dat je tevreden bent’? Tsja, het is niet zo simpel te verklaren. Op internet kwam nogal wat definities van geluk tegen. De voor mij de meest in het oog springende is de situatie waarin de diepste behoeften is verwezenlijkt. Kortom een gelukssituatie: het genot van een orgasme, of van een patatje met mayonaise of de postcodeloterij winnen. Zeg het maar. Ik zei meteen:  geluk bestaat niet, het is kortdurend gevoel van genot. Het is puur emotie wat je zo maar kan overkomen.  We zaten met achten om tafel om over geluk te praten. Ik was als laatste aan de beurt, maar zover kwam het niet. Dat was mijn geluksmomentje!  

Klem

In de spannende tiendelige tv-serie ‘Klem’ spelen Jakob Derwig en Barry Atsma een duo dat elkaar niet ligt, maar door allerlei verwikkelingen tot elkaar zijn veroordeeld. Ze zitten klem. In onze stad ken ik ook twee, in dit geval een D’66er en een VVD’er, die klem zitten in wat zo langzamerhand een tiendelige soap is geworden: het winterparadijs. Wethouder Mike van der Geld en burgemeester Jack Mikkers hebben er een zootje van gemaakt, althans dat lees ik in het BD. Zo erg zelfs dat Joris Linssen vroegtijdig de stekker uit de kerstboom heeft getrokken. Het amateuristische gedoe heeft de deur dichtgedaan, de lichtjes in de boom gedoofd. Nee, dit jaar op de Parade geen tranentrekkende verhalen opgetekend door Joris Linssen. De karavaan bezoekt andere steden waar ze het wel voor elkaar hebben.

Alom boosheid en woede in de Raad. ‘De gemeente staat klem, we moeten verantwoording nemen’, zegt Paul Kagie van Leefbaar ’s-Hertogenbosch. ‘Trek het boetekleed aan’, aldus Judith Hendrickx van de Bossche Groenen. Het klinkt allemaal nogal dramatisch, maar voor de oppositie is dit een welkom inkoppertje. De coalitiepartijen zijn iets voorzichtiger, maar vinden een bijdrage aan het winterparadijs onontkoombaar. Marianne van der Sloot: ‘de 30.000 euro voor Joris kerstboom moet het uitgangspunt zijn’. Dat bedrag heeft de gemeente kennelijk gereserveerd. Tsja, daar kun misschien wel een ijsbaan voor huren, toch. Nu snap ik de heisa niet zo goed rond het winterparadijs. Of beweeg ik me nu op glad ijs! De laatste edities van het winterparadijs waren aardig, en daar heb ik alles mee gezegd!

Intussen houden de twee hoofdrolspelers Mike en Jack vooralsnog de hand op de knip en roemen slim de kracht van de stad. Wat bedoelen ze daar nou mee? Moeten we herstellen van een aardbeving? Zo dramatisch is het ook weer niet. Een winterparadijs is leuk, maar niet meer dan dat. Zonder een gevulde Parade lust ik me kerstkonijn toch wel. Maar alle gekheid op een stokje: ik gun iedere Bosschenaar een winterparadijs op de Parade. Ik vind het mooi dat er mensen zijn die zich inspannen om er toch iets van te maken.

Zelfs Jeroen Bosch gaat zich ermee bemoeien. Onze kunstschilder heeft immers in 2016 onze stad op de wereldkaart gezet. Dankzij hem wordt het meer inhoudelijk en meer zintuiglijk. Mooi. Maar wat lees ik: de kerstboom is onmisbaar, die gaat ook weer als wensboom met kaartjes en/of flessen dienen, maar dan minder verdrietig. Alleen geboortekaartjes of wenskaartjes in de boom? ‘Er komen ook kermisachtige attracties, want dat hoort nu eenmaal bij een wintermarkt. Dus er komen een poffertjeskraam, een carrousel en een grote ijsbaan’, zegt Bernard Kuenen. Kortom, er verandert niet zoveel. Jeroen Bosch maakt ook niet het verschil. Over klem zitten gesproken! 

De weg kwijt

Van de week zag ik bij AH in de Vughterstraat een oud collega. Hij schuifelde voetje voor voetje voort. Het mandje van zijn rollator puilde uit van bonusaanbiedingen. Twee producten voor de prijs van een. Dan is mandje al snel vol. Ik herkende hem niet meteen. Hij mij wel. We raakten aan de praat. Het eerste wat ik uit beleefdheid steevast altijd vraag is: hoe gaat het met je? Ik weet dat ik dat eigenlijk beter niet kan doen, want het gaat bijna nooit goed met iemand. Het is vaak tobben met de gezondheid of het gaat over de Haagse zakkenvullers of over lastige Medelanders. Met hem gaat het ook niet goed. Hij sukkelde nogal met zijn gezondheid, was al een paar keer gedotterd, slikte bloedverdunners en nog veel meer goedbedoelde rotzooi. ‘Ik heb ook nog een lichte vorm van Alzheimer, zei hij tussendoor.

Even zweeg hij, keek me vorsend aan. ‘Heb jij nog geen Alzheimer? Jij bent ook niet meer de jongste’. Nu kan ik best ad rem reageren. Misschien wel, zei ik lachend. Ik herkende jou niet meteen. Hij kon niet echt om mijn grapje lachen. Hij zag de lol er niet van in, maar ik wist ook wel dat hij niet snel ergens de humor van inzag. 'Nee, het leven vind ik nogal gecompliceerd, want ook mijn vrouw mankeert van alles. Mijn vrouw kan niet veel meer met haar handen doen, die voelen heel pijnlijk. Dat betekent dat ik iedere dag moet koken. Daar heb ik niet altijd zin in, want het is niet mijn grootste hobby.  Dus koop ik af en toe kant-en-klaar maaltijden. Die smaken ook best en wat ik erover heb gelezen zijn ze best gezond’. 

Ik keek in zijn rollatormandje en zag  twee AH Kip saté met nasi en twee AH Saté ajam met bami liggen. Kun je toch mooi samen twee dagen van smikkelen waarvan notabene een dag gratis. Dat noem ik bonuseten! Een beetje leunend op zijn rollator vroeg hij of nog ik naar Spanje ging. Hij wachtte mijn antwoord niet af. ‘Wij gingen altijd in de winter naar Benidorm. Dat doen we niet meer. Nu ik Alzheimer heb durf ik dat niet meer, want ik ben bang dat ik daar de weg kwijt raak’. Zijn we zo af en toe niet allemaal de weg kwijt, zei ik verzachtend. Hij glimlachte minzaam en schuifelde met zijn rollator naar de kaas bonusaanbieding.